Grand Prix-wegrace van Zweden 1977

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1977
Scandinavian Raceway
Officiële naam Swedish TT
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 23-24 juli 1977
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Derde Vlag van Verenigde Staten Steve Baker
350 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Eerste Vlag van Japan Takazumi Katayama
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
Tweede Vlag van Italië Mario Lega
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1977 was de achtste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1977. De races werden verreden op 23 en 24 juli 1977 op de Scandinavian Raceway ten zuidwesten van Anderstorp (Jönköpings län). In dit weekend werden de wereldtitels in de 50cc- en de 125cc-klasse beslist. Voor de 50cc-klasse was het tevens de slotrace van het seizoen.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de trainingen van de 500cc-klasse kwam Philippe Coulon ten val en hij raakte ernstig gewond. Pas 's avonds kwam hij in het ziekenhuis bij bewustzijn, maar hij had een schedelbasisfractuur waardoor zijn seizoen ten einde was. Johnny Cecotto kwam eindelijk weer in actie na zijn ongeluk in mei tijdens de Grand Prix van Oostenrijk. Van hem werd verwacht dat hij tegenstand kon bieden aan Barry Sheene, maar nu hij terugkwam was Sheene al bijna zeker van de wereldtitel. De starts van Wil Hartog begonnen een fenomeen te worden. In Zweden stond hij op de vijftiende startplaats maar hij zat toch meteen na de start in de kopgroep en hij wist zelfs lang bij de vooruit vluchtende Sheene en Cecotto te blijven. Steve Baker startte juist vaak erg slecht en na een botsing met John Newbold begon hij aan een inhaalrace. Uiteindelijk won Barry Sheene, Johnny Cecotto werd tweede en Steve Baker werd toch nog derde. Sheene stond met nog drie wedstrijden te gaan comfortabel aan de leiding van het kampioenschap. John Newbold brak bij zijn botsing met Steve Baker een arm en moest zijn seizoen afsluiten.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 47' 21" 279 15
2 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha +2" 952 12
3 Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Yamaha +26" 740 12
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki +28" 498 8
5 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki +31" 567 6
6 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Suzuki +39" 219 5
7 Vlag van Italië Armando Toracca Suzuki +1' 00" 675 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki +1' 02" 981 3
9 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +1' 10" 204 2
10 Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki +1' 22" 289 1
11 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki +1 ronde
12 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki +1 ronde
13 Vlag van Noorwegen Alf Graarud Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Zweden Bo Granath Suzuki +2 ronden
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki +2 ronden
17 Vlag van Canada Ron Kirkham Yamaha +3 ronden
DNS Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki blessure
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Suzuki
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki
DNF Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki val
DNF Vlag van België Jean-Philippe Orban Suzuki
DNF Vlag van Noorwegen Odd Arne Lände Suzuki
DNF Vlag van Oostenrijk Karl Auer Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Suzuki
DNF Vlag van Zweden Kaj Jensen Suzuki
DNF Vlag van Finland Markku Matikainen Suzuki
DNF Vlag van Noorwegen Bent Slydal Suzuki
DNQ Vlag van Noorwegen Goran Alden Suzuki
DNQ Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 350cc-race vormden Takazumi Katayama, Kork Ballington en Patrick Fernandez meteen een kopgroep, maar Fernandez kwam nog steeds kracht tekort na zijn ongeluk bijna drie maanden eerder en moest de andere twee laten gaan. Ballington en Katayama wisselden regelmatig van plaats en de race bleef spannend tot op de eindstreep. Bij het uitkomen van de laatste bocht reed Ballington nog voorop, maar hij werd gehinderd door enkele achterblijvers en Takazumi Katayama kon daarvan profiteren. Zijn wereldtitel was nu praktisch zeker: Michel Rougerie zou nog drie wedstrijden moeten winnen en zelfs dan zou Katayama nog slechts vier punten hoeven te scoren.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha 48' 23" 314 15
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Yamaha +0" 216 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +22" 588 10
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +37" 477 8
5 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +42" 006 6
6 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +48" 375 5
7 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +51" 089 4
8 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +55" 840 3
9 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +57" 303 2
10 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +1' 02" 963 1
11 Vlag van Italië Mario Lega Bakker-Morbidelli +1' 07" 602
12 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1' 07" 741
13 Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha +1' 10" 774
14 Vlag van Finland Seppo Rossi Yamaha +1' 31" 756
15 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +1' 34" 545
16 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Zweden Peter Sköld Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +1 ronde
20 Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Bakker-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Roberts Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Zweden Lennart Bäckström Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNF Vlag van Zweden Lars Johansson Yamaha
DNF Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Alain Terras Yamaha
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Peter Sjöström Yamaha
DNQ Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNQ Vlag van Noorwegen Hans Hansebraten Yamaha
DNQ Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha
DNQ Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNQ Vlag van Italië Vinicio Salmi Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Kaj Jensen Yamaha
DNQ Vlag van Italië Franco Uncini Harley-Davidson
DNQ Vlag van Zweden Lars Johansson Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de start van de 250cc-race in Zweden stond Mario Lega, ondanks slechts één overwinning, tamelijk comfortabel aan de leiding van het wereldkampioenschap. Toen Mick Grant samen met Lega kopstart had in Zweden kon Mario Lega Grant dan ook gerust weg laten rijden. De Kawasaki van Grant was zo vreselijk onbetrouwbaar gebleken dat hij geen bedreiging voor de wereldtitel vormde. Kawasaki had weliswaar het lek boven gekregen door de beide krukassen anders te koppelen, maar dat was te laat. Toch was er in de eerste ronden wel degelijk sprake van strijd tussen Lega en Grant, maar Mario Lega koos er toch voor Grant te laten gaan. Takazumi Katayama, de naaste belager van Lega, werd zelfs slechts vierde achter Jon Ekerold.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki 50' 24" 853 15
2 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli +4" 951 12
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +13" 192 10
4 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +16" 570 8
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha +17" 020 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +24" 944 5
7 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +25" 156 4
8 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +45" 029 3
9 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +45" 067 2
10 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +45" 815 1
11 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +55" 420
12 Vlag van Frankrijk Alain Terras Yamaha +56" 070
13 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +56" 385
14 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +1' 15" 008
15 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +1' 15" 276
16 Vlag van Zweden Lennart Bäckström Yamaha +1' 25" 152
17 Vlag van Venezuela Aldo Nannini Yamaha +1' 25" 457
18 Vlag van Zweden Peter Sköld Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha val
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Harley-Davidson
DNF Vlag van Finland Seppo Rossi Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Hans Schweiger Kawasaki
DNQ Vlag van Italië Vinicio Salmi Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Lars-Olof Gedell Yamaha
DNQ Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Sven Andersson Yamaha
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha
DNQ Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Bartol
DNQ Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha
DNQ Vlag van Noorwegen Hans Hansebraten Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Peter Sjöström Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Lars Johansson Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Zweden kreeg Ángel Nieto eindelijk, als mosterd na de maaltijd, de nieuwe Bultaco. Pier Paolo Bianchi was immers al vrijwel zeker van de wereldtitel. Die maakte er dan ook een saaie race van, op flinke afstand achter Nieto en enkele seconden voor Eugenio Lazzarini. Met nog twee wedstrijden te gaan was Pier Paolo Bianchi niet meer in te halen.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco 54' 57" 984 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli +7" 676 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli +8" 204 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +24" 277 8
5 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Morbidelli +31" 113 6
6 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender +43" 702 5
7 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli +44" 877 4
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli +57" 261 3
9 Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli +1 ronde 2
10 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlson Morbidelli +1 ronde 1
11 Vlag van Zweden Hans Hallberg Morbidelli +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Hagen Klein Morbidelli +1 ronde
13 Vlag van België Julien van Zeebroeck Motobécane +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Toni Mang Morbidelli +1 ronde
15 Vlag van Zweden Jan Bäckström Maico +1 ronde
16 Vlag van Zweden Johnny Svensson Bastard +2 ronden
17 Vlag van Frankrijk Michel Baloche Motobécane +4 ronden
18 Vlag van Zweden Christer Eliasson Morbidelli +5 ronden
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli
DNF Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Horst Seel Seel val
DNF Vlag van Zweden Benga Johansson Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Jan Ubels Buton
DNF Vlag van Zweden Lennart Lundgren Yamaha
DNF Vlag van Finland Auno Hakala Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Morbidelli
DNF Vlag van Zweden Roland Olsson Starol
DNF Vlag van Zweden Tore Alexandersson Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Morbidelli
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Terence Keane Kreidler

