Ellersinghuizen
Plaats in Nederland 
| |||
|---|---|---|---|
  | |||
| Situering | |||
| Provincie |  Groningen
| ||
| Gemeente |  Westerwolde
| ||
| Coördinaten | 53° 1′ NB, 7° 7′ OL | ||
| Algemeen | |||
| Inwoners | 100 | ||
| Detailkaart | |||
| |||
| Locatie in de gemeente | |||
| |||
Ellersinghuizen[1] is een buurtschap in de gemeente Westerwolde in de provincie Groningen. Het ligt iets ten zuiden van het dorp Vlagtwedde aan de Ruiten-Aa. Ellersinghuizen heeft ongeveer 100 inwoners.
De buurtschap was in het verleden een eigen marke. De naam wordt in ieder geval rond 1500 al genoemd. De naam zou komen van de familie Ellersingh die de nederzetting gesticht zou hebben.
In de buurtschap staat herberg de van Bommelhoeve, die gevestigd is in een Oldambtster boerderij, waar vanaf de jaren 1960 franciscaner zusters van het katholieke ziekenhuis Sint Lucas uit Winschoten in retraite gingen. Later kreeg de boerderij een recreatieve bestemming.
Dikke eik[bewerken | brontekst bewerken]
Bij de buurtschap stond aan de Dikke Eikweg vroeger de 'dikke eik', die een diameter had van 1,8 meter, een geschatte hoogte van 14 meter en een kruindiameter van 42 meter. De eik werd ook wel 'Hesse-eik' genoemd naar de plek van de eik; in de tuin van de boerderij van boer Harm Hesse. Vroeger werd gedacht dat het in vroeger tijden een gerichtseik geweest was. Later onderzoek heeft echter aangetoond dat de betreffende eik op zijn vroegst pas in de 17e eeuw werd geplant. Begin 20e eeuw was de eik behoorlijk verzwakt. Om de eik van de ondergang te redden werd de eik samen met 33 centiare grond in 1940 aangekocht door de stichting Het Groninger Landschap.[2] De boerderij naast de eik werd vervolgens gesloopt in het kader van een ruilverkaveling. In 1948 trok de stichting de conclusie dat de eik niet levensvatbaar meer was en eigenlijk zou moeten worden omgehakt. In 1951 werd begonnen met de kap, maar natuurliefhebbers kwamen hiertegen in het geweer en de kap werd daarop stilgelegd. Twee dikke wortels waren toen echter al gesneuveld.[3] De eik verloor daarop steeds meer blad en in 1965 werd dan ook gesteld dat de eik haar einde naderde. In 1972 werd gesteld dat de eik in feite afgestorven was.[4] Er werd echter gewacht tot de eik volledig dood was, alvorens de eik uiteindelijk in 1975 werd gekapt.
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 