Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1979

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Verenigd Koninkrijk Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1979
Officiële naam Marlboro British Grand Prix
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Datum 12 augustus 1979
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Verenigde Staten Barry Sheene
Derde Vlag van Nederland Wil Hartog
350 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Eric Saul
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Australië Gregg Hansford
Derde Vlag van Australië Jeffrey Sayle
250 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Hans Müller
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Duitsland Gert Bender
Derde Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Zijspan B2A
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones/Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley/Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins
Zijspan B2B
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhard
Eerste Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhard
Tweede Vlag van Zwitserland Bruno Holzer/Vlag van Zwitserland Karl Meierhans
Derde Vlag van Japan Masato Kumano/Vlag van Japan Isao Arifuku

De Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1979 was de elfde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1979. De races werden verreden op 12 augustus 1979 op het Silverstone circuit nabij Silverstone (Northamptonshire). In deze race werd de wereldtitel in de 250cc-klasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Terwijl sommige organisatoren er niet in slaagden vier klassen op één dag te laten rijden (in Zweden startten slechts vier klassen, maar de 250cc-race werd op zaterdag gereden), wisten de Britten een enorm programma van zeven races (zijspannen B2A, 350-, 125-, 250- en 500 cc, zijspannen B2B én een Formule 1-race) in iets meer dan een middag te proppen. Dit tot vreugde van het publiek, dat daardoor geen wedstrijden hoefde te missen.

World Series of Motorcycle Racing[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de Britse Grand Prix presenteerden veertig beroepscoureurs een nieuwe organisatie én een nieuwe raceserie: de "World Series of Motorcycle Racing". De deelnemers zouden vanaf 1980 aan geen enkele door de FIM georganiseerde race deelnemen maar alleen starten in acht races met twee klassen: Formule 1 (500 cc) en Formule 2 (250 cc). Het prijzengeld werd door de coureurs vastgesteld.

Honda NR 500[bewerken | brontekst bewerken]

Het debuut van de Honda NR 500 in Silverstone werd niet meer dan een afgang

De Grand Prix stond praktisch in het teken van het debuut van de nieuwe Honda NR 500 met viertaktmotor. Het hele seizoen was er gespeculeerd over de motor en Soichiro Honda zat persoonlijk op de tribune om het debuut mee te maken. Testrijder Takazumi Katayama had al gemeld dat het echte debuut van de nieuwe Honda racer in 1980 zou zijn, maar dat men bij wijze van test in 1979 aan de Britse Grand Prix zou deelnemen. De letters "NR" stonden volgens de fabriek voor "New Racing". Al tijdens de trainingen waren er veel tegenslagen, zowel voor Katayama als voor zijn teamgenoot Mick Grant. Katayama kwalificeerde zich uiteindelijk als 39e, terwijl Grant zich niet eens wist te kwalificeren. Hij mocht starten omdat enkele rijders niet verschenen. De machines lekten olie en stuurden slecht en de acceleratie was ver beneden peil. De machines wilden niet aanslaan bij de duwstart en Grant viel al in de eerste bocht over zijn eigen olie. In de tweede ronde viel ook Suzuki-rijder Steve Parrish over dat oliespoor. Na de eerste ronde reed ook Katyama de pit in omdat het vermogen van zijn machine zeer teleurstellend was.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De bezoekers in Silverstone die de 500cc-trainingen hadden gevolgd waren gewaarschuwd, maar anderen zaten vol verwachting het debuut van de Honda NR 500 af te wachten. De Honda's hadden nauwelijks kunnen trainen omdat ze voortdurend met problemen naar de pit moesten. Takazumi Katayama had zich als 39e gekwalificeerd en Mick Grant had zich zelfs helemaal niet gekwalificeerd (hij was vijfde reserve). Doordat een aantal rijders niet konden starten, waaronder Jack Middelburg die in de training zijn motorfiets had afgeschreven en een aantal blessures had opgelopen, kreeg Grant toch een start. Het werd een droevige vertoning: geen van beide Honda's wilde aanslaan en Grant moest zelfs twee keer aanduwen om vervolgens in de eerste ronde te vallen en zijn motorfiets in brand te zien vliegen. Katayama ging ook na enkele ronden de pit in. Ook Kenny Roberts had een probleem bij de start: na de opwarmronde zat zijn achterband vol olie uit de ontluchting van de versnellingsbak. Zijn monteurs wisten het ter plaatse op te lossen en Kenny moest het een paar ronden rustig aan doen tot zijn band weer schoon was. Toch zat hij meteen samen met Barry Sheene en Wil Hartog in de kopgroep. Hartog ging op kop, maar in de vierde ronde schoof Roberts even door naar de tweede plaats, maar Sheene pakte hem meteen terug. In de negende ronde passeerde Roberts opnieuw en in de elfde ronde ging hij voorbij Hartog. Ook Sheene ging Hartog voorbij en daarna ontstond een mooi duel tussen Roberts en Sheene, die elkaar aan de leiding afwisselden. Hartog was even achterop geraakt, maar reed het gat weer dicht. Roberts en Sheene gaven nog wat meer gas en uiteindelijk won Roberts met 0,03 seconde voorsprong na een alles-of-niets actie van Sheene, die zelfs door het gras probeerde te passeren.

