Frans Open 2013

Het Alstom Open de France is een toernooi van de Europese PGA Tour. Met een prijzengeld van € 3.000.000 is het een van de grootste toernooien van het seizoen. Marcel Siem won het toernooi in 2012.

Het toernooi wordt van 4-7 juli gespeeld op de Albastros-baan van de Le Golf National bij Parijs. Hier wordt het toernooi al sinds 1991 gespeeld. In 2018 komt de Ryder Cup op deze baan.

Verslag[bewerken | brontekst bewerken]

De par van de baan is 71.
De baan heeft maar drie par-5 holes. Normaliter zijn dat de holes waar de pro's veel birdies en soms een eagle maken die dan hun bogeys 'wegwerken'. De statistieken over de eerste twee rondes zijn duidelijk: op deze baan heeft hole 9 een gemiddelde van 5,12, op hole 5 werden slechts 5 eagles gemaakt en op hole 14 geen enkele. De moeilijkste holes zijn de laatste twee holes, de gemiddelde score was daar de eerste twee dagen 4,34 en 4,58.

Ronde 1[bewerken | brontekst bewerken]

De Deen Anders Hansen ging tijdens de ochtendronde met een ronde van 66 (-5) aan de leiding. Stephen Gallacher startte als eerste in de middagronde en stond na zeven holes ook al op -5. Hij eindigde echter met drie bogeys en zakte weg naar de 3de plaats.
De Belgische rookie Thomas Pieters werd in juni 2013 professional en speelt dit toernooi op invitatie.

Ronde 2[bewerken | brontekst bewerken]

De dag begon met dikke mist waardoor de eerste start een uur vertraging opliep. Thomas Bjørn en Richard Sterne begonnen op hole 10 en kwamen met gelijke score binnen waarna ze samen op de eerste plaats stonden samen met Anders Hansen, die nog moest afslaan.
De 30-jarige Fabrizio Zanotti en de 42-jarige Hansen speelden weer samen. Beiden hebben nog geen toernooi op de Europese Tour gewonnen. Zanotti ging na negen holes aan de leiding terwijl Hansen de leiding uit handen gaf door in de eerste vier holes al vier slagen te verliezen en dat waren niet zijn laatste bogeys. Ook Wattel had het moeilijk en zakte naar de 26ste plaats.

Dit is het eerste toernooi van dit seizoen waarbij alle deelnemers uit Nederland en België zich voor het weekend kwalificeerden. Grégory Bourdy en Romain Wattel stonden level par en waren de twee beste Franse spelers.

Ronde 3[bewerken | brontekst bewerken]

Zanotti en Bjørn speelden de laatste partij en daar ging het vreemd aan toe. Zanotti was druk bezig zijn overwinningskansen te vergooien door op hole 4 en 7 een triple-bogey te maken. Bjørn ging op hole 4 naar -5 en kwam aan de leiding samen met Graeme McDowell, die een kwartier eerder ook op -5 was beland. Bjørn stond even alleen aan de leiding maar in de laatste acht holes verloor hij vijf slagen, zodat hij naar de 8ste plaats afzakte. McDowell was blij met de vrijgekomen plaats en bleef tot het einde van de ronde aan de leiding. Richard Sterne stond na hole 17 ook weer op -5 en werd co-leider.
Luiten stond -2 na negen holes, maar daarna maakte hij nog twee bogeys, twee dubbel-bogeys en een eagle, zodat hij op +2 eindigde, net als Derksen.

Ronde 4[bewerken | brontekst bewerken]

De laatste ronde begon met 20 spelers die onder par stonden en de leiders die op -5 stonden. Ze stonden dus erg dicht bij elkaar. Voor McDowell, die eerder in 2013 het WK Matchplay won, zal dit als matchplay aangevoeld hebben want hij moest Richard Sterne van zich afschudden, tegelijkertijd moest hij de rest van het veld voorblijven. Sterne won in februari het Joburg Open en werd 9de in het WK Matchplay. Ze waren dus zeer aan elkaar gewaagd. Op de wereldranglijst staat McDowell nummer 9 en Sterne nummer 56. Als Sterne wint, komt hij in de top-25.

Lafeber begon goed. Na de eerste negen holes stond hij op -3, maar hij eindigde op +2. Thomas Pieters speelde onder par en steeg enkele plaatsen. Derksen maakte op hole 14 zijn 3de birdie en had daarvoor alles in par gespeeld. Daarna ging er van alles mis zodat hij +1 eindigde. Luiten kon geen birdies vinden totdat hij er ten slotte op hole 17 eentje maakte.

Toen Richard Sterne en Graeme McDowell op hole 15 aankwamen, stond McDowell aan de leiding met -8 en Sterne op de 2de plaats met -7. Simon Dyson speelde twee holes voor hen en stond toen op de 3de plaats met -5; allen moesten nog de moeilijke laatste twee holes nog spelen. Dyson maakte op 17 en 18 een bogey en zakte naar de 5de plaats.
Het duel tussen McDowell en Sterne liep anders dan verwacht. Sterne maakte een bogey op hole 16 en McDowell een birdie op hole 17, waarna Sterne op -6 stond en McDowell op -9. Toen Sterne oon een bogey op hole 17 maakte, was de spanning eraf. McDowell won met een mooie laatste ronde van 67.

Scores

Naam	Score R1		Nr	Score R2		Totaal	Nr	Score R3		Totaal	Nr	Score R4		Totaal	Nr
Graeme McDowell	68	-3	T3	70	-1	-4	T5	70	-1	-5	T1	67	-4	-9	1
Richard Sterne	68	-3	T3	69	-2	-5	T2	71	par	-5	T1	72	+1	-5	2
Simon Dyson	70	-1	T24	68	-3	-4	T5	72	+1	-3	T6	71	par	-3	5
Richard Green	69	-2	T12	70	-1	-3	T8	70	-1	-4	T3	73	+2	-2	T6
Søren Kjeldsen	69	-2	T12	68	-3	-5	T2	73	+2	-3	T6	73	+2	-1	T8
David Howell	69	-2	T12	71	par	-2	T11	69	-2	-4	T3	74	+3	-1	T8
Thomas Bjørn	68	-3	T3	69	-2	-5	T2	74	+3	-2	T8	72	+1	-1	T11
Stephen Gallacher	68	-3	T3	70	-1	-4	T5	75	+4	par	T19	70	-1	-1	T11
Bernd Wiesberger	70	-1	T24	71	par	-1	T17	68	-3	-4	T3	75	+4	par	T13
Marc Warren	69	-2	T12	72	+1	-1	T17	70	-1	-2	T8	73	+2	par	T13
Grégory Bourdy	69	-2	T12	73	+2	par	T26	70	-1	-1	T17	76	+5	+4	T34
Fabrizio Zanotti	68	-3	T3	68	-3	- 6	1	78	+7	+1	T27	76	+5	+6	T42
Robert-Jan Derksen	72	+1	T64	70	-1	par	T27	73	+2	+2	T33	72	+1	+3	T29
Romain Wattel	67	-4	2	75	+4	par	T26	74	+3	+3	T42	71	par	+3	T29
Thomas Pieters	70	-1	T24	72	+1	par	T26	75	+4	+4	T47	70	-1	+3	T29
Anders Hansen	66	-5	1	78	+7	+2	T45	75	+4	+6	T54	70	-1	+5	T38
Joost Luiten	71	par	T42	71	par	par	T26	73	+2	+2	T33	76	+5	+7	T49
Maarten Lafeber	76	+5	T120	69	-2	+3	T53	74	+3	+6	T54	73	+2	+8	T52