Hertmuis
| Hertmuis IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2016) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Peromyscus maniculatus (Wagner, 1845) | |||||||||||||
| |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Hertmuis op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De hertmuis (Peromyscus maniculatus) is een knaagdier uit de Neotominae dat voorkomt in grote delen van Noord-Amerika.
Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
Ze worden 110 tot 225 mm lang en wegen 10 tot 30 gram.
Leefwijze[bewerken | brontekst bewerken]
Hertmuizen zijn 's nachts actief. Ze eten zaden, noten, fruit, insecten, en al het lekkers dat ze in huizen vinden. Ze zijn de meest voorkomende knaagdieren van Noord-Amerika en komen bijna overal voor. Ze klimmen en graven door de sneeuw en slapen waar het maar kan: van matrassen tot holen in de grond. Populatiecycli duren 3 tot 5 jaar.
Ziekten[bewerken | brontekst bewerken]
Hertmuizen zijn belangrijke laboratoriumdieren. Ze kunnen onder andere hantavirussen, de pest en de lymeziekte overbrengen.
| Bronnen, noten en/of referenties |