Uitslag van 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 42' 56" 72 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki +0" 03 12
3 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki +4" 97 10
4 Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki +35" 28 8
5 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki +36" 82 6
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +40" 65 5
7 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki +51" 09 4
8 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +51" 25 3
9 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki +56" 79 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki +1' 16" 49 1
11 Vlag van Italië Carlo Perugini Suzuki +1' 18" 28
12 Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki +1' 19" 91
13 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ward Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki +2 ronden
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Fogarty Suzuki +2 ronden
18 Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki +2 ronden
19 Vlag van Italië Corrado Tuzii Suzuki +2 ronden
DNF Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Suzuki
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha banden
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Honda motor
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki val
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland John Woodley Suzuki
DNF Vlag van Zweden Lennart Bäckström Suzuki
DNF Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Suzuki
DNF Vlag van Italië Giovanni Pelletier Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki
DNF Vlag van Venezuela Roberto Pietri Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Josef Hage Suzuki
DNF Vlag van Japan Ikujiro Takai Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Wood Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Rod Scivyer Suzuki
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Antonio García Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Honda val
DNS Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki blessure

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Silverstone werd de 350cc-race aanvankelijk aangevoerd door Eric Saul, die ook poleposition had, en Graeme McGregor. Zij kwamen in een gevecht met Kork Ballington, Michel Frutschi en Gregg Hansford terecht. Patrick Fernandez, die aan de leiding van het kampioenschap stond, was toen al uitgevallen omdat de bevestiging van zijn stroomlijnkuip kapot was gegaan. Saul viel in de derde ronde uit en McGregor viel in de elfde ronde, toen Ballington hem begon aan te vallen. De strijd om de podiumplaatsen werd erg spannend. Ballington won uiteindelijk met ruim een seconde voorsprong op Hansford, die weer 0,3 seconde voor Jeffrey Sayle over de streep kwam. Ballington stond nu aan de leiding van het wereldkampioenschap, voor zijn teamgenoot Gregg Hansford en Fernandez stond slechts derde.

