Liverpool FC

Liverpool FC
Naam	Liverpool Football Club
Bijnaam	The Reds
Opgericht	1892
Plaats	Liverpool
Stadion	Anfield
Capaciteit	60.725
Voorzitter	Tom Werner
Eigenaar	Fenway Sports Group
Algemeen directeur	Billy Hogan
Trainer	Jürgen Klopp
(Hoofd)sponsor	Standard Chartered
Kledingmerk	Nike
Competitie	Premier League
Thuis	Uit
Alternatief
	Geldig voor 2023/24
Portaal	Voetbal

Voor andere betekenissen, zie Liverpool FC (Superleague Formula) en Liverpool FC (Uruguay).

Liverpool F.C. is een Engelse voetbalclub, die werd opgericht op 15 maart 1892 door John Houlding, de eigenaar van Anfield, omdat hij door Everton werd verbannen om een geschil over de huur. De club speelt zijn thuiswedstrijden in Anfield. Het stadion ligt in de gelijknamige wijk. Het stadion gaat in de komende jaren flink gerenoveerd worden nadat plannen voor een nieuw stadion, Stanley Park Stadium, niet haalbaar bleken. Het vernieuwde stadion moet plaats gaan bieden aan 60.000 toeschouwers. Gezien prestaties en gewonnen prijzen behoort Liverpool tot de Europese en wereldtop van het voetbal.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Naamgenoot[bewerken | brontekst bewerken]

De club moet niet worden verward met de in 1857 opgerichte rugbyclub Liverpool Football Club, die na een fusie verder ging als Liverpool St. Helens F.C. Deze club heeft niets te maken met de later opgerichte voetbalclub Liverpool.

Het begin[bewerken | brontekst bewerken]

In het jaar 1878 werd de eerste voetbalclub in Liverpool opgericht: Everton FC. Deze club ging haar thuiswedstrijden spelen op Anfield Road. In 1891 werd de grond van dit stadion opgekocht door John Houlding, waarna Everton besloot te verhuizen naar een ander stadion: Goodison Park. Omdat hij een stadion bezat, maar geen team om erin te spelen, besloot Houlding zelf een voetbalclub op te richten. Op 15 maart 1892 werd Liverpool F.C. officieel opgericht. John McKenna werd de eerste voorzitter en hij vertrok onmiddellijk naar Schotland om daar spelers te zoeken. Er tekenden dertien spelers uit Schotland voor Liverpool, waardoor de ploeg de bijnaam Team of the Macs kreeg. De eerste wedstrijd van Liverpool werd gespeeld tegen Rotherham Town en de nieuwe club won haar eerste wedstrijd met 7-1. De eerste goal van Liverpool werd gemaakt door Malcolm McVean. Deze wedstrijd is ook de eerste, waarin een Engelse club speelde met alleen maar buitenlanders op het veld. Liverpool mocht niet beginnen in de Football League en daarom begon de club in de Lancashire League, waar het haar eerste wedstrijd met 11-0 won van Higher Walton. John Smith maakte de eerste officiële goal voor de club. Het eerste seizoen werd ook meteen de eerste Merseyside-derby tegen Everton gespeeld (en met 1-0 gewonnen). Liverpool werd dat jaar kampioen en daarna werd de club toegelaten tot de Football League.

De eerste goal in de op een na hoogste Engelse divisie werd ook gemaakt door McVean, tijdens de 2-0-overwinning op Middlesbrough Ironopolis. Dat seizoen bleef Liverpool ongeslagen en de club promoveerde naar de First Division. Tijdens een vriendschappelijke wedstrijd werd ook Newton Heath met 2-0 verslagen. Deze club zou haar naam later veranderen in Manchester United.

Het eerste seizoen in de First Division begon met een nieuwe manager en een nieuw tenue. De succestrainer Tom Watson, die drie keer kampioen werd met Sunderland, werd aangesteld en de clubkleuren werden veranderd van blauw-wit naar rood-wit.

In 1901 werd Liverpool voor het eerst kampioen van Engeland. Alex Raisbeck was de aanvoerder die de trofee in ontvangst mocht nemen. Vervolgens werd de club in 1906 opnieuw kampioen en in hetzelfde jaar werd het stadion aan de zuidkant uitgebreid. Deze tribune werd door de fanatieke aanhang The Spionkop genoemd, vanwege een veldslag in Zuid-Afrika tussen de Britten en de Boeren. Als eerbetoon aan mensen uit Liverpool, die meevochten in deze oorlog werd de tribune genoemd naar een heuvel in Zuid-Afrika, waar een bloedige strijd werd gevochten en waar veel Engelsen sneuvelden.^[1]

In 1914 haalde Liverpool voor het eerst de finale van de FA Cup. Deze wedstrijd werd met 0-1 verloren van Burnley FC. Een jaar later was Liverpool betrokken bij een van de eerste schandalen in het voetbal. De club werd omgekocht om te verliezen van Manchester United en vier spelers werden geschorst. Deze schorsingen werden vier jaar later opgeheven en weer twee jaar later werd Liverpool weer kampioen. In 1921/22 en 1922/23 werd het landskampioenschap binnengehaald onder leiding van Ephraim Longworth, die op dat moment aanvoerder was.

George Kay (1936-1951)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: Landskampioenschap (1947)

In juni 1936 werd George Kay de nieuwe trainer van Liverpool. Hij kwam van Southampton om George Patterson te vervangen. De periode van Kay bij Liverpool begon slecht, met vijf nederlagen en vier gelijke spelen in de eerste twaalf wedstrijden. Langzaam werden de resultaten beter, maar het eerste seizoen onder leiding van Kay eindigde de club 18e. In het seizoen 1937/38 ging het al beter. Ondanks een 6-1 nederlaag op Stamford Bridge tegen Chelsea eindigde Liverpool in de middenmoot. Weer een seizoen later eindigde de club op een 11e positie in de competitie. Berry Nieuwenhuys, Willie Fagan en Phil Taylor maakten alle drie 14 goals en werden gezamenlijk topscorer van de First Division.

Voor het nieuwe seizoen haalde Kay de jonge verdediger Bob Paisley van Bishop Auckland. Hij haalde ook Billy Liddell naar de club, maar al snel moest Liverpool stoppen met voetballen, vanwege de Tweede Wereldoorlog.

Na de oorlog ging Liverpool verder met voetballen. Kay kwam op het idee om een reis door de Verenigde Staten en Canada te maken met de ploeg. Tijdens het trainingskamp speelde Liverpool 10 wedstrijden in minder dan een maand tijd en daarom stond de ploeg met een veel betere conditie aan de start van het nieuwe seizoen.

