33e regering van Israël

33e regering ; Kabinet–Netanyahu III
Kabinet in Israël
Premier	Benjamin Netanyahu (Likoed)
Partij(en)	Likoed ; Yisrael Beiteinu ; Yesh Atid (2 dec. 2014) ; Het Joodse Huis ; Hatnuah (4 dec. 2014)
Politieke kleur	Liberaal-Conservatief–Sociaal-Liberaal–Nationalistisch–Zionistisch (Centrumrechts)
2013–2015
Start	18 maart 2013
Demissionair	2 december 2014
Eind	14 mei 2015
Voorganger	32e regering
Opvolger	34e regering
Staatshoofd	Shimon Peres (2013–2014) ; Reuven Rivlin (2014–2015)
Portaal	Politiek

Politiek in Israël

Politiek van Israël President (lijst) Yitzhak Herzog • Premier (lijst) Benjamin Netanyahu Knesset (lijst) • Voorzitter Amir Ohana Regering Kabinet–Netanyahu VI • Ministers Buitenlandse Zaken (lijst) Eli Cohen • Binnenlandse Zaken (lijst) Aryeh Deri • Defensie (lijst) Yoav Galant • Financiën (lijst) Bezalel Smotrich • Justitie (lijst) Yariv Levin • Economie (lijst) Nir Barkat Politieke partijen Verkiezingen Parlement 2022 − 2026 President 2021 − 2028 Bestuurlijke indeling Gemeenteraad Lokale raad Regionale raad Wet op de Terugkeer Arabisch-Israëlisch conflict

Portaal
	Politiek & Israël

De 33e regering (ook bekend als het kabinet–Netanyahu III) was de uitvoerende macht van de Staat Israël van 18 maart 2013 tot 14 mei 2015. Premier Benjamin Netanyahu (Likoed) stond aan het hoofd van een coalitie van Likoed, Yisrael Beiteinu, Yesh Atid, Het Joodse Huis en Hatnuah.

Na minder dan één jaar en negen maanden ontsloeg premier Netanyahu vanwege oplopende meningsverschillen op 2 december 2014 minister van Financiën Yair Lapid (Yesh Atid) en minister van Justitie Tzipi Livni (Hatnuah). Beiden keerden zich onder meer tegen een wetsvoorstel waarin de Joodse identiteit van Israël zou worden vastgelegd. Ook deelde hij mee zijn regering te willen ontbinden. De dag erop besloot het parlement om op 17 maart 2015 nieuwe verkiezingen te houden.^[1]

Samenstelling[bewerken | brontekst bewerken]

Het kabinet-Netanyahu III had een rechts-centrale signatuur en bestond behalve uit zijn eigen partij de Likoed ook uit Jisrael Beeténoe met wie het één lijst vormde tijdens de verkiezingen van januari 2013, plus drie nieuwkomers: Het Joodse Huis, Yesh Atid en Hatnuah. In de 19e Knesset beschikten deze vijf partijen over 68 van de 120 zetels. In deze coalitie overheersten de rechtse partijen, Likoed, Jisrael Beeténoe en Het Joodse Huis beschikten bij elkaar over 50 zetels.

Opvallend ten opzichte van het vorige kabinet was de afwezigheid van de ultraorthodox-joodse partijen; Shas en Verenigd Thora-jodendom deden dit keer niet mee. Dit had te maken met de grote bezwaren die leven in de Israëlische samenleving tegen de privileges die ultraorthodoxe joden genieten, zoals bijvoorbeeld de vrijstelling van de militaire dienstplicht, het ontvangen van uitkeringen en de geringe vertegenwoordiging op de arbeidsmarkt. Het nieuwe kabinet was van plan deze voorrechten aan te pakken. Op aandrang van Yesh Atid en Hatnuah zou het vredesproces met de Palestijnen opnieuw ter hand worden genomen; vraag was wel wat daarvan zou terechtkomen gezien de zeer nationalistische koers van Likoed-Jisrael Beeténoe en Het Joodse Huis (de hiervoor belangrijke portefeuilles van defensie en huisvesting waren hen toegevallen, zie hieronder).

De portefeuilleverdeling was onder andere als volgt: Likoed kreeg het premierschap (Benjamin Netanyahu) plus binnenlandse zaken (Gideon Sa'ar) en defensie (Moshe Ya'alon), Jisrael Beeténoe buitenlandse zaken (bestemd voor Avigdor Lieberman maar vanwege de tegen hem lopende strafzaak tot november 2013 door Netanyahu behartigd), Het Joodse Huis huisvesting (Uri Ariel) en economische zaken (Naftali Bennett), Yesh Atid financiën (Yair Lapid) en onderwijs (Shai Piron) en Hatnuah justitie (Tzipi Livni) en milieu (Amir Peretz). In afwijking van de vorige regeringen ontbraken de vicepremiers. In november 2013 werd Avigdor Lieberman vrijgesproken van een strafzaak en nam hij de post van Israëlische minister van buitenlandse zaken weer op zich.

