Helmuth Weidling

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Helmuth Weidling
Helmuth Weidling, 15 januari 1943
Geboren 2 november 1891
Halberstadt, Saksen-Anhalt, Duitse Keizerrijk
Overleden 17 november 1955
Vladimir, Sovjet-Unie
Rustplaats Wladimir, Rusland[1]
Land/zijde Vlag van Duitse Keizerrijk Duitse Keizerrijk
Vlag van Duitsland tijdens de Weimarrepubliek Weimarrepubliek
Vlag van Nazi-Duitsland Nazi-Duitsland
Onderdeel Deutsches Heer
Reichswehr
Heer
Dienstjaren 1911 - 1945
Rang
General der Artillerie
Eenheid Feldartillerie-Regiment „von Peucker“ (1. Schlesisches) Nr. 6
Luftschiffer-Bataillon Nr. 1
4. Artillerie-Regiment (Reichswehr)
Bevel 56e Artillerieregiment
10 november 1938 -
25 oktober 1939[2][3]
20e Artillerieregiment
25 oktober 1939 -
15 april 1940[2][3]
86e Infanteriedivisie
1 januari 1942 -
15 oktober 1943[2][3]
41e Pantserkorps
15 oktober 1943 -
10 april 1945[2][3]
41e Pantserkorps
1 juli 1944 -
10 april 1945
56e Pantserkorps
10 april - 2 mei 1945[2]
Kampfkommandant von Berlin
22 april - 3 mei 1945[3]
Slagen/oorlogen Eerste Wereldoorlog

Tweede Wereldoorlog

Onderscheidingen Zie decoraties

Helmuth Otto Ludwig Weidling (Halberstadt, 2 november 1891 - Vladimir, 17 november 1955) was een Duitse generaal die een belangrijke rol speelde bij de verdediging van Berlijn aan het eind van de Tweede Wereldoorlog.

Hitler verkeerde in april 1945 in de veronderstelling dat Weidling zijn troepen tegen de opdrachten in had teruggetrokken en gaf opdracht Weidling te fusilleren. In werkelijkheid bevonden de troepen van Weidling zich in hevige gevechten, slechts een paar honderd meter van de frontlinie.

Nadat Weidling hoogstpersoonlijk aan Adolf Hitler was komen uitleggen dat zijn troepen zich geen meter hadden teruggetrokken, kwam Hitler onder de indruk van het werk van Weidling en benoemde hem tot commandant die de inmiddels kansloze verdediging van de gehele omgeving van het inmiddels in een frontstad veranderde Berlijn moest voeren.

Uitzondering was het regeringsdistrict dat verdedigd werd door soldaten van SS-generaal Wilhelm Mohnke.

Als commandant verbleef Weidling de laatste dagen van de oorlog regelmatig in de Führerbunker waar Hitler later zelfmoord pleegde. Nadat Weidling hoorde dat Hitler zichzelf om het leven had gebracht, gaf hij op 2 mei 1945 de opdracht de vijandelijkheden te staken om daarmee tenminste nog een aantal mensenlevens te kunnen redden.

Weidling werd door de Russen gevangengenomen en zou nooit meer terugkeren. Hij stierf in 1955 op 64-jarige leeftijd in gevangenschap in het krijgsgevangenenkamp Vladimirovka in Vladimir.

Militaire loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]

Decoraties[bewerken | brontekst bewerken]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]