Gebruiker:Dubbelgamer/Kladblok

Sonate No 1
	Openingsmaten van eerste druk
Componist	Ludwig van Beethoven
Soort compositie	Sonate
Gecomponeerd voor	Piano
Toonsoort	f mineur
Opusnummer	2 Nr. 1
Compositiedatum	1793-1795
Opgedragen aan	Joseph Haydn
Duur	15 - 20 min.
Vorige werk	Drie pianotrio's op. 1
Volgende werk	Pianosonate nr. 2 op. 2/2
Oeuvre	Oeuvre van Ludwig van Beethoven
Portaal	Klassieke muziek

Pianosonate nr. 1 in f mineur is Beethovens eerste gepubliceerde pianosonate. De jonge Beethoven had rond 1783 in Bonn al drie kleine sonates gecomponeerd voor de keurvorst van Keulen, de zogenaamde Kurfürstensonates (WoO 47). Deze werken, die tot zijn allereerste composities behoorden, werden door de componist niet uitgegeven. Het zou mogelijk kunnen zijn dat delen van Opus 2 ook in Bonn rond die tijd zijn gecomponeerd.^[1] Met Opus 2 brengt Beethoven op 25-jarige leeftijd een eerste reeks sonates uit, opgedragen aan zijn leermeester Joseph Haydn. Ze werden uitgegeven te Wenen in 1796.

Achtergrond[bewerken | brontekst bewerken]

Opus 2 (5 maanden gepubliceerd na Opus 1) werd aangekondigd 9 maart 1796, en werd waarschijnlijk rond die datum gepubliceerd door uitgeverij Artaria.^[2] De Sonates waren voor langere tijd in privékringen befaamd.^[3] Delen van deze sonaten zijn mogelijk al in bon gecomponeerd. Oorspronkelijk stond de eerste noot van het stuk er niet in volgens een schets ^[4] Het tweede deel is gebaseerd op het Adagio con espressione van het piano kwartet in C majeur WoO 36.

Oorsprong compositie[bewerken | brontekst bewerken]

De oorsprong van Opus 2 gaat terug tot 1884 toen Beethoven 13 jaar oud was. Hij componeerde toen zijn eerste piano kwartetten (WoO 36). Het tweede deel van Op.2 No. 1 is gebaseerd op het eerste deel van WoO 36 No. 1 Beethovens eerste Piano kwartet. Ook in het eerste deel van Op.2 No. 2 is materiaal uit deze kwartetten gebruikt. De eerste sonate is waarschijnlijk in Bonn gecomponeerd, dit is te zien in vergelijking met de andere twee sonaten(deze hebben een lichter karakter) en het gebruik ervan in de eerdergenoemde vroege kwartetten. De periode dat hij deze sonaten componeerde was hij nog niet doof, als gekeken wordt naar de datum dat het Heiligenstädter Testament(1802) en de publicatie van de sonates.

Uitvoering en opgedragen aan Haydn[bewerken | brontekst bewerken]

Vorm Analyse[bewerken | brontekst bewerken]

De sonate bestaat uit vier delen, die samen iets minder dan 20 minuten duren. De sonate gelijkt veel op de sonates van Haydn, Mozart en Clementi, en nog niet zo zeer als zijn eigen 'robuuste' sonates.

Allegro
Adagio
Menuetto: Allegretto
Prestissimo

Eerste Deel: Allegro[bewerken | brontekst bewerken]

Het eerste deel staat in sonatevorm in maat in de toonsoort f mineur, de expositie begint gelijk na de opmaat. Het hoofdthema begint in maat 2 met het hoofdmotief; een Mannheimer Rakete, waar steeds na het accent de linkerhand een begeleidende akkoordenreeks speelt. Gelijk na de Mannheimer Rakete komt een versierend triplet-motiefje dat ook blijkt voor te komen in andere werken van die tijd.^[5] In het midden van Maat 9 begint een overgangszin beginnend na het hoofdmotief nog één keer in c mineur Het triplet-motiefje ,met in de linkerhand lange-aangehouden akkoorden, volgt daarop herhaaldelijk. Daarna als overgang, komt het tweede hoofdmotief, een neerwaartse arpeggio in octaven tot maat 21. In maat 21 begint het neven-thema in As majeur met het eerder genoemde tweede hoofdmotief. Na drie keer het tweede hoofdmotief komt een neerwaartse toonladder naar beneden, met in de linkerhand een geaccentueerde sterke stembuiging, bijzonder voor Beethoven is dit makkelijk aangegeven^[6] In maat 42 begint de coda die de cadens in As majeur bevestigt waarna alles weer wordt herhaald. De expositie eindigt in maat 49.^[7]

