Brits-Amerika

British America and the British West Indies; Brits-Amerika en Brits West-Indië
	Onderdeel van het Britse Rijk
Kaart
	1750
Algemene gegevens
Hoofdstad	Bestuurd vanuit Londen in Engeland
Bevolking	>2 680 234 (inheemse bevolking niet inbegrepen) (1780)
Talen	Engels; Kymrisch; Cornisch; Iers-Gaelisch; Schots-Gaelisch; Manx-Gaelisch; Norn; Duits; Nederlands; Zweeds; Fins; Spaans; Frans; Ojibwe; Inheemse talen; Afrikaanse talen
Religie(s)	Anglicaanse Kerk; Protestantisme; Lutheranisme; Rooms-Katholieke Kerk; Jodendom; Indiaanse godsdiensten; Afrikaanse godsdiensten
Munteenheid	Britse pond, spaanse mat, koloniale geld, rekeningen van het krediet, goederengeld en vele lokale valuta
Regering
Regeringsvorm	Constitutionele monarchie
Dynastie	Hannover (1714–1783)
Staatshoofd	Jacobus VI & Jacobus I (1607–1625); George III (1760–1783)
Legislatuur	Parlement van het Koninkrijk Groot-Brittannië

Brits-Amerika is het koloniale gebied van het Koninkrijk Engeland en later het Britse Rijk in continentaal Noord-Amerika tijdens de 17e en 18e eeuw. Officieel heetten de Britse kolonies in Noord-Amerika Brits-Amerika en Brits West-Indië tot in 1783, waarna de Britten de soevereiniteit van de Verenigde Staten van Amerika erkenden. Daarna werd Brits Noord-Amerika gebruikt om het Brits territorium in continentaal Noord-Amerika te omschrijven. De term Brits Noord-Amerika werd voor het eerst informeel gehanteerd in 1783, maar het was vrij ongewoon voor het Rapport betreffende de Aangelegenheden van Brits Noord-Amerika (1839) (ook wel Durham Report).

Brits-Amerika kreeg een steeds toenemende invloed op nieuwe en grotere gebieden na de Vrede van Parijs van 1763. Dit verdrag bracht een einde aan de Britse betrokkenheid in de Zevenjarige Oorlog. Aan het begin van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog in 1775 beschikte het Britse Rijk over twintig kolonies ten noorden en ten oosten van Nieuw-Spanje. Oost-Florida en West-Florida werden overgedragen aan Spanje tijdens de Vrede van Parijs van 1783. Dit maakte een einde aan de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Vervolgens werden deze zelfde gebieden in 1819 door Spanje overgedragen aan de Verenigde Staten. Met uitzondering van Brits West-Indië werden alle overige kolonies van Brits Noord-Amerika verenigd van 1867 tot 1873 ter vorming van het Dominion van Canada. Het Dominion van Newfoundland voegde zich bij Canada in 1949.

Lijst van kolonies[bewerken | brontekst bewerken]

De Dertien koloniën die Brits-Amerika uitmaakten:

Kolonies in Nieuw-Engeland

Middenkolonies

Zuiderkolonies: (Virginia en Maryland samen kunnen ook vallen onder de naam Chesapeake Colonies)

De kolonies die onder Britse overheersing bleven na 1783:

Brits Noord-Amerika

Province of Nova Scotia
Colony of Newfoundland (Labrador hechtte zich aan Newfoundland in 1763)
Colony of Avalon
Province of Quebec
Prins Edwardeiland
Rupertland

Onderverdelingen van de Kolonie van de Benedenwindse Eilanden

Jamaica

Andere bezittingen in Brits-West-Indië

Kolonie van de Bahama's
Colony of Bermuda
Barbados
Grenada
Saint Vincent (gescheiden van Grenada in 1776)
Tobago (gescheiden van Grenada in 1768)
Dominica (gescheiden van Grenada in 1770)

Andere Britse kolonies die uiteindelijk deel gingen uitmaken van de Verenigde Staten van Amerika die overgedragen werden door de Britten aan Spanje in 1783:

Provincie Oost-Florida
Provincie West-Florida

De Britse monarch beschikte nog over bijkomende gebieden die als direct territoriaal en koninklijk bezit fungeerden. Het waren voornamelijk weinig gekoloniseerde territoria:

Indianenreservaten die het gebied geheel of gedeeltelijk innamen:
- Northwest Territory
- Kentucky
- Tennessee
- Alabama
- Mississippi
- De noordelijke kustgebieden van de Grote Meren
- Afgelegen gebieden van het noorden van Quebec dat nog niet bij Rupertland werd gevoegd.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]