Grand Prix-wegrace van Finland 1970

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1970
Officiële naam Suomen Grand Prix
Land Vlag van Finland Finland
Datum 2 augustus 1970
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy
Derde Vlag van Italië Alberto Pagani
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Zweden Kent Andersson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
Tweede Vlag van Zweden Kent Andersson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart
125 cc
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Rutterford
Derde Vlag van Duitsland Arsenius Butscher/Vlag van Duitsland Josef Huber

De Grand Prix-wegrace van Finland 1970 was de negende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1970. De race werd verreden op 2 augustus 1970 op het stratencircuit Imatra (Zuid-Finland).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In Finland werd Dieter Braun wereldkampioen 125 cc omdat Ángel Nieto, die alle races moest winnen om nog kans op de titel te maken, net als Braun uitviel. Zijspanrijder Klaus Enders moest opnieuw met zijn voormalige bakkenist Ralf Engelhardt rijden nu Wolfgang Kalauch geblesseerd was. Engelhardt en Enders waren een ingespeeld team, ze waren twee keer wereldkampioen geweest en wonnen ook deze race.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 500cc-race kwam Giacomo Agostini na de start in het middenveld terecht, terwijl de snelste start voor Christian Ravel (Kawasaki) en Gerhard Heukerott (400cc-Benelli) was. Na twee ronden had Ravel al 60 meter voorsprong op Ginger Molloy (Kawasaki). Agostini vocht zich echter naar voren maar moest hard werken om Molloy af te schudden. Molloy werd wel tweede en Alberto Pagani (Linto) werd derde. Ravel was intussen uitgevallen en Heukerott moest rustiger rijden omdat zijn motor olie lekte.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 57' 27" 8 15
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Kawasaki +1' 37" 6 12
3 Vlag van Italië Alberto Pagani Linto +2' 25" 5 10
4 Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt Kawasaki +2' 25" 9 8
5 Vlag van Noord-Ierland Tommy Robb Seeley +1 ronde 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Tickle-Norton +1 ronde 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Matchless +1 ronde 4
8 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha +2 ronden 3
9 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW +2 ronden 2
10 Vlag van Zwitserland Jean Campiche Honda +2 ronden 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Aermacchi +2 ronden
12 Vlag van Finland Jourko Ryhänen Matchless +3 ronden
13 Vlag van Duitsland Gerhard Heukerott Benelli
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Linto
DNF Vlag van Nederland Theo Louwes Kawasaki
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Husqvarna
DNF Vlag van Zweden Sven-Olov Gunnarsson Kawasaki
DNF Vlag van Australië Terry Dennehy Drixton-Honda
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Seeley-Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
DNF Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless
DNF Vlag van Frankrijk Christian Ravel Kawasaki
DNF Vlag van Finland Osmo Hansen Matchless
DNF Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Kawasaki
DNF Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Matchless
DNF Vlag van Australië John Dodds Linto
DNF Vlag van Finland Pentti Lehtelä Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Seeley

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 350cc-race nam Giacomo Agostini (MV Agusta) al snel de leiding over van Renzo Pasolini (Benelli) en hij begon met ongeveer 1 seconde per ronde weg te lopen. Na 7 ronden begon Pasolini het gat echter weer te dichten en hij naderde Agostini tot op 2 seconden. Dat was het gevolg van een gebroken remkabel op de MV Agusta. Uiteindelijk wist Pasolini Agostini zelfs te passeren, tot de bediening van zijn carburateurs begon te haperen. Pasolini kwam op twee cilinders de pit in. Kent Andersson werd daardoor tweede en Rodney Gould werd derde. Kel Carruthers had een slechte start en moest een inhaalrace rijden. Hij reed op het laatst 3 seconden per ronde sneller dan de fabrieks-Yamaha's, maar kwam niet verder dan de vierde plaats.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 56' 51" 4 15
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +2' 14" 8 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha +2' 17" 1 10
4 Vlag van Australië Kel Carruthers Yamaha +1 ronde 8
5 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha 6
6 Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha 4
8 Vlag van Noord-Ierland Tommy Robb Yamaha 3
9 Vlag van Australië Terry Dennehy Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 1
DNF Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli carburatie