De doorwerking begint in maat 49, en begint refererend naar beide thema's. Het hoofdthema wordt doorgewerkt in As majeur tot en met maat 56. Daarna wordt het neventhema verwerkt met een sequens. Eerst in f mineur, modulerend naar bes mineur, en dan in c mineur tot en met maat 73.^[8] Daarna volgen de eerdergenoemde orgelpunten nu ook in een sequens tot en met maat 82. In maat 83 begint een nieuwe overgangszin met een nieuw motief, dat lijkt te hangen rond het C majeur akkoord tot en met maat 96.^[9] Nu volgt tot maat 103 een constante herhaling van het triplet motief, met in de linkerhand begeleidende akkoorden die de spanning opbouwen naar de reprise.

De reprise begint in maat 103 met het hoofdthema in de originele toonsoort (F mineur). Het neventhema volgt, na een korte overgangszin, in maat 121 tot maat 142 in de tonica toonsoort. Het eindigt met een licht veranderde versie van de coda uit de expositie, met een lange bevestigende slot-cadens eraan toegevoegd.

Tweede Deel: Adagio[bewerken | brontekst bewerken]

Het tweede deel Adagio staat in aangepaste sonate-vorm in maat F majeur.^[10] Het eerste thema begint in maat 1, waar weer het triplet-motief dat ook in her eerste deel voorkomt, terugkomt. De sext aan het begin gebruikt Beethoven, volgens Nagel, bijna nooit. Het eerste thema is een fijn, lyrisch steeds weer neerwaartse toonladder, dat het een edel karakter geeft.^[11] In maat 17 is een overgangszin tot maat 23 in d mineur, waarna het neven-thema in C Majeur begint. Het laatste stuk van het neven-thema wordt ontwikkeld uit de eerste drie maten van het eerste thema. ^[12]

Derde deel: Menuet: Allegretto[bewerken | brontekst bewerken]

Het menuet is het simpelste deel van de complete sonate alhoewel het wel de meest geavanceerde harmonieën, contrapunt en thematische verwerking heeft. De invloed van Mozart op de jonge Beethoven is in stuk duidelijk te horen.^[13] De contrasterende accenten geven het stuk een luchtig karakter.^[14] Dit luchtig karakter is terug te vinden in de vorm van het scherzo wat Beethoven later inplaats van het minuet gebruikte. Dit menuet verschilt daarantegen van de latere scherzo's in dat het een echt danskarakter heeft. ^[15]

Menuet[bewerken | brontekst bewerken]

Dit deel van het menuet staat in simpele binaire vorm in de toonsoort f mineur in,zoals de meeste minueten, in maat. Het thema begint gelijk in de opmaat; een klagelijk mozartiaans motief van 4 maten dat in de daar op volgende maten herhaald wordt als een sequens in de relatieve majeur. Het stuk voor de rechterhand in maten 7 tot en met 9 word omgekeerd in maten 9 tot en met 11.^[16] Het thema sluit af met twee bijna identiek versierde cadensen in As majeur waarna het stuk herhaald wordt.

De doorwerking van het stuk begint in maat 16 en refereert naar het thema, de doorwerking eindigt in maat 30. In maat 30 komt het eerste thema weer terug, gevarieerd met versieringen. Het is aangepast om weer te eindigen in de tonica f-mineur.

Trio[bewerken | brontekst bewerken]

Het trio staaat, net als het menuet, in simpele binaire vorm in de toonsoort f-majeur in maat. Het thema begint gelijk in maat 43; ook hier verwerkt Beethoven een sext aan het begin. Het is een simpel melodietje dat 4 maten duurt en daarna, omgekeerd, in de bas is te horen. Het thema duurt tot maat 53 waarna het herhaald wordt.