Uitslag van 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 38' 09" 91 15
2 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki +1" 49 12
3 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha +1" 79 10
4 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha +9" 43 8
5 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +23" 34 6
6 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Bimota-Yamaha +23" 34 5
7 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +36" 18 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha +36" 18 3
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha +40" 80 2
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +46" 20 1
11 Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha +51" 95
12 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha +52" 04
13 Vlag van Noorwegen Åke Grahn Yamaha +53" 59
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Young Yamaha +54" 23
15 Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Yamaha +1' 00" 54
16 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +1' 00" 82
17 Vlag van Italië Eddy Elias Yamaha +1' 05" 81
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha +1' 05" 95
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin Yamaha +1' 06" 68
20 Vlag van Australië Murray Sayle Yamaha +1' 23" 03
21 Vlag van Oostenrijk Eduard Stöllinger Kawasaki +1 ronde
22 Vlag van Australië Warren Willing Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Adriatica-Yamaha
DNF Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha val
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki
DNF Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernard Murray Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mike Crawford Yamaha
DNF Vlag van Japan Yoshimi Matsumoto Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van België Olivier Liégeois Yamaha
DNF Vlag van Italië Vanes Francini Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Peter Labuschagne Yamaha
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha stroomlijnkuip
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Kawasaki
DNF Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Woodland Yamaha
DNF Vlag van Italië Gianfranco Bonera Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Graziano Rossi nam in de 250cc-race in Silverstone de leiding en liep ongeveer 100 meter weg van een groep met Kork Ballington, Toni Mang, Randy Mamola, Sadao Asami, Roland Freymond en Graeme McGregor. Die vijf kwamen rondenlang steeds in wisselende volgorde over start/finish. Uiteindelijk kon Kork Ballington heel langzaam dichter bij Rossi komen, die in de laatste ronde te veel risico nam en viel. De achtervolgers bleven met elkaar in gevecht, met uitzondering van Asami, die door een gebroken krukas uitviel. Randy Mamola werd tweede, maar hij had slechts 0,14 seconde voorsprong op Toni Mang. Door de val van Rossi ging de wereldtitel automatisch naar Kork Ballington.

Uitslag van 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 38' 58" 65 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Yamaha +23" 82 12
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki +23" 96 10
4 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha +24" 20 8
5 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +24" 51 6
6 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +47" 15 5
7 Vlag van Oostenrijk Eduard Stöllinger Kawasaki +51" 93 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +1' 04" 79 3
9 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Kawasaki +1' 04" 89 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha +1' 05" 15 1
11 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +1' 06" 16
12 Vlag van Frankrijk Eric Saul Adriatica +1' 12" 06
13 Vlag van België René Delaby Yamaha +1' 13" 71
14 Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha +1' 17" 81
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Young Yamaha +1' 17" 92
16 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Woodland Yamaha
DNF Vlag van Australië Greg Johnson Yamaha
DNF Vlag van Noorwegen Åke Grahn Yamaha
DNF Vlag van België Jean-Marc Toffolo Armstrong
DNF Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha krukas
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernard Murray Yamaha
DNF Vlag van Nederland Rini van Kasteren Yamaha
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
DNF Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki versnellingsbak
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha
DNF Vlag van Australië Murray Sayle Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
DNF Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Josef Hage Yamaha
DNF Vlag van Zweden Lennart Bäckström Yamaha
DNF Vlag van Canada Frank Steinhausen Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Wright Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Ángel Nieto was nog niet fit na zijn val in de Grand Prix van Portugal, maar hij verveelde zich thuis en besloot toch maar in Engeland te starten. Voor de punten hoefde het niet: hij was al wereldkampioen 125 cc. Motobécane, dat door sponsorverplichtingen de machine van de geblesseerde Thierry Espié niet aan Michel Rougerie had kunnen geven, besloot dat ze nu naar Guy Bertin ging. Bertin had op privébasis ook al met een Motobécane gereden. Nieto en Bertin vormden samen met Gert Bender de kopgroep in de race en ze maakten er een mooi gevecht van, dat nipt (0,09 seconde) gewonnen werd door Nieto. Bender werd tweede, Bertin derde, maar binnen 0,12 seconde finishten ze alle drie.