Het seizoen begon wisselvallig voor Liverpool met vier overwinningen en drie nederlagen, waaronder een 7-4-overwinning op Chelsea, maar ook een 5-0 nederlaag tegen Manchester United. In februari en maart kende de club een betere periode en mede dankzij een reeks van zeven opeenvolgende overwinningen werd de club kampioen. Het was een zeer succesvol seizoen voor Liverpool, want verder werden ook de Lancashire Senior Cup, Lancashire County Combination Championship Cup en de Liverpool Senior Cup gewonnen. In de FA Cup haalde de club de halve finale, waar het verloor van Burnley. Het kampioenschap werd pas behaald in de laatste wedstrijd van het seizoen. Liverpool moest winnen van koploper Wolverhampton Wanderers en ook andere uitslagen moesten in het voordeel van Liverpool zijn. Liverpool deed wat het moest doen en had het geluk dat andere clubs dat ook deden en daarom werd de club voor de vijfde keer kampioen van Engeland.

De rest van Kay's periode bij de club kon Liverpool niet meer in de buurt van een nieuw kampioenschap komen. In de volgende drie jaren eindigde de club steeds onderaan het linkerrijtje. In 1950 werd nog wel voor het eerst in 36 jaar de FA Cup finale bereikt. Deze wedstrijd werd echter op Wembley verloren van Arsenal (2-0). In januari 1951 stopte Kay als trainer van Liverpool na vijftien jaar voor de club te hebben gewerkt. Hij werd vervangen door Don Welsh.

Don Welsh (1951-1956)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: geen

Don Welsh heeft eerder zelf nog voor Liverpool gespeeld. Hij heeft ook de FA Cup gewonnen met Charlton. Helaas voor Welsh trof hij een selectie aan die oud begon te worden. Hij haalde wel een aantal nieuwe spelers zoals Alan A'Court, maar kon toch niet voorkomen dat de club voor het eerst in vijftig jaar degradeerde uit de hoogste divisie. In 1956 promoveerde de club bijna meteen weer terug, maar toch werd Welsh ontslagen. Hij is de eerste manager van Liverpool die ontslagen werd en werd vervangen door oud-speler Phil Taylor.

Phil Taylor (1956-1959)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: geen

De belangrijkste opdracht die Phil Taylor meekreeg was zo snel mogelijk promoveren. De druk om te promoveren was enorm voor Taylor en hij eindigde derde in 1957 en een jaar later vierde. In januari 1959 leed Liverpool een vernederende nederlaag in de FA Cup tegen Worcester City. In november van hetzelfde jaar vertrok Taylor weer bij Liverpool.

Het Bill Shankly-tijdperk (1959-1974)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: Landskampioenschap (1964, 1966, 1973), FA Cup (1965, 1974), UEFA Cup (1973)

In december 1959 werd Bill Shankly aangesteld als manager van Liverpool. Binnen een jaar liet hij 24 spelers vertrekken en haalde er anderen voor terug, zoals: Ian St. John, Ron Yeats, Roger Hunt, Ian Callaghan en Gerry Byrne. Tijdens zijn derde seizoen bij de club lukte het Shankly om te promoveren. Sinds dat seizoen (1961/62) is Liverpool nooit meer gedegradeerd en ook nooit meer lager geëindigd dan de achtste plaats in de hoogste divisie.

Twee jaar na de promotie werd Liverpool alweer landskampioen van Engeland. Tijdens dit seizoen werd er ook een nieuw tenue in gebruik genomen, een geheel rood tenue. Een jaar later lukte het niet om de titel te prolongeren, maar de club won wel haar eerste FA Cup. Tijdens haar eerste deelname aan de Europacup haalde Liverpool de halve finale, waar het verloor van Internazionale. De eerste wedstrijd werd met 3-1 gewonnen en dit leek een goede uitgangspositie, maar in Milaan werd met 3-0 verloren, waardoor Inter naar de finale ging.

Weer een jaar later ging het beter. Het kampioenschap werd wederom binnengehaald en de finale van de Europacup II werd bereikt. Deze wedstrijd werd wel met 2-1 verloren van Borussia Dortmund, maar de ploeg begon wel steeds beter te draaien. Shankly wist ook al wie zijn ploeg nog beter konden maken. Hij haalde Emlyn Hughes, Ray Clemence en Kevin Keegan erbij. Deze spelers kwamen allemaal van clubs uit lagere divisies.

In 1973 werd Liverpool weer kampioen en won de club ook haar eerste Europese beker. De UEFA Cup werd gewonnen, na een finale tegen Borussia Mönchengladbach. Nadat Liverpool de eerste wedstrijd met 3-0 heeft gewonnen, kwamen de Duitsers terug in de replay. Ze wonnen de wedstrijd met 2-0 maar kwamen dus twee doelpunten te kort.

In 1974 werd opnieuw de FA Cup gewonnen nadat Liverpool in de finale met 3-0 te sterk bleek voor Newcastle United. Niet lang na deze wedstrijd schokte Shankly de voetbalwereld door aan te kondigen dat hij zou stoppen. Veel spelers en fans probeerden hem over te halen, maar Shankly luisterde niet. Hij stopte ermee en werd supporter van de club op The Kop. Zijn taken als manager werden overgenomen door Bob Paisley.

Het Bob Paisley-tijdperk (1974-1983)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: Landskampioenschap (1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983), UEFA Cup (1976), Europa Cup I (1977, 1978, 1981), League Cup (1981, 1982, 1983)

Bob Paisley, de assistent trainer, nam de taken van Shankly over. Paisley bleef negen jaar bij Liverpool, waarin hij een van de meest succesvolle managers van Engeland werd. Zijn eerste seizoen was moeizaam en er werd geen prijs gewonnen. Daarna werd Liverpool twee keer op rij landskampioen en won de club haar eerste Europacup I. De finale werd wederom gewonnen van Borussia Mönchengladbach. Een jaar later werd de titel in de Europacup verlengd dankzij een 1-0-overwinning op Club Brugge.

Het seizoen 1978/79 was wederom een succesjaar. De landstitel werd wederom gewonnen met een recordaantal punten en het minste aantal tegengoals ooit. Een jaar later werd de titel nogmaals geprolongeerd en in 1981 won Paisley zijn derde en laatste Europacup I, door met 1-0 van Real Madrid te winnen. Hetzelfde seizoen stond Liverpool even op de elfde plaats in de competitie. Na een lange ongeslagen reeks werd alsnog de titel gewonnen en de club won dat seizoen ook de League Cup. Weer een jaar later werd wederom de landstitel en de League Cup binnengesleept. In de competitie werd maar acht keer verloren, waarvan vijf keer nadat de titel al zeker was.

