Idiot's Delight

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Idiot's Delight
De kermis der dwaasheid
Aanplakbiljet voor Idiot's Delight
Regie Clarence Brown
Producent Clarence Brown
Hunt Stromberg
Scenario Vickie Baum
Robert E. Sherwood
Hoofdrollen Norma Shearer
Clark Gable
Edward Arnold
Muziek Herbert Stothart
Montage Robert Kern
Cinematografie William H. Daniels
Distributie Metro-Goldwyn-Mayer
Première 27 januari 1939
Genre Muziek
Speelduur 107 minuten
Taal Engels
Russisch
Esperanto
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Budget $ 1.519.000
Opbrengst $ 1.712.000
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Idiot's Delight is een Amerikaanse muziekfilm uit 1930 onder regie van Clarence Brown. Het scenario is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk uit 1936 van de Amerikaanse toneelschrijver Robert E. Sherwood. Destijds werd de film in Nederland uitgebracht onder de titel De kermis der dwaasheid.[1]

Verhaal[bewerken | brontekst bewerken]

Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.

Op het eind van de Eerste Wereldoorlog keert de artiest Harry terug van het leger. Hij wil zijn carrière hervatten, maar hij heeft weinig succes. Hij krijgt de kleinerende baan als assistent van een gedachtelezer. Intussen ontmoet hij Irene, een acrobate met veel fantasie. Ze overtuigt hem om samen met haar een telepathienummer samen te stellen. Ze krijgen een kortstondige verhouding, maar Harry moet al snel doorreizen.

Enkele jaren later toert Harry door Europa met zijn muzikale voorstelling. Als hij op weg naar Genève aan de grens wordt tegengehouden, besluit hij te overnachten in een hotel. Daar loopt hij Irene tegen het lijf. Ze doet zich nu voor als een blondje met een Russisch accent. Toch herkent hij haar meteen. Ze doet eerst alsof ze hem niet herkent, maar ze geeft uiteindelijk toe aan haar verlangens. Als het hotel dreigt te worden gebombardeerd, zorgt Harry ervoor dat iedereen in veiligheid wordt gebracht. Irene blijft aan zijn zijde staan. Te midden van de vernieling verklaren ze hun liefde aan elkaar.

Rolverdeling[bewerken | brontekst bewerken]

Acteur Personage
Shearer, Norma Norma Shearer Irene
Gable, Clark Clark Gable Harry
Arnold, Edward Edward Arnold Achille Weber
Coburn, Charles Charles Coburn Dokter Waldersee
Schildkraut, Joseph Joseph Schildkraut Kapitein Kirvline
Meredith, Burgess Burgess Meredith Quillery
Hope Crews, Laura Laura Hope Crews Madame Zuleika
Gallagher, Richard Richard Gallagher Donald Navadel
Wiles, Peter Peter Wiles Mijnheer Cherry
Paterson, Pat Pat Paterson Mevrouw Cherry
Edmunds, William William Edmunds Dumptsy
Feld, Fritz Fritz Feld Pittatek
Grey, Virginia Virginia Grey Shirley
Dale, Virginia Virginia Dale Francine
Stone, Paula Paula Stone Beulah
Hayes, Bernadene Bernadene Hayes Edna
Marsh, Joan Joan Marsh Elaine
Krueger, Lorraine Lorraine Krueger Bebe

Achtergrond[bewerken | brontekst bewerken]

Verscheidene filmstudio's aasden op de filmrechten van het succesvolle toneelstuk uit 1936, waaronder Metro-Goldwyn-Mayer, RKO en Warner Bros. Metro-Goldwyn-Mayer kocht de rechten voor een aanzienlijk bedrag van 125.000 dollar.[2] Greta Garbo werd de hoofdrol aangeboden, maar zij sloeg de rol af.[3] Deze ging hierna naar Norma Shearer, die in haar eerste en enige muziekfilm speelt. Ook voor Clark Gable was de film zijn eerst en enige muziekfilm. Hij had destijds een imago van een macho en wilde in eerste instantie niet dansen en zingen. Hij besloot uiteindelijk aan één zang- en dansscène mee te doen; Puttin' on the Ritz.[4] Lana Turner zou ook een kleine rol spelen in de film en liet speciaal voor een scène haar haar blonderen. Wegens medische redenen moest ze zich uiteindelijk terugtrekken. Toch hield ze iets over aan Idiot's Delight: Haar blonde haar zorgde ervoor dat Turner doorbrak als actrice.[5]

De film werd in de Verenigde Staten een aardig succes, maar deed het niet goed in Europa. Het werd verboden in Estland, Frankrijk, Spanje, Italië en Zwitserland.[6] De film werd wel vertoond in Nederland, maar mocht alleen bekeken worden door personen boven de achttien jaar oud.[7] Shearer kreeg veel kritiek in deze film. Zo zou ze Greta Garbo te veel imiteren en was ze aan het overacteren.[8]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Idiot's Delight van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.