Elisabeth Schwarzkopf

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Elisabeth Schwarzkopf
Schwarzkopf tussen ca. 1948 en 1958 tijdens de Musikfestwochen in Luzern
Volledige naam Olga Maria Elisabeth Frederike Schwarzkopf
Geboren 9 december 1915
Overleden 3 augustus 2006
Jaren actief 1938-1979 (als zangeres)
Stijl Opera, liederen
Beroep(en) zangeres
Instrument(en) stem (sopraan)
Label(s) EMI e.a.
(en) IMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Klassieke muziek

Olga Maria Elisabeth Frederike Schwarzkopf (Jarotschin (Posen, thans Jarocin, Polen), 9 december 1915 - Schruns (Oostenrijk), 3 augustus 2006) was een Duitse sopraan, die later de Britse nationaliteit aannam. Ze was gehuwd met de Britse platenproducent Walter Legge.

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Schwarzkopf (Amsterdam, 1961)

Na de Musikhochschule te Berlijn doorlopen te hebben, debuteerde zij in 1938 als bloemenmeisje in Wagners laatste opera, Parsifal. Korte tijd later werd zij lid van de NSDAP, trad op in Heimat-films en zong voor de SS aan het oostfront. Dat kwam haar later op een lange boycot in de Verenigde Staten te staan.

Er bestaan vele opnamen van haar, waarvan verscheidene door kenners worden gerekend tot de mooiste interpretaties van operarollen of liederen die tot op heden zijn gemaakt - misschien geëvenaard, maar nimmer overtroffen. Zij was bekend om haar buitengewoon mooie stem die zij met grote virtuositeit en met een niet aflatend streven naar perfectie gebruikte. Zij straalde een onaantastbaar kunstenaarschap uit, met een hoge stem die gekenmerkt werd door de totale technische perfectie in expressie en voordracht. De zeldzame kritiek die weleens werd uitgeoefend, wees op een zo grote aandacht voor de techniek van het zingen, dat de directe emotionele impact van het gezongene daarbij misschien weleens wat tekort kwam.

Met name excelleerde Schwarzkopf in werken van Mozart, Richard Strauss (Vier letzte Lieder), Hugo Wolf en Stravinsky (The Rake's Progress). Schwarzkopf hield na het beëindigen van haar zangcarrière nog regelmatig masterclasses, waarin zij soms genadeloze kritiek op jonge zangers uitte. Ze bleek een vreeswekkend strenge meesteres te zijn voor onder anderen de Nederlandse zangers Charlotte Margiono, Wendela Bronsgeest, Miranda van Kralingen, Maarten Koningsberger, Math Dirks en Nico van der Meel.

Elisabeth Schwarzkopf overleed op 90-jarige leeftijd in Oostenrijk.

Onderscheiding[bewerken | brontekst bewerken]

Koningin Elizabeth II benoemde haar in 1992 tot Dame Commander in de Orde van het Britse Rijk (DBE). Daarmee verwierf zij persoonlijke, niet-erfelijke adeldom en werd "Dame Elisabeth". In Duitsland werd zij in de Orde Pour le Mérite gekozen.

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

  • Elisabeth Schwarzkopf was zich zeer bewust van haar vocale kwaliteiten. In het BBC-radioprogramma Desert Island Discs (Platen voor een onbewoond eiland), waarbij de gast van de week acht platen mag uitkiezen om mee te nemen bij verbanning naar een onbewoond eiland, koos zij zeven van haar eigen opnamen. In het begin van dit radioprogramma zei ze, zich excuserend, dat ze voor één keer zeven platen van zichzelf koos, omdat ze haar leven wilde herbeleven. “Wanneer we de opnames doen, luisteren we er zo vaak naar dat we, wanneer ze één keer klaar zijn, geen tijd hebben om ze te herbeluisteren, en dat wil ik doen wanneer ik op het eiland ben.”
  • Moderne operaregisseurs konden haar goedkeuring niet wegdragen: de naam van Peter Sellars mocht in haar aanwezigheid niet genoemd worden.[1]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]