Ya'alon is een oud-stafchef en geldt als een hardliner. Van Ariel van Het Joodse Huis werd - naar de wens van zijn achterban - een verdere uitbouw van de Israëlische nederzettingen op de Westoever verwacht. Voorman Bennett van dezelfde partij had de verantwoordelijkheid voor een bezuiniging van boven de vier miljard sjekel die de nieuwe regering de eerste achttien maanden van haar termijn wilde doorvoeren. Voorvrouw Livni van Hatnuah nam de vredesonderhandelingen met de Palestijnen op zich; van alle nieuwe kabinetsleden was zij naar verhouding nog het meest aanvaardbaar voor de Palestijnse Autoriteit. Peretz - ook van Hatnuah - was in het kabinet-Olmert minister van Defensie en als zodanig medeverantwoordelijk voor de slechtverlopen inval in Libanon in 2006.

Van de 30 kabinetsleden waren zes vrouw: vier ministers en twee viceministers.^[2]

Deelnemende partijen[bewerken | brontekst bewerken]

Partijen	Positie	Kabinets- leden	Ministers	Vice- ministers^[2]	Zetels	Politieke leiders
Hatnuah (De Beweging)	Centrum	2	2	0	6	Tzipi Livni
Het Joodse Huis (HaBajiet HaJehoedie)	Rechts	5	3	2	12	Naftali Bennett
Jisrael Beeténoe (Israël Ons Thuis)	Rechts	5	4	1	31 *	Avigdor Lieberman
Likoed (Eenheid)	Rechts	12	8	4	31 *	Benjamin Netanyahu
Yesh Atid (Er is een Toekomst)	Centrum	6	5	1	19	Yair Lapid
Totaal		30	22	8	68

'* Likoed en Jisrael Beeténoe vormden tot 7 juli 2014 één partij met 31 zetels in de Knesset.

Hatnuah en Yesh Atid stapten eind 2014 uit de regering nadat Tzipi Livni en Yair Lapid door premier Netanyahu waren ontslagen. Struikelblokken waren onder meer de te varen koers richting de Palestijnen, de hoogte van het defensiebudget en een wetsvoorstel om de Joodse identiteit van Israël vast te leggen.

Ambtsbekleders[bewerken | brontekst bewerken]

	Functie	Ambtstermijn		Partij
Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)	Premier	31 maart 2009 ^[3]	heden ^[4]	Likoed
	Minister van Buitenlandse Zaken	18 december 2012 ^[3]	11 november 2013
	Minister van Diaspora Zaken	18 maart 2013	30 april 2013
	Minister voor Jeruzalem- en Erfgoedzaken	18 maart 2013	30 april 2013
	Minister van Communicatie	4 november 2014	22 februari 2017 ^[4]
Avigdor Lieberman אֲבִיגְדוֹר לִיבֶּרְמָן (1958)	Vicepremier	11 november 2013	14 mei 2015	Yisrael Beiteinu
Avigdor Lieberman אֲבִיגְדוֹר לִיבֶּרְמָן (1958)	Minister van Buitenlandse Zaken	11 november 2013	14 mei 2015	Yisrael Beiteinu
Silvan Shalom ציון סילבן (1958)	Vicepremier	31 maart 2009 ^[3]	14 mei 2015	Likoed
	Minister van Regionale Samenwerking
	Minister voor Ontwikkeling van de Negev en Galilea
	Minister van Infrastructuur, Energie en Waterstaat	18 maart 2013
Rav Aluf Moshe Ya'alon משה יעלון (1950)	Minister van Defensie	18 maart 2013	22 mei 2016 ^[4]	Likoed
Gideon Sa'ar גִּדְעוֹן סַעַר (1966)	Minister van Binnenlandse Zaken	18 maart 2013	4 november 2014 ^[5]	Likoed
Gilad Erdan גִּלְעָד אֶרְדָן (1970)	Minister van Binnenlandse Zaken	4 november 2014	14 mei 2015	Likoed
Yair Lapid יובל שטייניץ (1963)	Minister van Financiën	18 maart 2013	2 december 2014 ^[6]	Yesh Atid
Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)	Minister van Financiën	2 december 2014	14 mei 2015	Likoed
Tzipi Livni ציפי לבני (1958)	Minister van Justitie	18 maart 2013	4 december 2014 ^[6]	Hatnuah
Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949)	Minister van Justitie	4 december 2014	14 mei 2015	Likoed
Naftali Bennett נפתלי בנט (1972)	Minister van Economie	23 januari 2013 ^[3]	14 mei 2015	Het Joodse Huis
	Minister van Religieuze Zaken	18 maart 2013	14 mei 2015
	Minister van Diaspora Zaken	30 april 2013	1 juni 2019 ^[4]
	Minister voor Jeruzalem- en Erfgoedzaken	30 april 2013	1 juni 2019 ^[4]
Meir Cohen מאיר כהן (1955)	Minister van Arbeid en Sociale Zaken	18 maart 2013	4 december 2014 ^[5]	Yesh Atid
Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949) ^[7]	Minister van Arbeid en Sociale Zaken	4 december 2014	14 mei 2015	Likoed
Shai Piron גִּדְעוֹן סַעַר (1965)	Minister van Onderwijs	18 maart 2013	4 december 2014 ^[5]	Yesh Atid
Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949) ^[7]	Minister van Onderwijs	4 december 2014	14 mei 2015	Likoed
Yisrael Katz יִשְׂרָאֵל כַּץ (1955)	Minister van Vervoer	31 maart 2009 ^[3]	17 juni 2019 ^[4]	Likoed
Yair Shamir יאיר שמיר (1945)	Minister van Landbouw	18 maart 2013	14 mei 2015	Yisrael Beiteinu
Uri Ariel אורי אריאל (1970)	Minister van Huisvesting en Constructie	18 maart 2013	14 mei 2015	Het Joodse Huis
Yitzhak Aharonovich יצחק אהרונוביץ' (1950)	Minister van Openbare Veiligheid	31 maart 2009 ^[3]	14 mei 2015	Yisrael Beiteinu
Sofa Landver סופה לנדבר (1949)	Minister van Immigratie	31 maart 2009 ^[3]	14 mei 2015	Yisrael Beiteinu
Yuval Steinitz יובל שטייניץ (1958)	Minister van Strategische Zaken	18 maart 2013	14 mei 2015	Likoed
	Minister van Inlichtingenzaken
	Minister van Informatie
	Minister voor Internationaal Beleid
Yaakov Peri עָמִיר פֶּרֶץ (1944)	Minister van Wetenschap en Technologie	18 maart 2013	4 december 2014 ^[5]	Yesh Atid
	Minister van Wetenschap en Technologie	Vacant
Amir Peretz עָמִיר פֶּרֶץ (1952)	Minister van Milieu	18 maart 2013	8 november 2014 ^[5]	Hatnuah
	Minister van Milieu	Vacant
Gilad Erdan גִּלְעָד אֶרְדָן (1970)	Minister van Communicatie	18 maart 2013	4 november 2014 ^[8]	Likoed
Gilad Erdan גִּלְעָד אֶרְדָן (1970)	Minister zonder portefeuille (Binnenlandse Defensie)	18 maart 2013	4 november 2014 ^[8]	Likoed
Uzi Landau עוזי לנדאו (1943)	Minister van Toerisme	18 maart 2013	14 mei 2015	Yisrael Beiteinu
Limor Livnat לִימוֹר לִבְנָת (1950)	Minister van Cultuur en Sport	31 maart 2009 ^[3]	14 mei 2015	Likoed
Uri Orbach אורי אורבך (1960–2015)	Minister voor Sociale Gelijkheid en Seniorenzaken	18 maart 2013	16 februari 2015 ^[9]	Het Joodse Huis
Benjamin Netanyahu בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ (1949) ^[7]	Minister voor Sociale Gelijkheid en Seniorenzaken	16 februari 2015	14 mei 2015	Likoed

