Cadel Evans

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Cadel Evans
Evans tijdens het Critérium du Dauphiné 2012.
Persoonlijke informatie
Volledige naam Cadel Lee Evans
Bijnaam Cuddles
Geboortedatum 14 februari 1977
Geboorteplaats Katherine, Vlag van Australië Australië
Lengte 174 cm
Gewicht 68 kg
Sportieve informatie
Huidige ploeg Gestopt
Discipline(s) Wegwielrennen & Mountainbiken
Specialisatie(s) Klimmer, tijdrijder
Ploegen
1999
2001
2002
2003-2004
2005-2009
2010-2015 		→ Saeco-Cannondale (stagiair)
→ Saeco (stagiair)
Mapei-Quick-Step
T-Mobile Team
Silence - Lotto
BMC Racing Team
Beste prestaties
Amstel Gold Race 13e (2010)
Luik-Bastenaken-Luik 4e (2010)
Ronde van Lombardije 4e (2004)
Ronde van Italië 3e (2013)
1 etappezege
Ronde van Frankrijk 1e (2011)
2 etappezeges
Ronde van Spanje 3e (2009)
WK op de weg 1e (2009)
Overige
Zeges:  
Ronde van Romandië
Waalse Pijl
Tirreno-Adriatico 		2006, 2011
2010
2011
Medailleoverzicht
Wegwielrennen
Evenement Goud Zilver Brons
Wereldkampioenschappen 1 0 0
Totaal (1 medaille) 1 0 0
Medailles
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Cadel Evans (Katherine, 14 februari 1977) is een Australisch voormalig wielrenner en mountainbiker. Hij was een begenadigd tijdrijder en klassementsrenner. Evans won onder meer de Ronde van Frankrijk in 2011, het wereldkampioenschap op de weg in 2009 en de Waalse Pijl in 2010. Hij werd tweede in zowel de Ronde van Frankrijk van 2007 als 2008. Hij is de eerste Australische winnaar van de Ronde van Frankrijk.

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Voordat hij in 2001 de overstap naar het wegwielrennen maakte, stond Evans aan de top in het mountainbiken. Rijdend voor het team Volvo Cannondale MTB, won hij de wereldbeker mountainbiken in 1998 en 1999 en werd zevende op de Olympische Zomerspelen 2000 in Sydney.

Na eerder al zonder succes stage te hebben gelopen bij de Saeco-wielerploeg, tekende hij in 2001 toch een contract bij de Italiaanse wielerformatie. In zijn eerste profjaar op de weg, won hij de Ronde van Oostenrijk en de Brixia Tour. Zijn grote doorbraak kwam er echter in 2002, toen hij voor de Mapei-wielerploeg na de zestiende etappe in de Ronde van Italië 2002 de roze leiderstrui overnam van Jens Heppner en hij een goede kans maakte de Giro op zijn naam te schrijven. Een enorme inzinking tijdens de beslissende zeventiende etappe zorgde er echter voor dat Evans de leiderstrui verloor aan Paolo Savoldelli. In 2003 verhuisde hij naar T-Mobile Team. In 2004 won hij voor die Duitse wielerploeg een tweede maal de Ronde van Oostenrijk.

Evans tijdens de Ronde van Duitsland in 2005

In 2005 verhuisde hij andermaal, deze keer naar de Belgische ploeg Davitamon-Lotto. Hij eindigde dat jaar achtste het eindklassement van de Ronde van Frankrijk van 2005, de eerste top tien plaats van een Australiër in de Ronde van Frankrijk sinds Phil Anderson in 1985.

In zijn tweede jaar bij Davitamon-Lotto slaagde Evans erin de Ronde van Romandië van 2006 te winnen door in de afsluitende tijdrit de leiderstrui over te nemen van de Spanjaard Alberto Contador. Dat jaar verbeterde hij ook zijn prestatie in de Ronde van Frankrijk met een vijfde plaats. Naast goede klassementen won Evans ritten in lijn en tijdritten in wielerrondes zoals de Ronde van Oostenrijk, de Ronde van Duitsland, de Tour Down Under en de Internationale Wielerweek.

