(I Can't Get No) Satisfaction

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf (I can't get no) Satisfaction)
(I Can't Get No) Satisfaction
Single van:
The Rolling Stones
Van het album:
Out of Our Heads (VS versie)
B-kant(en) The Under-Assistant West Coast Promotion Man
Uitgebracht 27 mei 1965 (VS)
20 augustus 1965 (UK)
Soort drager Vinyl
Opname 10 - 12 mei 1965
Genre Rock-'n-roll
Duur 3:45
Label London Records
Schrijver(s) Jagger-Richards
Producent(en) Andrew Loog Oldham
The Rolling Stones
The Last Time
(1965)		   (I Can't Get No) Satisfaction
(1965)		   Get Off of My Cloud
(1965)
(en) MusicBrainz-pagina
Portaal  Portaalicoon   Muziek

(I Can't Get No) Satisfaction is een populair lied van The Rolling Stones uit 1965. Het is geschreven door het duo Mick Jagger en Keith Richards. Het succes van het nummer betekende de grote doorbraak naar wereldfaam voor de Stones. De titel met zijn foutieve dubbele ontkenning is een voorbeeld van een sociolect.

De single bezorgde de band zijn eerste nummer 1-hit in de Verenigde Staten, in het Britse thuisland werd het de vierde topnotering, op 9 september 1965. Ook in Nederland behaalde het nummer de eerste plaats, op 18 september nam het de toppositie over van Help! van the Beatles.

Inspiratie[bewerken | brontekst bewerken]

De riff op gitaar waar het nummer mee opent, componeerde Keith Richards in zijn slaap: "I woke up in bed with this riff and I thought 'I 've gotta put that down.' ", ik werd wakker met die riedel en ik dacht 'dat moet ik vastleggen.'[1] De bandleden verbleven in het Fort Harrison Hotel in Clearwater, Florida. Het was 7 mei 1965, de nacht na het vijfde concert van hun derde Amerikaanse tournee. Richards stond op, pakte zijn gitaar en een draagbare cassetterecorder, speelde in wat hij zojuist bedacht had en ging terug naar bed. De volgende ochtend draaide hij het bandje af. "It was two minutes of Satisfaction and forty minutes of me snoring", twee minuten Satisfaction en veertig minuten mijn gesnurk.[2]

Een paar woorden bij de riedel van zijn muzikale idee waren gauw gevonden. Of die waren er altijd al bij geweest. Het had van alles kunnen zijn, zei Richards later, maar het was I can't get no satisfaction, ik kan geen voldoening vinden. Richards was bang dat de compositie te veel leek op Dancing In The Street van Martha and the Vandellas, maar de overige bandleden waren enthousiast. De toon was gezet, puur, rauw, seksueel en goudeerlijk. In de dagen die volgden schreef Mick Jagger de rest van het lied, over een ik-figuur die zoekt naar authenticiteit in een wereld vol commerciële nep, als een protest tegen de consumptiemaatschappij die hij aantrof in Amerika, en dan met name in radio- en televisiespots.[3]

When I 'm watchin' my TV
And a man comes on to tell me
How white my shirts can be
But he can't be a man 'cause he doesn't smoke
The same cigarettes as me

Het werd het eerste nummer dat de Stones volledig op Amerikaanse bodem hebben opgenomen en geproduceerd. Op 10 mei maakten ze in de Chess Studios in Chicago een akoestische versie, met Jagger op mondharmonica. Op 11, 12 en 13 mei volgden sessies in de RCA Studios in Hollywood. Richards gebruikte een Gibson Maestro fuzzbox om de kenmerkende vervorming uit zijn gitaar te krijgen. Na het studiowerk werd er gestemd over een eventuele single. Richards en Jagger stemden tegen, maar waren in de minderheid. Op 5 juni lag Satisfaction in de Amerikaanse winkels, met alle gevolgen van dien. Na zes weken stond het lied op nummer 1. Terugkijkend in 1995 beschreef Jagger die dagen als volgt: "It was the song that really made the Rolling Stones, changed us from just another band into a huge, monster band. You always need one song." Het was het lied dat de Rolling Stones groot heeft gemaakt, het veranderde ons van zomaar een of andere band in een enorme monstergroep. Je hebt altijd net één lied nodig. Het tijdschrift Newsweek noemde het "five notes that shook the world", vijf noten die de wereld deden schudden op haar grondvesten.[4]

Een release in Engeland werd uitgesteld tot de band terug was van de tournee om het succes te delen en vergroten. Op de B-kant van de Amerikaanse single stond The Under-Assistant West Coast Promotion Man. Hetzelfde gold voor de Nederlandse single. Eind juli verscheen de Engelse persing met op de B-zijde The Spider and the Fly.

Invloed[bewerken | brontekst bewerken]

"It 's a signature tune, really, rather than a great, classic painting". aldus Mick Jagger ("Het is eerder een rake krabbel dan een groots klassiek schilderij. Daar kan van alles mee gebeuren".[5]

Pop en soulcovers[bewerken | brontekst bewerken]

Vele artiesten hebben zich aan een cover gewaagd. Otis Redding was ongetwijfeld de eerste, in juli 1965, twee maanden nadat het nummer was verschenen. Zijn interpretatie, uitgebracht op Otis Blue: Otis Redding Sings Soul in 1966, is soul in hart en nieren. Hij zette een sectie blazers in voor de vijf wereldschokkende noten, een idee dat Richards eerder had laten varen. Aretha Franklin nam het op voor haar album Aretha Arrives uit 1967. De new wave band Devo haalde in 1978 in Nederland de hitlijsten met een staccato-versie getiteld (I Can't Gèt Mé Nö) Satisfactiön.[6]

Latin-covers[bewerken | brontekst bewerken]

Een populaire Spaanstalige versie is Satisfecha op het debuutalbum van de Mexicaanse popster Gloria Trevi uit 1989. De seksuele ondertoon wordt sterk benadrukt in haar vertolking, maar de zuivere vertaling maakte het lied geliefd bij een breed publiek. Ook bijzonder en opzwepend zijn de versies van salsazanger Frankie Ruiz en de Braziliaanse zangeres/pianiste Tania Maria.