Paisley was inmiddels 65 jaar en kondigde aan te stoppen als manager. In negen jaar heeft hij 21 prijzen gewonnen, waaronder drie keer de Europacup I, een UEFA Cup, zes landstitels en drie League Cups op rij. De grote vraag was wie hem moest gaan opvolgen. Uiteindelijk viel de keuze op Joe Fagan.

Joe Fagan (1983-1985)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: League Cup (1984), Landskampioenschap (1984), Europacup I (1984)

De 63-jarige manager Joe Fagan nam de leiding over Liverpool over en tijdens zijn eerste seizoen maakte hij van Liverpool de eerste Engelse club die in één seizoen drie grote prijzen won (landstitel, League Cup en de Europacup). Tijdens dit seizoen behaalde Liverpool een aantal mooie records, zoals drie keer op rij de titel, vier keer op rij de League Cup en voor de vierde keer in acht jaar de Europacup I. Een belangrijke speler tijdens dat seizoen was Ian Rush, die was overgekomen van Chester.

Tijdens het tweede seizoen onder leiding van Fagan ging het minder, de titel werd verloren aan rivaal Everton en in de Europacup werd de finale verloren van Juventus, tijdens het Heizeldrama. Door dit drama werden alle Engelse clubs tot 1990 uitgesloten van Europees voetbal. Na het heizeldrama besloot Fagan met pensioen te gaan.

Kenny Dalglish (1985-1991)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: Landskampioenschap (1986, 1988, 1990), FA Cup (1986, 1989)

Spits Kenny Dalglish, die ook nog speler was van de club, nam de leiding over als speler-manager. Deze nieuwe uitdaging van Dalglish begon goed, want tijdens zijn eerste seizoen als trainer werd de club kampioen van Engeland en won het de FA Cup.

Het seizoen 1986/87 is een jaar zonder prijzen voor Liverpool, de club eindigde achter Everton als tweede en verloor de League Cup finale van Arsenal. Vervolgens werd sterspeler Ian Rush verkocht aan Juventus en veel mensen zagen het somber in voor het volgende seizoen. Een jaar later bleek de kritiek verdwenen, want Liverpool werd weer landskampioen en John Aldridge, de opvolger van Rush, werd clubtopscorer. Bovendien werd John Barnes verkozen tot Engels speler van het jaar. Later dat seizoen werd wel de bekerfinale verrassend verloren van Wimbledon.

Tijdens het seizoen 1988/89 keerde Ian Rush terug in Liverpool. Hij had een teleurstellende periode gehad bij Juventus en kwam terug bij zijn oude club. Wederom kwam de club dicht bij de dubbel, de beker werd gewonnen, maar dit keer werd de landstitel net niet behaald. Tijdens de laatste wedstrijd van het seizoen kreeg de club in de blessuretijd de 0-2 tegen van Arsenal. Daardoor ging de titel naar Londen met één doelpunt verschil. Het seizoen 1988/89 werd overschaduwd door het Hillsborough drama, een paar jaar na het heizeldrama. Tijdens de halve finale wedstrijd om de FA Cup tegen Nottingham Forest waren er te veel supporters in het stadion, waardoor er een aantal platgedrukt werd tegen de hekken. In totaal vielen er die dag 94 doden, waarna er later nog twee volgden.

Nog altijd mocht Liverpool niet in Europa spelen, vanwege het Heizeldrama. In het seizoen 1989/90 werd de titel wederom gewonnen en een jaar later mochten alle Engelse clubs wel weer Europees voetbal spelen. Liverpool kreeg echter de meeste schuld aan het Heizeldrama en werd een jaar extra uitgesloten.

Op 22 februari 1991 kondigde trainer Kenny Dalglish opeens zijn vertrek aan. Hij zei dat hij niet meer met de druk om kon gaan en vertrok bij de club.

Graeme Souness (1991-1994)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: FA Cup (1992)

Een paar weken later nam Graeme Souness de positie van hoofdtrainer over van interim-trainer Ronnie Moran. Liverpool was intussen ver achter komen te staan op koploper Arsenal en de club eindigde als tweede. Tijdens zijn eerste seizoen bij de club won Souness wel de FA Cup, waardoor Liverpool mocht meedoen aan de Europa Cup voor bekerwinnaars. Er vertrokken belangrijke spelers, zoals Ray Houghton en Steve Staunton. Er kwamen spelers voor terug, maar deze voldeden niet en de meesten waren al snel weer weg bij Liverpool. Andere aankopen, zoals Michael Thomas en Mark Wright, raakten al snel geblesseerd. De vreemdste transfer was waarschijnlijk die van Dean Saunders, die voor 2,9 miljoen pond overkwam van Derby County. Saunders speelde een goed seizoen naast Ian Rush en werd vervolgens met verlies doorverkocht voor 2,5 miljoen. Paul Stewart van Tottenham Hotspur moest Saunders doen vergeten, maar Stewart overtuigde Souness niet.

Souness had meer geluk met een aantal doorgestroomde jeugdspelers. Robbie Fowler, Dominic Matteo en Steve McManaman deden het goed in het eerste elftal en Jamie Redknapp en Don Hutchison, die nog werden aangetrokken door Dalglish, braken ook definitief door onder de leiding van Souness. Ian Rush maakte nog steeds een hoop goals, ook al was hij de dertig intussen gepasseerd en doelman Bruce Grobbelaar werd vervangen door David James.

Na de oprichting van de Premier League eindigde Liverpool in het eerste seizoen als zesde. Het hele seizoen streed de club geen moment mee om de titel en in maart stonden ze zelfs even op de vijftiende plaats. Na dat seizoen kwamen er twee spelers bij, Nigel Clough en Neil Ruddock. Dit duo paste goed in het team en het volgende seizoen begon Liverpool in vorm te komen. De eerste drie wedstrijden werden makkelijk gewonnen en Clough scoorde vier keer. Vervolgens ging het weer minder en na een nederlaag tegen de Spurs, een overwinning tegen Leeds United en nog twee nederlagen, stond de Merseyside-derby op het programma. Tijdens deze wedstrijd kregen McManaman en Grobbelaar ruzie. Er kwam verdeeldheid in de ploeg en de titel leek verder weg dan ooit. Vervolgens mocht talent Robbie Fowler zijn debuut maken en hij scoorde meteen. Vervolgens scoorde hij voor de Coca Cola Cup tegen Fulham vijf keer tijdens een 5-0-overwinning. In de volgende ronde werd Liverpool uitgeschakeld door Wimbledon en in de FA Cup verloor de club van Bristol City. Op 28 januari 1994 diende Souness zijn ontslag in en hij werd opgevolgd door Roy Evans.