De doorwerking begint in maat 53 het eerste thema wordt er in verwerkt met nog meer inversies.^[17] Na de inversies, in maat 61, wordt het thema ontwikkeld in een canon of fugato van 3 stemmen.^[18] In maten 67-69 zijn nog drie akkoorden die de spanning erin houden tot het thema weer terugkeert in maat maat 70. Het thema is iets verkort en aangepast om in de tonica f-majeur te eindigen.

Vierde Deel: Prestissimo[bewerken | brontekst bewerken]

Het vierde deel is zonder twijfel het meest emotioneel geladen deel van de sonate. Het bevat verschillende karaktertrekken die afgeleid zijn van het eerste deel, een poging van Beethoven om alle 4 de delen samenhang te geven. Een voorbeeld hiervan is ^[19] Het staat in sonate-vorm(niet in rondo vorm zoals andere bronnen belichten)^[20] in de tonica f mineur. Het begint gelijk met de expositie. Het eerste thema, beginnend in maat 1 tot maat 10, heeft zware akkoorden boven een snelle bas in triolen.^[21] In maat 10 begint een verbindende zin tot en met maat 23 met nog kenmerken van het eerste thema.^[22] Het tweede thema begint in maat 23 en eindigt in maat 51. In plaats van de relatieve majeur staat dit thema in c mineur. De coda duurt tot maat 57 waarna alles weer herhaald wordt.

De doorwerking begint in maat 60, tot maat 141, waar Beethoven zoals hij later deed in de Eroica symfonie totaal nieuw materiaal aanbrengt.^[23] het tweede deel van de doorwerking, beginnend in maat 112, brengt wel weer materiaal van de eerste twee thema's erin.

In maat 141 begint weer het eerste thema in de originele toonsoort(f mineur), zonder aanpassingen.^[24] Al snel wordt het eerste thema in maat 149 gevolgd door de verbindende zin, deze wel aangepast om in de tonica uit te komen, zodat in maat 164 het tweede thema in de tonica kan worden herhaald. Het tweede thema is een klein beetje gevarieerd. De coda begint in maat 192 met een herhaling van het drie akkoorden motief uit het hoofdthema, waarna het laatste slot akkoord klinkt in maat 199.

Interpretatie[bewerken | brontekst bewerken]

Wetenswaardig[bewerken | brontekst bewerken]

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

Uitvoerder	Jaar	Album
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld
Voorbeeld	Voorbeeld	Voorbeeld

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Bladmuziek bij het International Music Score Library Project

Referenties

↑ A. W. Thayer, The life of Ludwig von Beethoven, 1921
↑ Wiener Zeitung, 19 Maart 1796
↑ Schönfields, Jarbuch der Tonkunst für wien und prag
↑ G. Nottebohm, 2. Beethoveniana, 1887
↑ W. Nagel Beethoven und seine Klaviersonaten, 1903, p. 27-28
↑ W. Nagel Beethoven und seine Klaviersonaten, 1903, p. 29
↑ Harding Analysis of Form In Beethoven's Sonatas, 1901 p.2
↑ Dr.Feezell former analysis of Beethoven sonate No. 1 in f minor
↑ Harding Analysis of Form In Beethoven's Sonatas, 1901 p.3
↑ Harding Analysis of Form In Beethoven's Sonatas, 1901 p.2
↑ W. Nagel Beethoven und seine Klaviersonaten, 1903, p. 31
↑ Harding Analysis of Form In Beethoven's Sonatas, 1901 p.3
↑ R. Rolland Beethoven analyse door A. Eaglefield, 1917 p. 134
↑ W. Nagel Beethoven und seine Klaviersonaten, 1903, p. 32
↑ R. Rolland Beethoven analyse door A. Eaglefield, 1917 p. 134
↑ Harding Analysis of Form In Beethoven's Sonatas, 1901 p.3
↑ Harding Analysis of Form In Beethoven's Sonatas, 1901 p.4
↑ Hutschenruyter De sonates van Beethoven: geanalyseerd en toegelicht, p 11
↑ Riemann L. van Beethoven sämtliche Klavier-Solosonaten, p.108
↑ Harding Analysis of Form In Beethoven's Sonatas, 1901 p.4
↑ Riemann L. van Beethoven sämtliche Klavier-Solosonaten, p.107
↑ Harding Analysis of Form In Beethoven's Sonatas, 1901 p.3
↑ R. Rolland Beethoven analyse door A. Eaglefield, 1917 p. 134
↑ Harding Analysis of Form In Beethoven's Sonatas, 1901 p.4