Tijdens de Ronde van Frankrijk van 2007 werd hij tweede in de dertiende etappe, een tijdrit over vierenvijftig kilometer, na de Kazach Aleksandr Vinokoerov. Later bleek echter dat Vinokoerov positief testte op het gebruik van bloeddoping tijdens die etappe. Na de bevestigende contra-expertise kreeg Evans de zege alsnog toegeschreven. In de voorlaatste rit, een tijdrit over 55,5 km werd hij nogmaals tweede, op 51 seconden van Levi Leipheimer. Uiteindelijk werd hij in het eindklassement tweede op 23 seconden van winnaar Alberto Contador.

Hij begon aan de Ronde van Frankrijk 2008 als topfavoriet. In de tiende etappe van deze ronde, waarbij de Tourkaravaan zich begaf naar aankomstplaats Hautacam, veroverde hij zijn eerste gele trui uit zijn carrière, met één seconde voorsprong op de Luxemburger Fränk Schleck. Hij moest die een paar dagen later opnieuw afstaan aan diezelfde Fränk Schleck. Hij zou de Ronde van Frankrijk 2008 opnieuw als tweede afsluiten. Hij strandt op 58" van Carlos Sastre. "8ste, 4de, 2de en nu anderhalfste. We komen dichter, volgend jaar kom ik terug om te winnen.", was de reactie van Evans.

In de Ronde van Frankrijk 2009 kwam hij echter niet verder dan een teleurstellende dertigste plaats. In de Ronde van Spanje 2009 droeg hij een dag de leiderstrui, maar door een lekke band in de bergrit naar Sierra Nevada kon hij de eindzege vergeten. Uiteindelijk werd hij derde in het eindklassement. Op 27 september 2009 verraste hij vriend en vijand door wereldkampioen wielrennen in het Zwitserse Mendrisio te worden. In de laatste ronde ontsnapte hij samen met Aleksandr Kolobnev en Joaquim Rodríguez uit een selecte groep renners. Nog voor de laatste beklimming reed hij van zijn vluchtmakkers weg om uiteindelijk solo aan te komen met een halve minuut voorsprong op Kolobnev en Rodríguez. Hij was de eerste Australiër die wereldkampioen op de weg bij de profs wordt. Hij werd in 2009 voor de derde keer, na 2006 en 2007, in zijn thuisland Australië uitgeroepen tot wielrenner van het jaar.

Eind 2009 verliet Evans Silence-Lotto om voor BMC Racing Team te rijden. Hij won voor zijn nieuwe ploeg de Waalse Pijl 2010 en droeg één dag de roze trui in de Ronde van Italië. Het volgende doel van 2010 was de Ronde van Frankrijk. Hij nam de gele trui over van Sylvain Chavanel in de rit naar Morzine. Eén dag na de rustdag viel hij niettemin uit en moest hij die gele trui weer afgeven aan Andy Schleck.

Een jaar later richtte Evans zich specifiek op het winnen van de Ronde van Frankrijk 2011. Daarom nam hij dat jaar niet deel aan de Giro d'Italia. Hij won in het voorjaar een etappe en het eindklassement in de Tirreno-Adriatico. Door een blessure kon hij niet deelnemen aan de Waalse klassiekers, maar eind april won hij ook nog de Ronde van Romandië 2011.

