Thirty-Third

Thirty-Third (33) is een markant punt in de Snaefell Mountain Course op het eiland Man. Dit circuit wordt gebruikt voor de Isle of Man TT en de Manx Grand Prix. Het ligt in de A18 Mountain Road tussen Ramsey en Douglas.

Naam[bewerken | brontekst bewerken]

Op een 60 kilometer lang circuit is het belangrijk dat marshals en hulpverleners goed weten waar ze (moeten) zijn. De namen van de markante punten op het circuit zijn vaak gebaseerd op lokale namen of die van coureurs, maar Thirty-Third dankt zijn naam aan het feit dat hier de 33e mijlpaal van de Snaefell Mountain Course staat.

Circuitverloop[bewerken | brontekst bewerken]

Thirty-Third volgt na de snelle bocht Windy Corner en bestaat uit twee bochten naar links met een kort recht stuk ertussen. Daar staat een permanente, stenen marshal-shelter. Het circuit daalt hier lichtjes af en de coureurs naderen de bochten met hoge snelheid. Al in de jaren dertig, toen de weg nog aanmerkelijk smaller was, haalde men hier ongeveer 170 km/h, een snelheid die met modernere motorfietsen in de jaren vijftig nog ongeveer hetzelfde was. Over de flauwe rechter bocht vóór Thirty-Third werd toen nog niet gesproken, want die leverde geen enkel probleem op. In de jaren negentig waren de motorfietsen al zo snel dat Steve Hislop vertelde dat hij er voor terugschakelde naar de vijfde versnelling om dan de twee linker bochten als één bocht met ongeveer 250 km/h te nemen. Dat vereiste wel een exact gekozen ideale lijn, waarbij ook de ergste hobbels in de weg vermeden moesten worden.

Gebeurtenissen bij Thirty-Third[bewerken | brontekst bewerken]

Op 19 juni 1935 verongelukte Doug Pirie met een New Imperial tijdens de Lightweight TT
Op 5 september 1946 verongelukte Peter Aitchinson met een Norton International tijdens de Manx Grand Prix^[1]
Op 31 mei 1951 verongelukte John O'Driscoll met een Rudge tijdens de training voor de Isle of Man TT
Op 5 september 1959 verongelukte James Coates met een AJS tijdens de training voor de Manx Grand Prix
Op 10 september 1959 verongelukte John Hamilton met een Norton Manx tijdens de Manx Grand Prix
Op 6 juni 1992 verongelukte Manfred Stengl met een 750 cc Suzuki tijdens de Formula 1 TT^[2]
Op 1 juni 1999 verongelukte Simon Beck met een Honda RC 45 tijdens de training voor de Isle of Man TT
Op 26 augustus 2005 verongelukte John Loder met een 500 cc Seeley tijdens de training voor de Manx Grand Prix
Op 21 augustus 2006 verongelukte Terry Craine met een 250 cc Honda tijdens de training voor de Manx Grand Prix
Op 7 juni 2017 verongelukte de Ier Alan Bonner met een BMW S 1000 RR tijdens de kwalificatie voor de Senior TT

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Narrow Escapes[bewerken | brontekst bewerken]