Roy Evans (1994-1998)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: League Cup 1995

Roy Evans maakte zijn debuut als coach van de club tijdens een wedstrijd tegen Norwich City. Zijn team eindigde dat seizoen als achtste in de competitie en spits Robbie Fowler maakte 29 goals en werd verkozen tot Young Player of the Year.

Voor het volgende seizoen haalde Evans één nieuwe speler, doelman Michael Stensgaard kwam voor 300.000 pond over van Hvidovre IF. Evans was vastbesloten om zijn team in conditie te krijgen en vertelde een aantal van zijn spelers dat ze anders op zoek konden naar een andere club. Tijdens de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen leek zijn aanpak te werken, want Crystal Palace werd met 6-0 verslagen. Vervolgens kocht de club toch nog twee nieuwe spelers: Phil Babb van Coventry City voor 3,75 miljoen pond en John Scales (Wimbledon) voor 3,5 miljoen. Dat seizoen eindigde Liverpool als vierde in de competitie en won de club ook de League Cup.

Voor het seizoen 1995/96 werd er een nieuwe spits gekocht: Stan Collymore. Hij ging samen met Fowler voorin spelen en veteraan Ian Rush werd gedegradeerd naar de reservebank. Liverpool deed dat seizoen eindelijk weer eens redelijk mee om de landstitel, maar eindigde uiteindelijk als derde en verloor de finale van de FA Cup van Manchester United.

In het seizoen 1996/97 stond Liverpool een tijd bovenaan in de Premier League, maar de club eindigde als vierde. Ook in de Europacup voor Bekerwinnaars kwam de club ver, maar hier werd in de halve finale verloren van Paris Saint-Germain. Het volgende seizoen eindigde Liverpool weer derde, maar het hoogtepunt van het seizoen werd de doorbraak van talent Michael Owen.

Gérard Houllier (1998-2004)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: League Cup (2001, 2003), FA Cup (2001), UEFA Cup (2001), Charity Shield (2001), UEFA Super Cup (2001)

Voor het seizoen 1998/99 werd Gérard Houllier aangenomen om de ploeg te leiden samen met Roy Evans. Evans zag deze samenwerking echter niet zitten en nam ontslag. Vervolgens eindigde Liverpool dat seizoen als zevende in de competitie. Seizoen 2000/01 werd eindelijk weer eens een echt goed seizoen voor Liverpool met een derde plaats in de competitie, winst van de FA Cup, de League Cup en de UEFA Cup. Later dat jaar werden ook de Charity Shield en de Europese Supercup gewonnen.

Het seizoen 2001/02 eindigde Liverpool als tweede, de beste klassering sinds 1991. Houllier kreeg dat seizoen last van zijn hart, waardoor hij de club drie maanden lang niet kon leiden. Vervolgens won de trainer nog een League Cup en plaatste hij de club voor de Champions League. Toch werd hij ontslagen, omdat de fans vonden dat zijn tactiek te verdedigend was en dat de club op die manier nooit de strijd met Arsenal en Manchester United kon aangaan.

Rafael Benítez (2004-2010)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: Champions League (2005), UEFA Super Cup (2005), FA Cup (2006), Community Shield (2006)

De Spanjaard Rafael Benítez nam de positie van Houllier over in 2004. Hij heeft het seizoen ervoor Valencia naar de landstitel en UEFA Cup winst geleid en zou volgens het bestuur de juiste man zijn om Liverpool terug naar de top te brengen. Tijdens zijn eerste seizoen in Liverpool eindigde Benítez als vijfde met de club, maar won hij wel verrassend de Champions League. In de finale stond Liverpool met 3-0 achter bij rust tegen AC Milan. Marouane kwam toen in de kleedkamer en sprak de ploeg moed in. In de tweede helft werd het 3-3 en uiteindelijk moesten er strafschoppen genomen worden. Doelman Jerzy Dudek werd de grote held door twee strafschoppen te stoppen. Een speler van Milan schoot over.

Het volgende seizoen heeft Liverpool zich niet geplaatst voor de Champions League, maar als regerend kampioen van dit toernooi werd de club toegevoegd aan de eerste voorronde. Deze voorrondes kwam Liverpool door, maar de titel werd niet verdedigd. De club werd in de tweede ronde uitgeschakeld door Benfica. Dat jaar won de club wel de Europese Supercup, de strijd om de Wereldbeker voor clubs werd verloren van São Paulo. Ook de FA Cup werd gewonnen door in de finale West Ham United te verslaan na strafschoppen. Ook dit keer was de doelman (deze keer José Manuel Reina) de grote held door drie van de vier strafschoppen te stoppen. Deze finale werd later de "Gerrard Final" genoemd, vanwege het indrukwekkende spel van aanvoerder Steven Gerrard. Ondanks een puntenaantal van 82, het hoogste aantal punten van de club sinds 1988, eindigde Liverpool dat seizoen weer als derde in de competitie.

Seizoen 2006/07 begon met een 2-1-overwinning tegen Chelsea, waardoor Liverpool de Community Shield won. In de FA Cup en League Cup werd de club twee keer uitgeschakeld door Arsenal, maar in de Champions League werd wel de finale bereikt. In deze finale was wederom AC Milan de tegenstander en deze keer wist Liverpool niet te winnen. Filippo Inzaghi scoorde twee keer en Dirk Kuijt kon vlak voor tijd nog iets terugdoen, maar de finale werd met 2-1 verloren. Tijdens dat seizoen werd de club overgenomen door investeringsgroep DIC voor 470 miljoen pond. George Gillet en Tom Hicks namen de leiding van de club over.

Het seizoen 2007/08 was een minder goed seizoen voor Liverpool. Er werd geen enkele finale bereikt en in de Premier League eindigde de club als vierde. Seizoen 2008/09 was dan weer wel een erg goed seizoen, omdat er eindelijk weer eens tweede geëindigd werd in de competitie. Dat seizoen is het seizoen waarin Manchester United Liverpool onttroonde als recordhouder als het gaat om titels. In de Champions League strandde de club in de kwartfinale, waar met 7-5 over twee wedstrijden verloren werd van Chelsea.

Tijdens het seizoen 2009/10 eindigde Liverpool slechts als zevende in de Premier League, de slechtste eindpositie sinds 1999. Dankzij geluk plaatste Liverpool zich toch voor de Europa League, omdat League Cup winnaar Manchester United en FA Cup winnaar Chelsea beiden al Europees voetbal speelden en Portsmouth Europa niet in mocht vanwege financiële problemen. Na dat seizoen kwam de positie van Benítez onder druk te staan en onder andere Kenny Dalglish werd genoemd als mogelijke opvolger.^[2] Uiteindelijk vertrok Benítez naar Internazionale en werd Fulham manager Roy Hodgson aangesteld als zijn opvolger.

