Fokker S.11
| Fokker S.11 Instructor | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
| Algemeen | ||||
| Fabrikant | Fokker | |||
| Rol | trainer | |||
| Bemanning | 2 | |||
| Afmetingen | ||||
| Lengte | 8,15 m | |||
| Hoogte | 2,40 m | |||
| Spanwijdte | 11,0 m | |||
| Vleugeloppervlak | 18,5 m² | |||
| Gewicht | ||||
| Leeggewicht | 810 kg | |||
| Max. gewicht | 1.100 kg | |||
| Krachtbron | ||||
| Motor(en) | Lycoming O-435-A zescilinder boxermotor, 190 pk | |||
| Prestaties | ||||
| Topsnelheid | 209 km/u | |||
| Actieradius | 580 km | |||
| Dienstplafond | 3.850 m | |||
| ||||
De Fokker S.11 Instructor is een eenmotorig lesvliegtuig van Fokker, met twee zitplaatsen en propelleraandrijving.
Het vliegtuig is voorzien van een Lycoming O-435-A boxermotor die een vermogen van 190 pk levert. De romp van het toestel is van staalbuis bekleed met linnen en de vleugel is van metaal. In dit tweede naoorlogse ontwerp van Fokker zitten de instructeur en de leerling naast elkaar. Bijzondere kenmerken van het vliegtuig zijn de grote cockpit en de geknikte poten van het landingsgestel. Achter de zitplaatsen bevindt zich ruimte voor bagage, een derde stoel of een extra brandstoftank van 114 liter.[1]
Het prototype, de PH-NBE, werd op 18 december 1947 door Gerben Sonderman ingevlogen.[2] Het lesvliegtuig werd gebruikt door de Koninklijke Luchtmacht en de Koninklijke Marine. Tevens werd het toestel aan Israël verkocht en in zowel Italië als Brazilië in licentie gebouwd.[3]
De Fokker S.12 is een doorontwikkeling van de Fokker S.11 en heeft een neuswielonderstel. Hiervan is in Nederland een prototype gebouwd. Brazilië verwierf de licentierechten van dit toestel en bouwde vijftig exemplaren met de aanduiding T.22.[3]
Gebruikers[bewerken | brontekst bewerken]
- Boliviaanse luchtmacht: acht vliegtuigen van Brazilië overgenomen.
- Braziliaanse luchtmacht: 150 vliegtuigen in de jaren zestig, waarvan 100 als S.11 (T.21) en 50 S.12 (T.22).
- Israëlische luchtmacht: 41 vliegtuigen van 1951 tot 1957
- Aeronautica Militare: 180 vliegtuigen in licentie gebouwd als Macchi M.416.[3][4]
- Koninklijke Luchtmacht: 39 toestellen
- Koninklijke Marine - Marine Luchtvaartdienst: negen overgenomen van de Koninklijke Luchtmacht
- Paraguayaanse luchtmacht: acht van Brazilië overgenomen.
Vergelijkbare vliegtuigen[bewerken | brontekst bewerken]
Externe link[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 
