Ik, de auteursrechthebbende van dit werk, maak het hierbij onder de volgende licentie beschikbaar:

Toestemming wordt verleend voor het kopiëren, verspreiden en/of wijzigen van dit document onder de voorwaarden van de GNU-licentie voor vrije documentatie, versie 1.2 of enige latere versie als gepubliceerd door de Free Software Foundation; zonder Invariant Sections, zonder Front-Cover Texts, en zonder Back-Cover Texts. Een kopie van de licentie is opgenomen in de sectie GNU-licentie voor vrije documentatie.http://www.gnu.org/copyleft/fdl.htmlGFDLGNU Free Documentation Licensetruetrue

(Originele tekst: MOLUKSE BARAK - LAGE MIERDE (N. Br.) ruim 20 km. ten Westen van Eindhoven 1.12

Ter plaatse: De centrale barak was de enige die in 2001 was overgebleven dateert van 1939-1940; toentertijd gebouwd ten behoeve van de arbeiders die werkten in het kader van de Afdeling werkverruiming van het Ministerie van Sociale Zaken, later Rijksdienst voor de werkverruiming (1939-1945). Deze barak, waarin de beheerderwoning en de centrale keuken maakte deel uit van een kamp, waarin zich o.a. bevonden: woonbarakken, ziekenzaal, school, kerk, kantine, wasgebouw, toiletruimten, pomphuis. In de laatste periode van de twintigste eeuw verdween het ene na het andere gebouw; dat ging zo door tot 2001: toen stond er alleen nog de centrale Barak die – te elfder ure – gered kon worden door overbrenging naar het NOM.

Bewoners/Bewoning: ± 1940 onderkomen voor arbeiders (zie boven), die heidegrond ontgonnen (tot oktober 1942 Joodse mannen). Na september 1944: tijdelijke verblijfplaats tijdelijk van Gelderse evacués (Slag om Arnhem). Na de oorlog werden hier NSB’ers gedetineerd. Toen kwamen er weer een tijdlang arbeiders, nu in het kader van de Dienst Uitvoering Werken – DUW (opgericht in 1945). 
Vanaf 1954, komst van 18 Molukse gezinnen, die na 8 jaren weer vertrekken naar normale woonwijken: de meeste naar Wormerveer, enkele naar Delfzijl (1962). 
Daarna deed het kamp nog dienst als vakantieoord voor Rotterdamse kinderen, waarna langzaam maar zeker de onttakeling begon. De Molukkers kregen tijdens hun verblijf hier te maken met de Kampbeheerder Wim van Meel (geb.1924). Het contact was, hoewel niet diepgaand, toch wel goed te noemen. Hij wist een aantal zaken – o.a. het schoolbezoek voor de kinderen – naar behoren te regelen. Klachten waren er niet of nauwelijks; de meeste bewoners vonden hem wel een goed mens. Dit gold ook voor zijn vrouw.

In het museum: 2003. 
De behuizing van het Molukse gezin in het rechtergedeelte is een nauwkeurige reconstructie; Ter plaatse woonden zij in apart staande barakken. In beeld gebracht wordt het verblijf van de Molukkers in het kamp; de tegenstelling tussen de kampbewoners en de – relatieve – luxe van de beheerderwoning. In het centrale deel (de keuken) worden Indische gerechten bereid. Soms kunnen ook de bezoekers hiervan proeven. Ter plaatse te Lage Mierde kregen de bewoners echter maaltijden voorgeschoteld volgens Nederlandse recepten. In de barak is veel historische informatie beschikbaar. Ook is er een ruimte waar men eigen herinneringen kan achterlaten.

Bijzonderheden/achtergrond: Toen in 1942 Ned. Indië door Japan onder de voet werd gelopen, kon Nederland – zelf bezet zijnde – dit niet verhinderen. Evenmin was ons land in staat de onafhankelijkheid van Indonesië (1949) nog tegen te houden, ondanks de politionele acties 1945-1949. De Republiek der Zuid-Molukken werd in 1950 uitgeroepen, doch werd uiteraard binnen de nieuwe eenheidsstaat niet erkend. Dientengevolge werd het een Republiek in ballingschap en in die vorm bestaat ze tot op de dag van vandaag. Ook werd in 1950 het KNIL (Koninklijk Nederlands Indisch Leger) opgeheven. Dit leger was in het koloniale tijdperk een soort politieleger, bedoeld om de binnenlandse orde te handhaven. In datzelfde jaar besloot de Nederlandse rechter, dat de KNIL-militairen – waaronder veel Nederlandgetrouwe Molukkers – niet tegen hun wil mochten worden gedemobiliseerd. Het gevolg was dat ze werden gedwongen te kiezen tussen demobilisatie in Indonesië in een plaats naar keuze. Dit was gevaarlijk, omdat veel Indonesiërs de KNIL-militairen als verraders beschouwden. Of tijdelijke opzending naar Nederland (1951). 
De status als militair van de Koninklijke landmacht (als tijdelijk bedoeld) werd hen al spoedig na aankomst ontnomen tot groot ongenoegen van velen. Zo gingen de Molukkers scheep naar Nederland (in een periode 21 maart – 22 juni 1951). Op de eerstgenoemde datum kwam het schip de KOTA INTEN te Rotterdam aan. Eerst ging men naar Kamp Amersfoort. Hier werd hun het ontslag uit de dienst aangezegd. Vervolgens naar Lunetten, Schattenberg, Huizen of naar andere plaatsen. In mei 1951 voer het schip FAIRSEA met 800 volwassenen en 1000 kinderen aan boord richting Nederland. Na eerst in andere kampen te hebben gezeten, kwamen 18 Molukse gezinnen in Lage Mierde terecht. Daar hadden ze tijd genoeg om langzaam tot het besef te komen dat hun verblijf in Nederland niet tijdelijk zou zijn. 
De in totaal + 12.500 Molukkers werden verspreid over een groot aantal kampen in heel Nederland. Op de oude Schoolkaart van Prop in het kantoortje van de beheerder zijn die plaatsen met witte strookjes papier aangeduid).