Uitslag van 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 34' 44" 10 15
2 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender +0" 09 12
3 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane +0" 12 10
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli +4" 03 8
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli +6" 23 6
6 Vlag van Italië Maurizio Massimiani MBA +8" 79 5
7 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA Elit +9" 24 4
8 Vlag van Oostenrijk August Auinger Morbidelli +9" 41 3
9 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA +16" 55 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Morbidelli +18" 01 1
11 Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli +22" 49
12 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco +28" 18
13 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA +28" 62
14 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli +30" 40
15 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +52" 84
16 Vlag van Nederland Anton Straver Morbidelli +52" 95
17 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Morbidelli +1' 08" 20
18 Vlag van Nederland Martin van Soest Morbidelli +1' 08" 41
19 Vlag van Monaco Patrick Hérouard Morbidelli +1' 08" 69
20 Vlag van Zwitserland Walter Rapolani Morbidelli +1 ronde
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Stefan Jansen Morbidelli
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Machin Morbidelli
DNF Vlag van Italië Rino Zuliani MBA
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Lecureux Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Yves Dupont Morbidelli
DNF Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA
DNF Vlag van Duitsland Walter Koschine Fantic
DNF Vlag van Nederland Jan Huberts MBA
DNF Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer MBA
DNF Vlag van Oostenrijk Karl-Thomas Grässel MBA
DNF Vlag van Australië Barry Smith Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk François Granon Morbidelli
DNF Vlag van Zwitserland Marc-Anton Constantin Morbidelli
DNF Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA
DNF Vlag van Nederland Kees van de Ven MBA
DNF Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Morbidelli
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Rod Scivyer Morbidelli

Zijspanklasse B2A[bewerken | brontekst bewerken]

De B2A-klasse opende de racedag in Silverstone. Derek Jones had de snelste trainingstijd en ook de snelste start. Na vijf ronden nam Rolf Biland de kop over. Halverwege de race nam Dick Greasley de tweede plaats over, maar in de laatste ronde gingen Jones/Johansson hem weer voorbij om als tweede te finishen, slechts 0,31 seconden voor Greasley. Omdat Rolf Steinhausen/Kenny Arthur slechts vijfde werden was de strijd om de wereldtitel nog niet beslist.

Uitslag van zijspanklasse B2A[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Schmid-Yamaha 33' 39" 47 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins Yamaha 10
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Yamaha 8
5 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur KSA-Yamaha 6
6 Vlag van Duitsland Walter Ohrmann Vlag van Duitsland Erich Schmitz Yamaha 5
7 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo Busch-Yamaha 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Barker Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Cutmore Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Hermann Huber Vlag van Duitsland Bernhard Schappacher Krauser-Yamaha 2
10 Vlag van Finland Kalevi Rahko Vlag van Finland Kari Laatikainen Yamaha 1
DNQ Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Charles Vroegop Seymaz-Yamaha

Zijspanklasse B2B[bewerken | brontekst bewerken]

De B2B-klasse kwam in Silverstone na de spectaculaire 500cc-race aan de start, toen het net begon te regenen. Rolf Biland viel al snel uit en er ontstond een gevecht tussen Bruno Holzer en Alain Michel, dat eindigde toen Holzer een pitstop maakte. Michel en zijn bakkenist bouwden een voorsprong op die groot genoeg was om zelf ook een bandenwissel door te voeren en alsnog met bijna een minuut verschil te winnen. Opmerkelijk was dat Heinz Luthringshauser aan de start kwam. Die was al in 1977 gestopt en had ook in 1978 één Grand Prix gereden. Heinz was het rijden nog niet verleerd: met bakkenist Karl Paul werd hij vierde.

Uitslag van zijspanklasse B2B[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhard Seymaz-Yamaha 37' 24" 57 15
2 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 12
3 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Isao Arifuku Yamaha 10
4 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Karl Paul Yamaha 8
5 Vlag van Frankrijk Yvan Trolliet Vlag van Frankrijk Marc Petel Seymaz-Yamaha 6
6 Vlag van Frankrijk Bernard Chabert Vlag van Frankrijk Patrice Daire CB-Yamaha 5
7 Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Charles Vroegop Seymaz-Yamaha 4
8 Vlag van Oostenrijk Klaus Sprengel Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek John Booth Suzuki 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Sinnott Vlag van Verenigd Koninkrijk John Horspole Yamaha 2
10 Vlag van Duitsland Rudolf Reinhard Vlag van Duitsland Karin Sterzenbach GEP-Yamaha 1
DNF Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Charles Vroegop Seymaz-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Yamaha

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks het debacle met de Honda NR 500 was er toch een succesvol optreden van viertaktmotoren: Mike Hailwood en Giacomo Agostini reden voorafgaand aan de races een demonstratierondje met oude MV Agusta's.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1979
FIM wereldkampioenschap wegrace
31e seizoen (1979)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1979

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1978
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1980