Roy Hanks komt uit een echte Manx' racefamilie. Hij startte in 1966 voor het eerst in de Sidecar TT en in 2014 reed hij nog steeds. In 1988 reed hij zijn 41e race op Man (de zijspanrijders rijden twee wedstrijden per raceweek), dus hij had behoorlijk veel ervaring. Bij Thirty-Third maakte hij een van de ernstigste ongelukken uit zijn carrière mee door een domme fout. Hij vertelde daar zelf over: "We hadden de uiteindelijke winnaars (Mick Boddice en Chas Birks) al ingehaald. We reden met drie zijspancombinaties richting Thirty-Third en ik zat al te bedenken hoe spectaculair het zou zijn als ik de anderen bij Creg-ny-Baa in één keer zou inhalen. Terwijl ik dat zat te denken draaiden ze ineens naar links en ik vloog rechtdoor. Er waren veel theorieën over het ongeluk: het zou hard gewaaid hebben en ik zou met nieuwe banden geëxperimenteerd hebben, maar in feite had ik niet genoeg respect voor het circuit. Ik was er niet voor 100% bij en we vlogen van de berg af, 300 meter naar beneden." Roy en zijn neef Tom, die als bakkenist optrad, raakten gewond (Tom brak een dijbeen), maar kwamen in de jaren erna weer gewoon aan de start. Toch vertelde Roy later in een interview (lachend) over het ongeluk: "Yeah, that was Tom's fault. End of conversation!" Jaren later vertelde Dave Saville, die de Sidecar TT twee keer won: "Bij de Thirty-Third moet ik elke keer denken aan de vlucht van de berg af van Roy Hanks. Een goede gedachte waarschijnlijk… het houdt me scherp."
In 1990 reden Trevor Nation en Robert Dunlop met de Norton RCW 588 met wankelmotor. Nation volgde Dunlop op de voet, tot die bij Thirty-Third misschakelde. Trevor Nation probeerde hiervan te profiteren en Dunlop buitenom in te halen. Een windvlaag dreef hem echter te ver naar buiten en hij kwam met meer dan 200 km/h in de berm terecht. Hij reed een aantal plastic bermplankjes omver en wierp gras en modder op het vizier van Robert Dunlop. Toch wist hij de Norton weer op de baan te krijgen, met een gescheurde stroomlijnkuip en een kapot ruitje.

Bronnen, noten en/of referenties

David Wright: Mountain Milestone, 100 Years of the TT Mountain Course, Lily Publications, Ramsey, ISBN 978-1-907945-04-5

voetnoten

↑ Peter Aitchison profiteerde van het feit dat Norton in 1939 een grote hoeveelheid onderdelen naar het eiland Man had verscheept om het grote aantal Norton-rijders tijdens de Manx Grand Prix te kunnen helpen. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd die wedstrijd nooit gereden. De onderdelen werden opgeslagen en na de oorlog konden er voor de eerst volgende race een aantal motorfietsen van worden gebouwd. Peter Aitchison wist er twee te kopen. Hij liet ze zelfs voorbereiden door Francis Beart, een van de beste tuners uit die tijd. Na het overlijden van Aitchison betaalden zijn ouders in zijn nagedachtenis voor het verbreden van het circuit bij Thirty-Third.
↑ Manfred Stengl was als motorcoureur minder bekend, maar wel als rodelaar en bobsleeër. In 1964 was hij samen met Josef Feistmantl olympisch kampioen bij het heren-dubbel rodelen. In 1975 won hij een bronzen medaille bij het wereldkampioenschap bobsleeën in de viermansbob.

[1] Peter Aitchison profiteerde van het feit dat Norton in 1939 een grote hoeveelheid onderdelen naar het eiland Man had verscheept om het grote aantal Norton-rijders tijdens de Manx Grand Prix te kunnen helpen. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd die wedstrijd nooit gereden. De onderdelen werden opgeslagen en na de oorlog konden er voor de eerst volgende race een aantal motorfietsen van worden gebouwd. Peter Aitchison wist er twee te kopen. Hij liet ze zelfs voorbereiden door Francis Beart, een van de beste tuners uit die tijd. Na het overlijden van Aitchison betaalden zijn ouders in zijn nagedachtenis voor het verbreden van het circuit bij Thirty-Third.

[2] Manfred Stengl was als motorcoureur minder bekend, maar wel als rodelaar en bobsleeër. In 1964 was hij samen met Josef Feistmantl olympisch kampioen bij het heren-dubbel rodelen. In 1975 won hij een bronzen medaille bij het wereldkampioenschap bobsleeën in de viermansbob.

[1]

[2]