Roy Hodgson (2010-2011)[bewerken | brontekst bewerken]

Op 1 juli 2010 werd Roy Hodgson gepresenteerd als nieuwe manager van Liverpool.^[3] Liverpool trok de slechte lijn van het jaar ervoor door. Ondanks aankopen zoals Joe Cole, Christian Poulsen en Paul Konchesky stond de club rond oktober op een gedeelde laatste plaats. Begin oktober 2010 werd de club overgenomen door een nieuwe eigenaar. Tom Hicks en George Gillet verkochten de club aan het Amerikaanse bedrijf New England Sports Ventures, ook wel Fenway Sports Group genoemd.^[4]

Kenny Dalglish (2011-2012)[bewerken | brontekst bewerken]

Gewonnen prijzen: League Cup (2012)

Wegens tegenvallende resultaten werd Hodgson al snel ontslagen en zijn opvolger was clublegende Kenny Dalglish. Hij begon aan zijn tweede termijn als Liverpool-trainer en speelde voor de club tussen 1977 en 1990. Hij werd in 1985 benoemd tot speler-trainer, nadat het Heizeldrama zich had voltrokken. Dalglish kreeg de beschikking over een flink transferbudget en kocht Luis Suárez (€26,5 miljoen) en Andy Carroll (€40 miljoen) in zijn eerste transferperiode. Liverpool had een goed seizoenseinde en eindigde op de zesde plaats dat seizoen. In de zomertransferperiode werd veel geld besteed aan o.m. Jordan Henderson en Stewart Downing. Liverpool won dat seizoen de League Cup door in de finale na strafschoppen Cardiff City te verslaan. Door deze zege werd een ticket voor de Europa League afgedwongen voor het daaropvolgende seizoen. Liverpool wist ook de finale van de FA Cup te bereiken, waarin ze met 2-1 werden verslagen door Chelsea. Ondanks de goede prestaties in beide bekers beleefde Liverpool een wisselvallig seizoen in competitieverband, met een achtste plaats tot gevolg. Op 16 mei 2012 werd bekendgemaakt dat Dalglish ontslagen werd en dat er gezocht zou worden naar een nieuwe coach.

Brendan Rodgers (2012-2015)[bewerken | brontekst bewerken]

De Noord-Ier Brendan Rodgers werd op 1 juni 2012 aangesteld als nieuwe manager. Hij kwam over van Swansea City, de club die hij in haar eerste Premier League-seizoen op een knappe negende plaats had doen eindigen. Rodgers paste een nieuwe werkwijze toe en besloot al snel om miskoop Andy Carroll te verhuren aan West Ham. Heel wat spelers, onder wie Dirk Kuijt, Craig Bellamy en Maxi Rodriguez verlieten de club definitief. Joe Allen en Nuri Şahin moesten de nieuwe blikvangers worden. In de januari-transferperiode werden Daniel Sturridge en Philippe Coutinho aangetrokken als aanwinsten. Liverpool kende een lastig seizoensbegin maar eindigde in Rodgers zijn eerste seizoen bij de club alsnog op een zevende plaats. In de Europa League werd men na de groepsfase uitgeschakeld door het Russische FK Zenit Sint-Petersburg. Topschutter Luis Suárez (30 doelpunten in alle competities) had zich op het einde van het seizoen in negatieve zin laten opmerken door in de arm van Chelsea's Branislav Ivanovic te bijten. Hij kreeg hiervoor een schorsing van tien wedstrijden en zou een deel van het volgende seizoen missen.

Het daaropvolgende seizoen was een goed jaar voor Liverpool. In de zomertransferperiode werden o.m. Andy Carroll en Stewart Downing definitief verkocht terwijl vaste doelman Pepe Reina verhuurd werd aan SSC Napoli. De belangrijkste inkomende transfers waren Simon Mignolet, Iago Aspas, Kolo Touré en Mamadou Sakho. Ondanks het gemis van Suárez in de eerste wedstrijden van het seizoen stond de club een tijd aan de leiding in de Premier League. Na zijn schorsing beleefde Suárez bovendien een topseizoen. Hij zou 31 keer doel treffen in competitieverband en daarmee verschillende records verbreken. Samen met Daniel Sturridge (22 doelpunten in de Premier League) zou hij een geweldig aanvalsduo vormen en Liverpool naar een tweede plaats leiden. De club deed bovendien tot de laatste speeldag mee in de titelstrijd en eindigde het seizoen met 84 punten. Deze prestatie betekende dat Liverpool voor het eerst in vijf seizoenen weer Champions League-voetbal zou spelen. Onder Rodgers braken dit seizoen verschillende jonge spelers, waaronder Jon Flanagan en Raheem Sterling, definitief door. Steven Gerrard, Sturridge en Suárez werden opgenomen in het team van het seizoen en die laatste zou door de journalisten en de Premier League-spelers verkozen worden tot Speler van het Seizoen. Het seizoen hierop volgend eindigde Liverpool op een zevende plaats. Luis Suárez werd verkocht en Steven Gerrard verliet de club waar hij sinds zijn zesde lid van was.

Liverpool begon moeizaam aan het seizoen 2015/16. Na acht duels bezette het de tiende plaats op de ranglijst. Vlak na de 1-1 tegen stadgenoot Everton, op zondag 4 oktober 2015, besloot de clubleiding om zich te ontdoen van Rodgers.^[5] De achttienvoudig landskampioen maakte op de eigen website bekend dat de zoektocht naar een nieuwe manager van start was gegaan. Jürgen Klopp en Carlo Ancelotti werden in de voorafgaande weken al meermalen in verband gebracht met de club.

Jürgen Klopp (2015-heden)[bewerken | brontekst bewerken]

Tot nu toe gewonnen prijzen: UEFA Champions League (2018/19), UEFA Super Cup (2019), FIFA Club World Cup (2019), Premier League (2019/20), EFL Cup (2021/22, 2023/2024), FA Cup (2021/22), FA Community Shield (2022)

Op 8 oktober 2015 tekende Jürgen Klopp een driejarig contract bij Liverpool als opvolger van Brendan Rodgers. Hij haalde in zijn eerste jaar met Liverpool zowel de finale van de League Cup als die van de UEFA Europa League. Op weg naar de eindstrijd schakelde hij met Liverpool onder meer zijn oude ploeg Borussia Dortmund uit. Liverpool verloor de finale van de League Cup na strafschoppen van Manchester City. Sevilla klopte de Engelse ploeg in de finale van de Europa League (1–3). In de Premier League eindigde Liverpool op de 8e plaats.