In eerste etappe van de Tour de France werd Evans tweede, achter Philippe Gilbert. De vierde etappe op de Mûr de Bretagne schreef hij op zijn naam, voor titelverdediger Alberto Contador. Hij nam op dat moment de bolletjestrui over van Gilbert. Voor aanvang van de laatste tijdrit - en op een na laatste etappe - stond hij derde in het algemeen klassement op 57 seconden van nummer één Andy Schleck. Evans werd die rit tweede achter Tony Martin en fietste zijn concurrenten, Andy en Fränk Schleck op een afstand, waardoor hij met de gele trui om zijn schouders aan de laatste etappe mocht beginnen. Na afloop was Evans geëmotioneerd en dankte zijn voormalig trainer Aldo Sassi (Sassi overleed in december 2010 aan de gevolgen van een hersentumor). Evans won op 24 juli 2011 de Ronde van Frankrijk, als eerste Australiër. Met zijn 34 jaar is hij nog steeds de oudste naoorlogse winnaar.

Evans sloot zijn carrière af na de Cadel Evans Great Ocean Road Race, een nieuwe eendagskoers genoemd naar hem.

In 2017 deed Evans samen met George Hincapie mee aan de Absa Cape Epic meerdaagse mountainbikerace. Ze wonnen de wedstrijd in de categorie Masters.

Evans woont in Ticino in Zwitserland.

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Mountainbike[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Wereldbeker
OS 		Regenboogtrui
WK 		Australische kampioenstrui
AK 		Overige Totaal
aantal
zeges
Als junior
1994 NVT Zilver↑ Goud 1
1995 NVT Brons↑ 0
Als prof
1996 9e Brons↑* Goud 1
1997 Wellington, Vail NVT Zilver↑* Goud 3
1998 Silves, Plymouth, Canmore eindklassement NVT 4e* Monterey 4
1999 El Escorial eindklassement NVT Zilver↑* Monterey 2
2000 Mont-Sainte-Anne, Canmore 7e 13e Brons 2
2001 NVT 4e Zilver 0
Als master
2017 - - - - Cape Epic 1
Totaal 8 (2x eindklassement) 0 0 2 2 12

Wegwielrennen[bewerken | brontekst bewerken]

1999
2001
2002
2004
2005
2006
2007
2008
2009
2010
2011
2012
2013
2014

Voornaamste ereplaatsen[bewerken | brontekst bewerken]

Evans tijdens de Ronde van Romandië 2007
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
2009
2010
2011
2012
2013
2014
2015

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van
Italië 		Ronde van
Frankrijk 		Ronde van
Spanje
2001
2002 14e  
2003 opgave  
2004 60e  
2005 6e  
2006 4e  
2007 Zilver ↑ (1)  4e  
2008 Zilver ↑  
2009 28e   Brons ↑  
2010 5e (1)   25e  
2011  ↑ (1) 
2012 7e  
2013 Brons ↑   39e  
2014 8e   52e  
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Waalse Pijl Clásica San Sebastián WK op de weg Wereld­ranglijsten
2001 33e 26e
2002 37e 74e 41e
2003 opgave
2004 4e opgave
2005 5e opgave 9e 15e opgave 17e (UPT)
2006 80e 55e 122e 121e 40e 4e (UPT)
2007 36e 6e 29e 5e Goud (UPT)
2008 7e 26e Zilver ↑ 6e (UPT)
2009 67e 16e 10e 5e Regenboogtrui ↑ 5e (UWK)
2010 13e 4e opgave Goud ↑ 17e 5e (UWK)
2011 Zilver (UWT)
2012 opgave 24e (UWT)
2013 opgave 50e (UWT)
2014 25e opgave 28e (UWT)

Ploegen[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Cadel Evans.
Voorganger:
Alessandro Ballan
Vlag van Italië
2008 		Regenboogtrui Wereldkampioen wielrennen Regenboogtrui
2009
Mendrisio
 		Opvolger:
Thor Hushovd
Vlag van Noorwegen
2010
Voorganger:
Vlag van Luxemburg Andy Schleck
2010 		Gele trui Winnaar van de Ronde van Frankrijk Gele trui
Vlag van Australië Cadel Evans
2011 		Opvolger:
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bradley Wiggins
2012
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cadel_Evans&oldid=66930924"