Herman Lauwers
| Herman Lauwers | ||||
|---|---|---|---|---|
| Geboren | Brasschaat, 18 november 1953 | |||
| Kieskring |  Antwerpen
| |||
| Regio |  Vlaanderen
| |||
| Land | .svg){kind=small} België
| |||
| Functie | Politicus | |||
| Partij | 1987-1998: VU 1998-2001: VU-iD21 2001-2008: spirit 2008: Vl.Pro 2008-2009: SLP | |||
| Functies | ||||
| 1983-1987 | Verbondssecretaris VVKSM | |||
| 1987-1995 | Volksvertegenwoordiger[1] | |||
| 1988-1995 | Lid Vlaamse Raad | |||
| 1989-2012 | Gemeenteraadslid Brasschaat | |||
| 1995-2007 | Vlaams Parlementslid | |||
| 2002-2004 | Fractievoorzitter Vlaams Parlement[2] | |||
| 2008-heden | Voorzitter Stichting Lodewijk de Raet | |||
| 2009-2014 | Voorzitter Vlaams Minderhedencentrum | |||
| 2014-heden | Voorzitter FOV, federatie sociaal-cultureel werk | |||
| ||||
Herman Lauwers (Brasschaat, 18 november 1953) is een Belgisch voormalig politicus voor de Volksunie en Spirit.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]
Lauwers volgde humaniora aan het Sint-Michielscollege van Brasschaat.[3] In 1976 behaalde hij het licentiaat psychologie aan de Katholieke Universiteit Leuven. Daarna ging hij zich bezighouden met de belangen van de jeugd, milieuproblematiek, ruimtelijke ordening en planologie, politicologie en bestuurskunde enz., eerst als gemeentelijk jeugdconsulent, daarna als hoofd van de studiedienst van VVKSM.
In 1983 werd hij verbondscommissaris van het Vlaams Verbond van Katholieke Scouts en Meisjesgidsen (VVKSM), wat hij bleef tot in 1987.[4] Onder zijn leiding werd er bij de activiteiten meer nadruk gelegd op milieu-educatie en ecologie en liet hij handboeken voor de leiding maken die een synthese moesten zijn tussen de traditionele scoutsmethodiek en de nieuwe jeugdcultuur en pedagogiek sinds de jaren 1970.
Volksunie[bewerken | brontekst bewerken]
In 1987 werd Lauwers in het kader van de verruimingsoperatie binnen de partij lid van de Volksunie. Gedurende de tweede helft van de jaren 1980 ontwikkelde Lauwers een sympathie voor het links-liberale gedachtegoed, cumulerend in zijn stellingname de Volksunie om te vormen tot Vlaamse Vrije Democraten à la het Nederlandse D66. Gaandeweg de jaren 1990 ontwikkelde Lauwers zich tot partijideoloog en werd hij hoofdbestuurslid.
In 1987 werd hij verkozen tot lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers voor het arrondissement Antwerpen, wat hij tot 1995 bleef. In de periode februari 1988-mei 1995 had hij als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook zitting in de Vlaamse Raad. De Vlaamse Raad was vanaf 21 oktober 1980 de opvolger van de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap, die op 7 december 1971 werd geïnstalleerd, en was de voorloper van het huidige Vlaams Parlement. Bij de eerste rechtstreekse verkiezingen voor het Vlaams Parlement van 21 mei 1995 werd hij verkozen in de kieskring Antwerpen. Ook bij de volgende Vlaamse verkiezingen van 13 juni 1999 raakte hij herverkozen. Van september 2002 tot juni 2004 zat hij er de VU&ID-fractie voor. Bovendien was hij van 1989 tot 2012 gemeenteraadslid van Brasschaat.
Op 4 februari 1989 was Lauwers een van de instigatoren van het cordon sanitaire tegen het oprukkende extreemrechtse Vlaams Blok, maar begin 1996 stelde Lauwers de interpretatie ervan ter discussie[5], omdat het impliciet het stemgedrag van alle andere partijen afhankelijk maakte van het stemgedrag van het Vlaams Blok.
Spirit / VlaamsProgressieven[bewerken | brontekst bewerken]
Bij de splitsing van de Volksunie[6] volgde Lauwers Bert Anciaux en de zijnen naar spirit.
Na de Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004 legde hij op 22 juli 2004 de eed af als Vlaams volksvertegenwoordiger voor de sp.a-spirit-fractie in opvolging van Vlaams minister Kathleen Van Brempt. Eind 2006 nam hij ontslag uit dit mandaat en begin 2007 werd hij opgevolgd door Jo Vermeulen. Sinds 22 januari 2007 mag hij zich ere-Vlaams volksvertegenwoordiger noemen. Die eretitel werd hem toegekend door het Bureau (dagelijks bestuur) van het Vlaams Parlement.
Lauwers diende in mei 2004 samen met Norbert De Batselier (sp.a) een ontwerp-Grondwet voor Vlaanderen[7] in, getiteld Handvest voor Vlaanderen - Een basistekst voor een eigentijds Vlaanderen[8]. Dit voorstel, net als alle andere dienaangaande van de andere politieke stromingen[9], werd een maand later van de vergaderagenda afgevoerd omdat een initiatief tot verdergaande autonomie van Vlaanderen grondwettelijk gezien enkel op het federale niveau genomen kan worden.
In 2005 lobbyde Lauwers voor een campagneoproep[10] tegen het beleid van de Verenigde Naties op het gebied van drugsbestrijding. Hij stelde in het Vlaams Parlement het tolerante liberale Nederlandse drugsbeleid als voorbeeld.
Na de verpletterende verkiezingsnederlaag in 2007 werd Lauwers benoemd tot leider van de evaluatiecommissie die tevens hervormingsvoorstellen moest bedenken voor de partij. Het leidde in april 2008 tot de omvorming tot VlaamsProgressieven. De op het stichtingscongres door voorzitster Bettina Geysen voorgelezen Korte beginselverklaring[11] stoelde op een diepere politieke koersbepaling, geschreven door Lauwers[12].
Sinds 2008 is Lauwers voorzitter van het openbaar pluralistisch vormingsinstituut Lodewijk de Raet en van 2009 tot 2014 ook van het Vlaams Minderhedencentrum (tegenwoordig[(sinds) wanneer?] Kruispunt Migratie-Integratie).[13]
Bij de lokale verkiezingen van 2012 stond hij op de 31 plaats voor de lokale lijst Brasschaat 2012 en behaalde 249 voorkeurstemmen. Hij werd niet herverkozen, maar bleef wel voorzitter van de groep, waarvan naast ex-Spirit ook Groen en sp.a deel uitmaken.[14]
In 2014 werd hij verkozen tot voorzitter van FOV, de Federatie Sociaal-Cultureel Werk.[15] In 2018 verscheen van Herman Lauwers "Links-liberalisme. Een politieke filosofie voor de 21ste eeuw", waarin hij dit gedachtegoed filosofisch verankert en het bepleit als een actualisering van de Verlichtingsgedachten in de 21ste eeuw. In 2021 publiceerde hij "God en Allah in het land der atheïsten", waarin hij die Verlichtingsgedachten analyseert en verklaart waarom ze tot verwarring zorgen in het debat over de plaats van religies in het multiculturele Europa en in Vlaanderen. Hij houdt in dit boek een pleidooi tegen de Franse laïcité.