Het seizoen daarop verlieten onder meer Christian Benteke, Martin Škrtel en Mario Balotelli Liverpool, dat zich versterkte met onder meer Sadio Mané, Georgino Wijnaldum en Joël Matip. Sadio Mané scoorde meteen in zijn Premier League-debuut voor Liverpool tegen Arsenal. Liverpool eindigde als vierde in de Premier League. Het won de play-offs voor de UEFA Champions League, meteen de eerste keer dat Liverpool zich voor de UEFA Champions League kwalificeerde onder Jürgen Klopp. In de FA Cup werden ze al vroeg uitgeschakeld door Wolverhampton Wanderers. In de League Cup haalden ze de halve finale waarin ze werden uitgeschakeld door Southampton. Over twee wedstrijden verloren ze met 2–0.

Het seizoen daarna kwamen Alex Oxlade-Chamberlain en Mohamed Salah naar Anfield. Mohamed Salah scoorde net als Sadio Mané in het seizoen voordien in zijn Premier League-debuut voor Liverpool. Salah maakte dat seizoen in de Premier League maar liefst 32 doelpunten. Daarmee werd hij topscorer en verbrak hij het record van Alan Shearer in het seizoen 1995/96, Cristiano Ronaldo in het seizoen 2007/08 en Luis Suárez in het seizoen 2013/14 die allemaal 31 keer in een seizoen scoorden. Laatstgenoemde deed het voor dezelfde club. In de winter deed Liverpool een monstertransfer met de aankoop van Virgil van Dijk die voor 84,5 miljoen euro werd weggehaald bij Southampton en daarmee de duurste verdediger en de duurste Nederlander ooit werd. Diezelfde winter vertrok Philippe Coutinho naar FC Barcelona Liverpool was een van de twee clubs in dat seizoen die de uiteindelijke kampioen Manchester City versloeg. In de EFL Cup werden ze dadelijk uitgeschakeld door Leicester City. In de FA Cup sneuvelden ze in de vierde ronde tegen West Bromwich Albion. In de derde ronde wonnen ze nog van rivaal en stadsgenoot Everton door een doelpunten van Van Dijk.

Liverpool werd in de UEFA Champions League eerste in zijn poule met Sevilla, Spartak Moskou en NK Maribor. In de achtste finales wonnen ze van FC Porto in twee wedstrijden met 5-0 waardoor ze voor het eerst in negen jaar de kwartfinales van de UEFA Champions League haalden. In de kwartfinales schakelden ze Manchester City uit met 5–1 over twee wedstrijden. In de halve finales kwamen ze de oude club van Mohamed Salah tegen, AS Roma. Thuis werd er ruim gewonnen met 5–2. Uit werd er met 4–2 verloren, maar dit bleek genoeg om de finale te spelen tegen Real Madrid. In de finale viel viel Salah uit na een half uur. Na rust scoorde Benzema voor de Spanjaarden. Vier minuten later schoot Mané Liverpool alweer naast Real Madrid. Maar door twee doelpunten van Bale, waaronder een omhaal, verloren "The Reds" de finale. In de Premier League eindigde Liverpool vierde waardoor ze zich wel weer kwalificeerden voor het komende seizoen in de Champions League.

In het seizoen 2018/19 versterkte Liverpool zich onder anderen met Alisson Becker, Naby Keïta en Fabinho. Verwacht werd dat de ploeg nu wel sterk genoeg zou zijn om de competitie te winnen. Liverpool werd echter tweede, met 97 punten; één punt minder dan Manchester City. In de UEFA Champions League eindigde het op basis van doelsaldo voor Napoli. Het stootte dus als tweede, na PSG, door naar de knock-outfase. In de ronde van 16 trof Liverpool Bayern München. Op Anfield bleef het 0–0, maar in Duitsland won Liverpool met 1–3 waarbij Virgil Van Dijk een keer scoorde. In de kwartfinale werd Porto opzijgezet met 6–1 in totaal. In de halve finale wachtte FC Barcelona, dat in de heenwedstrijd met 3–0 won. Tegen de meeste verwachtingen in won Liverpool op Anfield met 4–0 na doelpunten van Origi en Wijnaldum en bereikte het zo voor het tweede jaar op rij de finale. Hierin was Tottenham de tegenstander. Dat had in de halve finale Ajax uitgeschakeld. In de finale kreeg Liverpool al in de eerste minuut een strafschop na een handsbal van Moussa Sissoko. Salah zette deze om: 1–0. Tegen het einde van de wedstrijd maakte invaller Origi er 2–0 van en zo won Liverpool voor de zesde keer de Europacup I / UEFA Champions League. Op 14 augustus 2019 won Liverpool voor de vierde keer de UEFA Super Cup na een 5–4 winst op strafschoppen tegen Chelsea. Op 21 december 2019 wist Liverpool voor het eerst in de clubhistorie het FIFA-wereldkampioenschap voor clubs te winnen. In de finale werd CONMEBOL Libertadores-winnaar Flamengo na verlenging met 1–0 verslagen. Met deze drie prijzen in 2019 was Liverpool het eerste Engelse team dat de continentale treble won (UEFA Champions League, UEFA Super Cup en FIFA Club World Cup).

Klopp leidde de club in seizoen 2019/20 naar de negentiende landstitel in de historie. Na dertig jaar wachten mochten de Reds eindelijk de kampioensbeker nog eens in de lucht steken. Dit kampioenschap was het eerste landskampioenschap van Liverpool onder de naam Premier League, die in 1992 de Football League First Division als hoogste niveau verving. De feestvreugde werd echter overschaduwd door de coronapandemie die verhinderde dat ploeg en publiek de titel samen konden vieren. In het kampioensjaar vestigde Liverpool enkele records, waaronder 24 opeenvolgende thuisoverwinningen, met inbegrip van 7 uit het vorige seizoen. Het bleef thuis ongeslagen en haalde 99 punten, een clubrecord en het op een na hoogste puntenaantal ooit, net na Manchester City een jaar eerder.

Op 28 mei 2022 speelde Liverpool tegen Real Madrid opnieuw een UEFA Champions League-finale. De finale werd door Real Madrid met 0–1 gewonnen. De wedstrijd werd een halfuur verlaat in verband met incidenten rondom het stadion, waardoor fans niet naar binnen konden.

