Koopal speelde voor SV Blerick en begon zijn profcarrière bij VVV in 1954. Zijn debuut in het Nederlands elftal maakte hij in 1956 tijdens de legendarische 1-2 overwinning op regerend wereldkampioenWest-Duitsland. Later dat jaar scoorde hij, in een interland tegen Saarland, de 500e goal uit de geschiedenis van Oranje. In totaal speelde hij zes interlands, waarin hij tweemaal scoorde. Bondscoach Max Merkel gaf al snel de voorkeur aan Coen Moulijn, waardoor Koopals internationale loopbaan nog geen jaar duurde.
In 1956 werd Koopal voor 57.000 gulden door VVV verkocht aan Willem II[1]. Een aanbod van Genua om in de Italiaanse Serie A te komen spelen, sloeg hij af uit vrees voor heimwee. Bij de Tilburgse club beleefde hij zijn meest succesvolle tijd: in acht seizoenen maakte hij 133 doelpunten, waarvan 94 in de Eredivisie. Dat laatste aantal is tot op heden een clubrecord bij Willem II.
Vanaf 1964 speelde Koopal twee seizoenen voor Fortuna '54, waarmee hij speelde in het Europacup II-toernooi. Na zijn afscheid als speler in 1966 trainde hij verschillende zondag amateurclubs. Hij begon bij RKSV Minor en trainde daarna RKVV Voerendaal, waarmee hij in het seizoen 1973-1974 promoveerde naar de net opgerichte Hoofdklasse; de destijds hoogste klasse bij de zondag amateurs. Vanaf juli 1974 ging hij Heerlen Sport trainen en begin 1975 ging hij naar VV SVM. Eind 1975 ging hij naar SV Limburgia uit Brunssum dat hij in de zomer van 1976 naar het landskampioenschap voor amateurs leidde. Daarna trainde Koopal SVN (1978-1982), VV Born (1982-1983), RKVV Kolonia (1983-1988) en wederom RKVV Voerendaal (1988-1989).
In 2003 werd Coy Koopal tijdens een tennispartijtje getroffen door een hartaanval. Hij overleed op 71-jarige leeftijd.
.jpg)
Nederland
West-Duitsland – Nederland .svg){kind=small}
België – Nederland 
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Zwitserland – Nederland