Eurovisiesongfestival 1958

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Eurovisiesongfestival 1958
Grand Prix Eurovision de la Chanson Européenne
Gastland Vlag van Nederland Nederland
Locatie AVRO-studio's, Hilversum
Omroep NTS
Datum 12 maart 1958
Presentator Hannie Lips
Winnaar
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Lied Dors, mon amour
Artiest André Claveau
Tekst Hubert Giraud
Componist Pierre Delanoë
Andere gegevens
Stemgegevens Elk land verdeelt naar eigen inzicht 10 punten over alle liedjes
Aantal landen 10
Debuterend Vlag van Zweden Zweden
Terugtrekkend Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Nul punten geen
Intervalact Metropole Orkest
Chronologie
◄ 1957 – 1959 ►
AVRO-studio's (model uit Madurodam)
Winnaar André Claveau tijdens een repetitie

Het Eurovisiesongfestival 1958 was het derde Eurovisiesongfestival en vond plaats op 12 maart 1958 in Hilversum. Het was voor het eerst dat het winnende land van het voorgaande jaar het songfestival mocht organiseren, in dit geval Nederland. Het programma werd gepresenteerd door Hannie Lips.

Van de 10 deelnemende landen won Frankrijk dit songfestival met het nummer Dors, mon amour, uitgevoerd door André Claveau. Dit lied kreeg 27 punten, 27% van het totale aantal punten. Met 24 punten werd Zwitserland tweede, gevolgd door Italië dat derde werd met 13 punten.

De Italiaanse inzending werd niet volledig ontvangen in sommige andere landen, waardoor, nadat alle andere liedjes gezongen waren, Domenico Modugno zijn inzending opnieuw moest zingen.[1] Deze Italiaanse inzending, Nel blu dipinto di blu, beter bekend als Volare, was de grootste hit die uit deze editie van het songfestival kwam. Het lied werd erg succesvol in de Verenigde Staten en won twee Grammy Awards.

Dit songfestival is, samen met dat van 1956, de enige editie waarbij er geen Engels werd gezongen op het Eurovisiepodium.

Interludium[bewerken | brontekst bewerken]

Het interludium was muziek uitgevoerd door het Metropole Orkest, gedirigeerd door Dolf van der Linden. Dat jaar waren er twee interludia, één in het midden en één nadat alle liedjes gespeeld waren.

Puntentelling[bewerken | brontekst bewerken]

Stemstructuur[bewerken | brontekst bewerken]

Net als vorig jaar had elk land tien juryleden, die elk 1 punt aan een liedje gaven. Stemmen op het eigen land was niet toegestaan.[2]

Score bijhouden[bewerken | brontekst bewerken]

De score werd bijgehouden op een scorebord dat in de zaal hing. De deelnemende landen stonden niet op het bord. Wel stonden de titels van de liedjes vermeld met daarvoor het nummer van het optreden. Achter elk liedje stond het totaal met daarvoor een kolom waarin de gegeven punten stonden. Zodra deze zichtbaar waren, werden ze bij het totaal opgeteld.

Tijdens de puntentelling stond de presentatrice op het podium, naast het scorebord. Op een desk voor haar stond de telefoon waarvan zij tijdens het stemmen de hoorn aan haar oor hield.

Stemmen[bewerken | brontekst bewerken]

De jury's werden opgebeld in omgekeerde volgorde van optreden. Het geven van de punten ging op volgorde van optreden. De vertegenwoordiger van het land noemde het nummer, land en het aantal punten in het Engels of Frans. De presentatrice herhaalde het nummer en het aantal punten in de taal waarin de punten gegeven werden. De punten werden niet in een andere taal herhaald. In het Frans en Engels gebruikte de presentatrice het woord votes.

Beslissing[bewerken | brontekst bewerken]

Na de één-na-laatste stemming, die van Nederland, stonden Frankrijk en Zwitserland nek-aan-nek met respectievelijk 21 en 20 punten. De beslissende punten kwamen uit Rome. Italië begon met zes punten aan Frankrijk. Daarmee was gelijk duidelijk dat Frankrijk de winnaar was met 27 punten.

Fouten[bewerken | brontekst bewerken]

De juryvoorzitter van Oostenrijk had niet begrepen dat de punten herhaald moesten worden, waardoor Lips hem moest vragen opnieuw te beginnen. Ze maakte bijna een fout door Zweden vijf punten te geven, terwijl dat vier moest zijn. De fout werd door de technici van het scorebord gelijk hersteld.
Frankrijk gaf de punten in de verkeerde volgorde, namelijk: de omgekeerde volgorde van optreden. Door de slechte telefoonverbinding lukte het nauwelijks de punten bij te houden. Met veel herhalen lukte het toch om de punten op het bord te krijgen.

Resultaat[bewerken | brontekst bewerken]

Plaats Land Artiest Lied Punten
1 Vlag van Frankrijk Frankrijk André Claveau Dors, mon amour 27
2 Vlag van Zwitserland Zwitserland Lys Assia Giorgio 24
3 Vlag van Italië Italië Domenico Modugno Nel blu dipinto di blu 13
4 Vlag van Zweden Zweden Alice Babs Lilla stjärna 10
5 Vlag van België België Fud Leclerc Ma petite chatte 8
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk Liane Augustin Die ganze Welt braucht Liebe 8
7 Vlag van Duitsland Duitsland Margot Hielscher Für zwei Groschen Musik 5
8 Vlag van Denemarken Denemarken Raquel Rastenni Jeg rev et blad ud af min dagbog 3
9 Vlag van Nederland Nederland Corry Brokken Heel de wereld 1
Vlag van Luxemburg Luxemburg Solange Berry Un grand amour 1

Scoreblad[bewerken | brontekst bewerken]

Het scorebord
Dirigent Franck Pourcel, presentatrice Hannie Lips en winnaar André Claveau na afloop van het Songfestival
Stemresultaten
Deelnemers Vlag van Italië Italië 13 1 1 1 4 4 1 1
Vlag van Nederland Nederland 1 1
Vlag van Frankrijk Frankrijk 27 6 1 1 9 1 1 7 1
Vlag van Luxemburg Luxemburg 1 1
Vlag van Zweden Zweden 10 2 3 1 1 3
Vlag van Denemarken Denemarken 4 1 1 1 1
Vlag van België België 8 1 1 5 1
Vlag van Duitsland Duitsland 5 2 1 1 1
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk 8 3 1 1 1 2
Vlag van Zwitserland Zwitserland 24 4 6 3 5 4 2
Deze tabel is gerangschikt volgens opkomen.

Landen[bewerken | brontekst bewerken]

De deelnemerde landen waren:

Terugkerende artiesten[bewerken | brontekst bewerken]

Land Artiest Eerdere deelname
Vlag van België België Fud Leclerc Vlag van België België 1956
Vlag van Duitsland Duitsland Margot Hielscher Vlag van Duitsland Duitsland 1957
Vlag van Nederland Nederland Corry Brokken Vlag van Nederland Nederland 1956 en 1957
Vlag van Zwitserland Zwitserland Lys Assia Vlag van Zwitserland Zwitserland 1956 en 1957

Birthe Wilke & Gustav Winckler probeerden de Dansk Melodi Grand Prix nog eens te winnen maar ze mochten niet voor de 2de keer op rij Denemarken vertegenwoordigen.

Debuterende landen[bewerken | brontekst bewerken]

Terugtrekkende landen[bewerken | brontekst bewerken]

Kaart[bewerken | brontekst bewerken]

 Deelnemende landen
 Landen die al meegedaan hebben maar niet meedoen

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]