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De wereldtitel kon Ángel Nieto bijna niet meer ontgaan, en daarom werd de snelste Bultaco in Zweden aan Ricardo Tormo gegeven. Die kon dan de punten scoren om de constructeurstitel zeker te stellen en Nieto had aan het volgen van concurrent Eugenio Lazzarini genoeg om de titel binnen te halen. Tormo won in de stromende regen zijn eerste Grand Prix want hij was bij de start als eerste weg en kon niet meer worden ingehaald. Nieto volgde Lazzarini inderdaad, maar een paar ronden voor de streep ging hij hem toch voorbij om de tweede plaats te grijpen.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 36' 48" 665 15
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco +39" 208 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Van Veen-Kreidler +45" 064 10
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler +1' 34" 630 8
5 Vlag van Nederland Theo Timmer Kreidler +1' 44" 964 6
6 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Lusuardi +1' 50" 228 5
7 Vlag van België Julien van Zeebroeck Kreidler +2' 00" 071 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet UFO-Morbidelli +2' 12" 172 3
9 Vlag van Zweden Lennart Lundgren Kreidler +1 ronde 2
10 Vlag van Nederland Juup Bosman Kreidler +1 ronde 1
11 Vlag van Nederland Engelbert Kip Kreidler +1 ronde
12 Vlag van Noorwegen Ove Skifjeld Kreidler +1 ronde
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Plisson ABF
DNF Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Van Veen-Kreidler
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler val
DNF Vlag van Duitsland Wolfgang Müller Kreidler
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler val
DNF Vlag van België Pierre Dumont Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Hagen Klein Kreidler val
DNF Vlag van Zweden Oscar Ekstrand Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
DNF Vlag van Zweden Kai Lindström Kreidler
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Terence Keane Kreidler
DNF Vlag van Zweden Jörgen Ask Kreidler
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1977
FIM wereldkampioenschap wegrace
29e seizoen (1977)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1977

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1976
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1978