Verhoging van de kiesdrempel en limitering van het aantal ministers[bewerken | brontekst bewerken]

Op 11 maart 2014 werd door de Knesset met de stemverhouding 67-0 een wetsvoorstel aangenomen dat het aantal ministers van de toekomstige Israëlische regeringen in eerste instantie beperkt tot hoogstens achttien ministers. Dit aantal kan met goedkeuring van zeventig Knesset-leden eventueel worden verhoogd. Het maximale aantal viceministers wordt beperkt tot vier. Verder werd de post minister zonder portefeuille afgeschaft. Op dezelfde dag werd met dezelfde stemverhouding ook een wetsvoorstel aangenomen dat de kiesdrempel bij de volgende Israëlische parlementsverkiezingen van 2 % naar 3,25 % verhoogt.^[10] De oppositie onthield zich van deelname aan de stemming.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Regering van Israël

Voorganger:
32e regering

33e regering
Kabinet–Netanyahu III
2013–2015

Opvolger:
34e regering

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Israël houdt vervroegde verkiezingen op 17 maart, Het Laatste Nieuws, 3 december 2014
↑ ^a ^b Een viceminister is vergelijkbaar met een staatssecretaris in België en Nederland.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Functie gecontinueerd van de vorige 32e regering
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Functie gecontinueerd in de volgende 34e regering
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Afgetreden
↑ ^a ^b Uit functie ontheven
↑ ^a ^b ^c Waarnemend
↑ Afgetreden na benoeming tot minister van Binnenlandse Zaken
↑ Overleden tijdens ambtstermijn
↑ (en) Knesset passes governance laws; electoral threshold raised

[1] Israël houdt vervroegde verkiezingen op 17 maart, Het Laatste Nieuws, 3 december 2014

[viceminister-2] Een viceminister is vergelijkbaar met een staatssecretaris in België en Nederland.

[32e-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Functie gecontinueerd van de vorige 32e regering

[34e-4] Functie gecontinueerd in de volgende 34e regering

[Afgetreden-5] Afgetreden

[Ontslagen-6] Uit functie ontheven

[Waarnemend-7] Waarnemend

[Afgetreden2-8] Afgetreden na benoeming tot minister van Binnenlandse Zaken

[Overleden-9] Overleden tijdens ambtstermijn

[10] (en) Knesset passes governance laws; electoral threshold raised

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]