Bronnen

Nagel W. Beethoven und seine klavier sonaten
Harding H. A. Analysis of Form In Beethoven's Sonatas
Thayer A. W. The life of Ludwig von Beethoven
Nohl L. Beethoven's letters
Hutschenruyter W. De sonates van Beethoven: geanalyseerd en toegelicht
Dr. Frezell Beethoven,Piano Sonata No.1in f Minor, Op.2, No.1 (1795?) , I.Allegro Formal analysis by Dr.Feezell

Cotta J. G. instruktive ausgabe
R. Rolland Het leven van Beethoven
H. Riemann L. van Beethoven sämtliche Klavier-Solosonaten
O. Ditston BEETHOVEN'S LETTERS.

Vorm Analyse[bewerken | brontekst bewerken]

Deze sonata bestaat uit vier delen die samen ongeveer 23 minuten duurt.

Allegro Vivace
Largo Apposionata
Scherzo
Grazioso

Eerste Deel: Allegro Vivace[bewerken | brontekst bewerken]

Het eerste deel staat in sonatevorm in maat in de toonsoort A majeur. Het eerst thema begint in maat 1 en staat na behalve een korte modulatie naar de dominant van maten 17-21, in A majeur.^[1] In maat 33 tot 59 is een overganszin die begint in A majeur en dan moduleert dan naar de dominant; E majeur en vandaar naar E mineur. Het neventhema komt in maat 59 tot maat 93 in E mineur en A majeur met een zin van 4 maten in E mineur die eindigt in G majeur.^[2] Daarna volgt gelijk een herhaling van die 4 maten, in G majeur naar Bes majeur en in Bes majeur eindigend in D majeur. Daarna moduleert het nog naar E majeur waarna nog een zin van 4 maten volgt die weer (gevarieerd) herhaald wordt tot maat 92. Na het neventhema volgt nog een coda die eindigt in maat 117, waarna alles herhaald wordt.^[3] De coda bestaat uit eerder gebruikt materiaal.^[4]

De doorwerking begint met de herhaling van de laatste drie akkoorden getransponeerd naar de toonsoort e mineur in maat 127. De rest van de doorwerking bestaat voornamelijk uit materiaal van het eerste thema, het neventhema wordt compleet genegeerd.

De reprise begint in maat 230 met het eerste thema in de originele toonsoort (A majeur). Het eerste thema is hier verkort en aangepast. Inplaats van de maten 21 tot 33 is er een herhaling van de twee maten lange zin. De maten 247 to 249 worden gerekt tot 3 maten, eerst in D majeur in de maten 250-253, en dan in de tonica in de maten 254-257 dat de reprise van het eerste thema afsluit. De overgangzin is aangepast om te eindigen in de tonica mineur. Het neventhema begint in maat 283 begginend in de tonica mineur om te eindigen in tonica majeur. Het is allen een klein beetje aangepast. De coda in maat 317, aangepast naar de tonica, is aangepast in de bas in de maten 325 en 326. Na de coda komt nog een herhaling van materiaal uit de doorwerking waarna alles weer herhaald wordt vanaf maat 127.

Tweede Deel: Largo Apposionata[bewerken | brontekst bewerken]

Het tweede deel staat in drie-delige vorm in maat in de toonsoort D Majeur. Het eerste thema begint gelijk in maat 1 met twee zinnen van 4 maten. De laatse zin eindigt in D majeur, met daarna nog een zijn van 4 maten die doormoduleert naar A majeur en weer terug gaat naar Damjeur in maat 12. De eerste twee zinnen worden dan weer herhaald samengetrokken in een zijn van 7 maten. Het thema eindigt in maat 19.