In 2022/23 nam Liverpool opnieuw deel aan de UEFA Champions League. Ze werden in hun groep tweede achter Napoli, waar ze in de laatste wedstrijd wel met 2-0 van wonnen. Ze speelden na de Champions League-finale opnieuw tegen Real Madrid. Na een snelle voorsprong van 2-0 eindigden de wedstrijd in Anfield 2-5 voor Real Madrid. In het uitduel werd het niet heel spannend meer nadat Karim Benzema scoorde de 1-0 scoorde. Dat werd ook de eindstand. De twee wedstrijden werden gecombineerd 6-2 voor Real Madrid, waardoor het Champions League-avontuur eindigde voor Liverpool.

Op 26 januari 2024 gaf Klopp aan na het seizoen 2023/24 niet meer door te gaan als trainer van Liverpool. Als reden gaf hij aan geen energie meer hebben om de belangrijke taak uit te voeren.^[6] Lange tijd leek de club op weg de Duitse succestrainer uit te zwaaien met een zogenaamde quadruple, ofwel het behalen van vier prijzen: Premier League, Europa League, FA Cup en EFL Cup. Die ambitie werd kracht bijgezet met het winnen van de EFL Cup op 25 februari. Diep in de verlengingen maakte Virgil Van Dijk het enige doelpunt van de finale tegen Chelsea.^[7] In de kwartfinale van de FA Cup werd Liverpool echter uitgeschakeld door Manchester United, dat na een bewogen wedstrijd met 4-3 wist te winnen. In de Europa League was Liverpool topfavoriet, maar de ploeg kwam een verrassende 0-3-nederlaag tegen Atalanta Bergamo in de kwartfinale niet meer te boven.^[8]

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie	Aantal	Jaren
Internationaal
FIFA Club World Cup	1x	2019
Europacup I / UEFA Champions League	6x	1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019
UEFA Cup	3x	1973, 1976, 2001
Europese Supercup / UEFA Super Cup	4x	1977, 2001, 2005, 2019
Nationaal
Football League First Division / Premier League	19x	1901, 1906, 1922, 1923, 1947, 1964, 1966, 1973, 1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983, 1984, 1986, 1988, 1990, 2020
FA Cup	8x	1965, 1974, 1986, 1989, 1992, 2001, 2006, 2022
Football League Cup / EFL Cup	10x	1981, 1982, 1983, 1984, 1995, 2001, 2003, 2012, 2022, 2024
FA Charity Shield / Community Shield	16x	1965, 1966, 1967, 1975, 1977, 1978, 1980, 1981, 1983, 1987, 1989, 1990, 1991, 2001, 2006, 2022
Football League Super Cup	1x	1986
Football League Second Division	4x	1894, 1896, 1905, 1962
Regionaal
Liverpool Senior Cup	40x	1893, 1901, 1902, 1903, 1905, 1907, 1909, 1910, 1912, 1913, 1915, 1920, 1925, 1927, 1929, 1930, 1934, 1936, 1937, 1939, 1942, 1943, 1946, 1947, 1948, 1951, 1952, 1962, 1964, 1968, 1977, 1980, 1981, 1982, 1997, 1998, 2002, 2004, 2009, 2010
Sheriff of London Charity Shield	1x	1906

Stadion[bewerken | brontekst bewerken]

Anfield[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Anfield voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Anfield is sinds 1892 de thuishaven van Liverpool Football Club. Daarvoor werd het gebruikt door Everton, maar door een geschil over een betaling werd een nieuwe club opgericht die haar thuiswedstrijden aan Anfield Road zou gaan spelen: Liverpool FC. Anno 2022 biedt het stadion plaats aan 54.074 toeschouwers, nadat het in voorgaande jaren grondig is verbouwd en uitgebreid. Aan Anfield zijn ook de bekende en historische Bill Shankly en Bob Paisley poorten te vinden, net als het Hillsborough gedenkteken.

Stanley Park[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Stanley Park Stadium voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Het Stanley Park Stadium was de projectnaam van een nieuw te bouwen stadion voor The Reds. De eerste plannen hiervoor dateren uit 2002 en betroffen aanvankelijk een stadion voor 55.000 toeschouwers, wat later werd opgeschaald naar 61.000 toeschouwers. Het plan werd in 2006 goedgekeurd, maar in 2012 besloot de voetbalclub het ambitieuze project af te blazen. In plaats daarvan ging het haar huidige onderkomen flink verbouwen en uitbreiden.

Trainingscomplex[bewerken | brontekst bewerken]

Melwood[bewerken | brontekst bewerken]

Van de jaren 50 tot aan 2020 was Melwood het trainingscomplex van Liverpool. Daarvoor trainde het team op Anfield.

AXA Training Centre[bewerken | brontekst bewerken]

De jeugdopleiding van The Reds was reeds sinds 1998 gevestigd op Kirkby. In 2018 werd er begonnen met een uitbreiding en modernisering ter waarde van 50 miljoen pond, zodat ook de hoofdmacht van de club op dit complex ondergebracht kon worden. Twee jaar later, in 2020, werd het trainingscomplex ook door het eerste elftal in gebruik genomen en kwam er een eind aan het verblijf op Melwood.

Eerste elftal[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie[bewerken | brontekst bewerken]

Nr.	Naam	Nationaliteit	Geb. datum	Sinds	Contract	Vorige club
Doelmannen
1	Alisson Becker	Brazilië	02-10-1992	2018	2027	AS Roma
13	Adrián	Spanje	03-01-1987	2019	2024	West Ham United
62	Caoimhín Kelleher	Ierland	23-11-1998	2019	2026
Verdedigers
2	Joe Gomez	Engeland	23-05-1997	2015	2027	Charlton Athletic
4	Virgil van Dijk	Nederland	08-07-1991	2018	2025	Southampton
5	Ibrahima Konaté	Frankrijk	25-05-1999	2021	2026	RB Leipzig
21	Kostas Tsimikas	Griekenland	12-05-1996	2020	2025	Olympiakos
26	Andy Robertson	Schotland	11-03-1994	2017	2026	Hull City
32	Joël Matip	Kameroen	08-08-1991	2016	2024	Schalke 04
66	Trent Alexander-Arnold	Engeland	07-10-1998	2016	2025
Middenvelders
3	Wataru Endo	Japan	09-02-1993	2023	2027	Stuttgart
6	Thiago Alcántara	Spanje	11-04-1991	2020	2024	Bayern München
8	Dominik Szoboszlai	Hongarije	25-10-2000	2023	2028	Leipzig
10	Alexis Mac Allister	Argentinië	24-12-1998	2023	2028	Brighton & Hove Albion
17	Curtis Jones	Engeland	30-01-2001	2020	2027
19	Harvey Elliott	Engeland	04-04-2003	2021	2027
38	Ryan Gravenberch	Nederland	16-05-2002	2023		Bayern München
43	Stefan Bajcetic	Spanje	22-10-2004	2022	2027
Aanvallers
7	Luis Díaz	Colombia	13-01-1997	2022	2027	Porto
9	Darwin Núñez	Uruguay	24-06-1999	2022	2028	Benfica
11	Mohamed Salah	Egypte	15-06-1992	2017	2025	AS Roma
18	Cody Gakpo	Nederland	07-05-1999	2023	2028	PSV
20	Diogo Jota	Portugal	04-12-1996	2020	2027	Wolverhampton