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Finland was Kel Carruthers in de 350cc-klasse al slecht gestart, maar in de 250cc-klasse moest hij zelfs aan de staart van het veld aansluiten. In de derde ronde was hij al achtste, maar toen ging zijn tankdop open en de achterband werd nat door de benzine. Hij schoof van de baan een greppel in en moest de race staken. Rodney Gould bouwde intussen een voorsprong op ten opzichte van Kent Andersson. Günter Bartusch passeerde Andersson in de derde ronde en er ontstond een gevecht om de tweede plaats dat vijf ronden duurde. Toen liep de MZ van Bartusch vast. Andersson werd daarna nog aangevallen door Paul Smart, maar die kwam 1,6 seconden tekort om de tweede plaats te pakken. Jarno Saarinen, van wie veel werd verwacht in zijn thuisrace, haalde voor de eerste keer in het hele seizoen de finish niet. Hij viel in de vijfde ronde uit door een gebroken krukas.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha 54' 51" 9 15
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +13" 4 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Yamaha +15" 10
4 Vlag van Zweden Börje Jansson Yamaha +38" 8 8
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Yamaha +1' 29" 6
6 Vlag van Zweden Roland Olsson Yamaha +1' 29" 6 5
7 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Duitsland Adolf Ohligschläger Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Australië Kel Carruthers Yamaha val
DNF Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ vastloper
DNF Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha krukas

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Dieter Braun kreeg een tweede kans om de wereldtitel veilig te stellen in Finland. Aanvankelijk kon hij het gevecht met Ángel Nieto aangaan, maar na vier ronden scheurde een waterslang van zijn koelsysteem en moest hij stoppen. Nieto leek op de overwinning af te gaan, met 13 seconden voorsprong op een gevecht tussen Dave Simmonds en Börje Jansson. Twee ronden voor het einde brak er een zuiger in de Derbi en moest ook Nieto afstappen. Daarmee was Braun toch nog wereldkampioen 125 cc. Dave Simmonds won de Grand Prix van Finland, Thomas Heuschkel (MZ) werd tweede en Harmut Bischoff (MZ) werd derde. Door het uitvallen van Ángel Nieto kon de wereldtitel Dieter Braun niet meer ontgaan.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 48' 39" 5 15
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ +41" 9 12
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ +42" 1 10
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Bernd Köhler MZ +1' 35" 8 8
5 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha +2' 03" 3 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Drixton-Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha 4
8 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Walter Sommer Yamaha 2
10 Vlag van Finland Mikko Hamunen Yamaha 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Aermacchi +5 ronden
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki koelsysteem
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi zuiger

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de GP van Tsjecho-Slowakije was bakkenist Wolfgang Kalauch tijdens de training gewond geraakt en Klaus Enders had geluk dat zijn voormalige bakkenist Ralf Engelhardt als toeschouwer aanwezig was. Met Engelhardt in het zijspan won hij die race. In Finland wonnen Enders/Engelhardt opnieuw, terwijl Siegfried Schauzu/Peter Rutterford tweede werden met een ruime voorsprong op Arsenius Butscher/Josef Huber. Butscher had daarvoor wel enkele malen Georg Auerbacher van zijn lijn af gedwongen in zijn pogingen Auerbacher te passeren. Auerbacher moest van zijn lijn af om een ongeluk te voorkomen. Auerbacher behield vooralsnog de leiding in het wereldkampioenschap met 62 punten, maar Enders was nu tot 60 punten genaderd.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 48' 10" 4 15
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Rutterford BMW +22" 12
3 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW +41" 9 10
4 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW +1' 49" 2 8
5 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW +2' 13" 2 6
6 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW +2' 35" 2 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Polligton BSA +1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW +2 ronden 3
9 Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Marianne Kjellmodin-Hansen BMW 2
10 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Karl Lauterbach BMW +6 ronden 1
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1970
FIM wereldkampioenschap wegrace
22e seizoen (1970)
Volgende race:
Ulster Grand Prix 1970

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1969
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1971