Het tweede thema begint in b mineur in maat 19. In maat 23 moduleert het thema naar fis mineur. In deze toonsoort worden de eerste drie maten van dit thema herhaald in variërende vorm, gevolgd door nog een variatie van hetzelfde materiaal in G majeur. Het eindigt in D majeur in maat 32 en overlapt met de terugkeer van het eerste thema.

Het eerste thema keert weer terug in maat 32, onaangepast behalve voor maten 36 tot 43 dat in inversie staat van het originele. Het eindigt in maat 50.

De coda begint in maat 50 en ontwikkeld uit een motief van het eerste thema. In maat 58 is een overblijfsel van het eerste thema in d mineur, en in maat 68 de twee zinnen van 4 maten worden, als variatie, herhaald tot maat 75. To maat 80 is een zin die het volledig afsluit in D majeur.

Derde Deel: Scherzo[bewerken | brontekst bewerken]

Dit is de eerste van vele keren in een Beethoven sonate dat het menuet wordt vervangen door een scherzo. Net als de meest van Beethovens Scherzo is ook dit deel het meest luchtige van de sonate. Het bestaat uit een scherzo en een trio, het scherzo wordt [Da capo] na het trio herhaald.

Scherzo[bewerken | brontekst bewerken]

Het scherzo staat in simpele tweedelige vorm in de toonsoort A majeur in maat. Het thema begint gelijk in maat 1 met twee zinnen van 4 maten de eerste eindigt in de dominant, E majeur, en de tweede in de tonica, A majeur in maat 8. In maat 9 begint de doorwerking tot maat 21 waar een korte episode is in gis mineur, die terug wordt geleid nar de tonica door een korte sequens van grote septiemen die de toonsoort weer terug leiden naar A majeur. In maat 43 wordt het thema weer herhaald tot maat 42 waar een korte coda het geheel afsluit, met materiaal gebaseerd op het eerste thema. De coda eindigt in maat 46 waarna alles herhaald wordt.

Trio[bewerken | brontekst bewerken]

Het trio staat in simpele tweedelige vorm in de toonsoort a mineur in maat. Het thema begint gelijk in maat 1 en eindigt in e mineur in maat 9 waarna alles weer herhaald wordt. De doorwerking begint in maat in 10 C majeur modulerend naar d mineur en dan terug naar de tonica a. Het ritme is identiek aan dat van het thema. In maat 19 wordt het thema weer herhaald tot maat 26 zo aangepast om te eindigen in de tonica a mineur. Daarna wordt alles nog een keer herhaald.

Vierde Deel: Grazioso[bewerken | brontekst bewerken]

Het vierde deel staat in rondo vorm in de toonsoort A majeur in maat. Het eerste thema begint gelijk in maat 1. Het is een zin van 4 maten met een grandioos motief van een arpeggio omhoog op een A majeur akkoord dat drie octaven beslaat om dan weer een en een halve octaaf omlaag op Gis te eindigen, het loopje omhoog dat er opvolgt wordt andere keren gevarieerd. Het eindigt half op de dominant. De zin wordt daarna herhaald door dezelfde zin maar dan volledig geëindigd op de dominant. Een volgende zin van vier maten gaat op een orgelpunt op E, de dominant. Daarna nog een laatste herhaling van de eerste zin zo aangepast om te eindigen in de tonica, A majeur, in maat 16. Na het eerste thema begint een episode van tien maten die met loopjes van toonladders moduleert naar E majeur. Het tweede thema begint in maat 26 in E majeur. Het begint met een zin in E majeur die gelijk daarna twee keer gevarieerd wordt herhaald. Een sequens leid naar een omgekeerd orgelpunt op A, die voorbereid voor de terugkeer van het eerste thema. Het eerste thema keert terug, een beetje aangepast na elke herhaling, en staat in A majeur.