Laatste update: 2 september 2023

Staf[bewerken | brontekst bewerken]

Naam	Nationaliteit	Functie	Sinds	Contract	Vorige club
Technische Staf
Jürgen Klopp	Duitsland	Hoofdtrainer	2015	2026	Borussia Dortmund
Peter Krawietz	Duitsland	Assistent-trainer	2015	2026	Borussia Dortmund
Pepijn Lijnders	Nederland	Assistent-trainer	2018	2026	N.E.C.
John Achterberg	Nederland	Keeperstrainer	2011		Tranmere Rovers
Claudio Taffarel	Brazilië	Keeperstrainer	2021		Galatasaray

Laatste update: 1 juli 2022

Overzichtslijsten[bewerken | brontekst bewerken]

Competitieresultaten sinds 1946/47[bewerken | brontekst bewerken]

1947 1e
First Division
1948 11e
First Division
1949 12e
First Division
1950 8e
First Division
1951 9e
First Division
1952 11e
First Division
1953 17e
First Division
1954 22e
First Division
1955 11e
Second Division
1956 3e
Second Division
1957 3e
Second Division
1958 4e
Second Division
1959 4e
Second Division
1960 3e
Second Division
1961 3e
Second Division
1962 1e
Second Division
1963 8e
First Division
1964 1e
First Division
1965 7e
First Division
1966 1e
First Division
1967 5e
First Division
1968 3e
First Division
1969 2e
First Division
1970 5e
First Division
1971 5e
First Division
1972 3e
First Division
1973 1e
First Division
1974 2e
First Division
1975 2e
First Division
1976 1e
First Division
1977 1e
First Division
1978 2e
First Division
1979 1e
First Division
1980 1e
First Division
1981 5e
First Division
1982 1e
First Division
1983 1e
First Division
1984 1e
First Division
1985 2e
First Division
1986 1e
First Division
1987 2e
First Division
1988 1e
First Division
1989 2e
First Division
1990 1e
First Division
1991 2e
First Division
1992 6e
First Division
1993 6e
Premier League
1994 8e
Premier League
1995 4e
Premier League
1996 3e
Premier League
1997 4e
Premier League
1998 3e
Premier League
1999 7e
Premier League
2000 4e
Premier League
2001 3e
Premier League
2002 2e
Premier League
2003 5e
Premier League
2004 4e
Premier League
2005 5e
Premier League
2006 3e
Premier League
2007 3e
Premier League
2008 4e
Premier League
2009 2e
Premier League
2010 7e
Premier League
2011 6e
Premier League
2012 8e
Premier League
2013 7e
Premier League
2014 2e
Premier League
2015 6e
Premier League
2016 8e
Premier League
2017 4e
Premier League
2018 4e
Premier League
2019 2e
Premier League
2020 1e
Premier League
2021 3e
Premier League
2022 2e
Premier League
2023 5e
Premier League

ⓘ In 1992 invoering van de Premier League en opheffing van de Fourth Division; in 2004 opheffing van de First, Second en Third Division.

Seizoensresultaten[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoensresultaten 2002-heden
Seizoen	№	Clubs	Divisie	Duels	Winst	Gelijk	Verlies	Doelsaldo	Punten
2002–2003	5	20	Premier League	38	18	10	10	61–41	64
2003–2004	4	20		38	16	12	10	55–37	60
2004–2005	5	20		38	17	7	14	52–41	58
2005–2006	3	20		38	25	7	6	57–25	82
2006–2007	3	20		38	20	8	10	57–27	68
2007–2008	4	20		38	21	13	4	67–28	76
2008–2009	2	20		38	25	11	2	77–27	86
2009–2010	7	20		38	18	9	11	61–35	63
2010–2011	6	20		38	17	7	14	59–44	58
2011–2012	8	20		38	14	10	14	47–40	52
2012–2013	7	20		38	16	13	9	71–43	61
2013–2014	2	20		38	26	6	6	101–50	84
2014–2015	6	20		38	18	8	12	52–48	62
2015–2016	8	20		38	16	12	10	63–50	60
2016–2017	4	20		38	22	10	6	78–42	76
2017–2018	4	20		38	21	12	5	84–38	75
2018–2019	2	20		38	30	7	1	89–22	97
2019–2020		20		38	32	3	3	85-33	99
2020–2021	3	20		38	20	9	9	68-42	69
2021–2022	2	20		38	28	8	2	94-26	92
2022–2023	5	20		38	19	10	9	75-47	67

Liverpool in Europa[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van Europese wedstrijden van Liverpool FC voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Liverpool speelt sinds 1964 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam. De edities die Liverpool heeft gewonnen zijn dik gedrukt:

Champions League (14x)

2001/02, 2002/03, 2004/05, 2005/06, 2006/07, 2007/08, 2008/09, 2009/10, 2014/15, 2017/18, 2018/19, 2019/20, 2020/21, 2021/22, 2022/23

Europacup I (12x)

1964/65, 1966/67, 1973/74, 1976/77, 1977/78, 1978/79, 1979/80, 1980/81, 1981/82, 1982/83, 1983/84, 1984/85

Europa League (6x)

2009/10, 2010/11, 2012/13, 2014/15, 2015/16, 2023/24

Europacup II (5x)

1965/66, 1971/72, 1974/75, 1992/93, 1996/97

UEFA Cup (9x)

1972/73, 1975/76, 1991/92, 1995/96, 1997/98, 1998/99, 2000/01, 2002/03, 2003/04

Jaarbeursstedenbeker (4x)

1967/68, 1968/69, 1969/70, 1970/71

Super Cup (6x)

1977, 1978, 1984, 2001, 2005, 2019

Bijzonderheden Europese competities:

Bijzonderheid	Datum	Tegenstander	Uitslag	Plaats	Naam	Aantal
Hoogste overwinning	17-09-1974	Strømsgodset IF	10-0	Liverpool
Hoogste nederlaag	07-02-1966	AFC Ajax	1-5	Amsterdam
Speler met meeste wedstrijden	21-02-2013				Jamie Carragher	150
Speler met meeste doelpunten	18-04-2024				Mohamed Salah	47