Persiflages[bewerken | brontekst bewerken]

  • In Sesamstraat was het te horen als Geen samenwerking.
  • In het Zapp-programma Welkom in de jaren 60 werd een sketch vertoond waarin de Stones een Nederlandstalige versie zingen (Ik ben nooit echt tevreden).

Gebruik in de media[bewerken | brontekst bewerken]

In de film Apocalypse Now van Francis Ford Coppola uit 1979, over Amerikaanse soldaten in de Vietnamoorlog, speelt het nummer een prominente rol wanneer het op de radio wordt uitgezonden en de jongens er een kortstondig feestje van maken. Even kunnen ze hun moordzuchtige omgeving vergeten en ontsnappen naar een wereld van televisiespots en mooie meisjes.

Satisfaction werd gebruikt in de tv-serie Mad Men, waarin hoofdpersoon Don Draper in elke aflevering een wit overhemd uit een nieuwe verpakking aantrekt. Nadat hij voor zijn kinderen een kaartje voor een Beatles-concert gekocht heeft, klinkt Satisfaction met de tekst: When I 'm watchin' my TV/And a man comes on to tell me/How white my shirts can be.

Satisfaction staat op de tweede plaats in de lijst van 500 beste nummers aller tijden die het magazine Rolling Stone in 2004 publiceerde, samengesteld door musici, critici en andere professionals in de muziekindustrie. Nummer 1 is Like a Rolling Stone van Bob Dylan.

Bezetting[bewerken | brontekst bewerken]

Mick Jagger - Zang en tamboerijn
Keith Richards - elektrische gitaar en ook zang
Brian Jones - elektrische gitaar
Bill Wyman - basgitaar
Charlie Watts - drums

Hitnotering[bewerken | brontekst bewerken]

Nederlandse Top 40[bewerken | brontekst bewerken]

Hitnotering (week 1 t/m 19): 14-08-1965 t/m 18-12-1965
Hitnotering (week 20 t/m 25): 22-08-1970 t/m 26-09-1970
Hitnotering (week 26 t/m 30): 17-11-1990 t/m 15-12-1990
Week: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17
Positie: 4 2 2 2 2 1 1 1 1 1 2 3 7 10 12 17 23
Week: 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30
Positie: 23 37 uit 32 22 19 22 26 33 uit 27 20 18 22 39 uit

Tijd voor Teenagers Top 10 / Hilversum 3 Top 30 / Nationale Hitparade / Nationale Top 100[bewerken | brontekst bewerken]

Hitnotering (week 1 t/m 16): 07-08-1965 t/m 20-11-1965 (Tijd voor Teenagers Top 10)
Hitnotering (week 17 t/m 20): 22-08-1970 t/m 12-09-1970 (Hilversum 3 Top 30)
Hitnotering (week 21 t/m 22): 03-01-1976 t/m 10-01-1976 (Nationale Hitparade)
Hitnotering (week 23 t/m 33): 20-10-1990 t/m 05-01-1991 (Nationale Top 100)
Week: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
Positie: 4 2 2 1 1 1 1 1 1 1 1 2 6 4 8 15 uit 29 23
Week: 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33
Positie: 16 23 uit 28 25 uit 78 52 30 18 14 13 16 20 43 66 97 uit

Vlaamse Ultratop 50[bewerken | brontekst bewerken]

Hitnotering: 01-08-1965 t/m 01-10-1965
Week: 1 2 3
Positie: 7 6 17 uit

Evergreen Top 1000[bewerken | brontekst bewerken]

Evergreen Top 1000 (I Can't Get No) Satisfaction
Jaar 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023
Positie - - - - - - 47 71 87 93 138 199 189 183 175 215

NPO Radio 2 Top 2000[bewerken | brontekst bewerken]

Nummer met notering(en)
in de NPO Radio 2 Top 2000[noot 1] 		'99'00'01'02'03'04'05'06'07'08'09'10'11'12'13'14'15'16'17'18'19'20'21'22'23
(I Can't Get No) Satisfaction 224610275818212312216411615718121693225238236294305304284302357406 424
  1. ↑ Een getal geeft de plaats aan en een '-' dat het nummer niet genoteerd was. Een vetgedrukt getal geeft aan dat dit de hoogste notering betreft.

JOE FM Hitarchief Top 2000[bewerken | brontekst bewerken]

(I Can't Get No) Satisfaction
Jaar 2009 2010 2011 2012
Positie 204 120 60 30
Voorganger:
Help! door The Beatles 		Nummer 1-hit in de Nederlandse Top 40
18 september 1965 - 22 oktober 1965
5 weken 		Opvolger:
This strange effect door Dave Berry
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=(I_Can%27t_Get_No)_Satisfaction&oldid=67233346"