De voortekens vervallen in maat 57, een derde thema presenteert zich in a mineur. Bijna het hele thema is gebaseerd op het chromatisch motief in triolen van maat 57. Beginnend in a mineur komt de muziek via een dm akkoord en een G7 akkoord in de toonsoort c majeur om twee maten later weer terug te vallen, en volledig te eindigen in a mineur, waarna alles weer wordt herhaald vanaf maat 57. In maat 67 in een episode wordt het motief van triolen herhaald en moduleert, maar keert terug in de hoofdtoonsoort a mineur, waar een korte passage uit het begin wordt herhaalt. In maat 80 wordt de episode herhaald zo aangepast dat de laatste twee maten compleet zijn verander om te eindigen in E majeur in maat 92 en 93. Vanaf daar volgt allen nog een lange chromatische loop naar beneden tot maat 100 waar een groot glissando van een maat terug leid naar de terugkeer van het eerste thema.

Het eerste thema keert terug in maat 100, iets aangepast maar in de originele toonsoort A majeur. De episode met orgelpunt, die weer begint in maat 116, is veranderd en ingekort zodat de toonsoort A majeur blijft. het tweede thema keert terug in maat 125 in A majeur, zo aangepast om A majeur te benadrukken. Daarna komt het eerste thema nog een keer dat behoorlijk is gevarieerd. Het maakt een uitstapje naar F majeur in maat 141 en 142. Door enharmonische modulaties keert het weer terug naar de tonica in maat 146. Een coda sluit het geheel af in maat 148 met motieven uit het eerste en derde thema waarin de muziek door Bes majeur, E majeur, A majeur uiteindelijk via een chromatisch loopje weer terug keert naar A majeur. De coda is ongebruikelijk lang en eindigt pas in maat 186.

Vorm Analyse[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste Deel: Allegro con Brio[bewerken | brontekst bewerken]

Het eerste deel staat in sonatevorm in maat in de toonsoort C majeur. Het eerste thema begint gelijk in maat 1. Het opent met een speelse melodie van twee maten waarvan het ritmisch motief door het thema weerklinkt. Het duurt tot maat 13. Het einde van het thema is niets meer dan een verlengde herhaling van maten 5 tot en met 8. Een verbindende episode, bestaande uit loopjes harmonieën gevolgd door vijf maten melodie, leid ongebruikelijk naar de dominante toonsoort G majeur. Het neventhema begint in maat 27. Omdat de toonsoort al veranderd is naar de dominant, begint Beethoven het neventhema in de mineurtoonsoort van G majeur; g mineur. Een lange melodie klinkt boven gebroken akkoorden. Terwijl de melodie doorloopt moduleert de harmonie door d mineur, a mineur en weer g mineur. Uiteindelijk komt de melodie in G majeur in maat 47, met een melodie boven een mix van gebroken akkoorden en lang aangehouden bastonen. In maat 61 leid uiteindelijk de verbindende episode van eerder, maar nu in G majeur, naar de coda. Het melodisch gedeelte is vervangen door een serie octaven naar benden. Harding suggereert dat deze verbinding episode nog bij het neventhema hoort (Harding 1901). Na het neventhema volgt de coda, een serie trillers gevolgd door een octavenregen. Na twee fortissimo akkoorden die de cadens op G bevestigen waarna alles herhaald wordt.

De doorwerking begint in maat 91 met de series trillers uit de coda van de expositie. Daarna begint in maat 97 een 'brilliante' passage van arpeggio's.^[5] Een enharmonische passage leidt, als een soort aangepaste reprise, naar een herhaling van de speelse melodie uit het eerste thema in d majeur. Daarna volgt een gesyncopeerde structuur in octaven moduleert door g, c en f mineur waar weer het ritmisch motief van de speelse melodie weerklinkt. Uiteindelijk brengt een passage met een orgelpunt op het dominant septiem akkoord de muziek naar de reprise.

De reprise begint in maat 140 met het eerste thema in de oorspronkelijke toonsoort. De verlengde herhaling van het motief(van maten 5 tot en met 8) wordt weggelaten. Het eerste thema eindigt in maat De verbindende episode is ook verkort, de loopjes harmonieën zijn weggelaten.