Iljo Keisse

Iljo Keisse
	Iljo Keisse, 2020
Persoonlijke informatie
Bijnaam	Jolly Jumper / De Keizer
Geboortedatum	21 december 1982
Geboorteplaats	Gent, België
Nationaliteit	Belg
Lengte	183 cm
Gewicht	72 kg
Sportieve informatie
Discipline(s)	• Baanwielrennen; • Wegwielrennen
Specialisatie(s)	• Zesdaagse; • Knecht
Ploegen
2004; 2005–2008; 2009; 2010–2022	Jong Vlaanderen 2016; Topsport Vlaanderen; individueel; Quick-Step
Beste prestaties
Ronde van Italië	1 etappezege
Medailleoverzicht
	Baanwielrennen
Medailles
	Baanwielrennen
Wereldkampioenschappen
Europese kampioenschappen
Portaal	Wielersport

Iljo Keisse (Gent, 21 december 1982) is een Belgisch voormalig baan- en wegwielrenner die van 2010 tot 2022 voor het zelfde team reed, anno 2023 Soudal Quick-Step geheten.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Al van in de jeugdcategorieën bleek Keisse een van de talentrijkste Belgen op de piste te zijn. Hij won verschillende nationale titels en behaalde in 2004 ook de Europese titel ploegkoers bij de Beloften.

Zijn profdebuut maakte Keisse in 2005, toen maakte hij de overstap van Jong Vlaanderen 2016 naar Chocolade Jacques-T Interim. De jonge Iljo Keisse maakte in zijn eerste profjaren vooral indruk tijdens zesdaagses. Tijdens het seizoen 2005-2006 won hij vier zesdaagses, die van Fiorenzuola, Grenoble, Gent en Hasselt. Dit realiseerde hij aan de zijde van land -en ploeggenoot Matthew Gilmore. Samen vormde ze ook een vast duo op internationale Ploegkoersen. Zo werden ze begin 2005 derde op het wereldkampioenschap. Later dat jaar wisten ze zich wel tot Europees kampioen te kronen. Op 20 juli 2006 liep Keisses vaste partner Gilmore een open dijbeenbreuk en een gebroken knieschijf op door een val tijdens een wedstrijd in Ninove. Hierdoor moest Keisse op zoek naar een nieuwe koppelgenoot. Deze vond hij in de vorm van de Duitser Robert Bartko. In de periode tussen 2006 en 2008 wonnen ze samen acht zesdaagses. Internationale ploegkoersen reed hij in die periode geregeld in combinatie met Kenny De Ketele. Samen reden ze eind 2008 naar de Europese titel in de ploegkoers. Het was voor Keisse zijn derde Europese titel, want in 2006 had hij zich al verzekerd van de Europese titel achter de Derny. In 2007 kon hij deze titel bijna verlengen. Hij finishte uiteindelijk als tweede achter de Nederlander Matthé Pronk. Datzelfde jaar was hij ook al vice-wereldkampioen puntenkoers geworden.

Na zijn zege in de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent van 2008 werd bekend dat Keisse positief had getest op zowel het stimulerend middel cathine als het maskeermiddel hydrochloorthiazide (HCT). Ook het B-staal bleek positief. Keisse betwistte echter het dopinggebruik en trok naar de rechtbank. Op 2 november 2009 werd hij vrijgesproken van dopinggebruik. Voor het gebruik van cathine had Keisse als reden opgegeven dat hij dit nam als middel tegen verkoudheid. Volgens diens verdediging waren de hoeveelheden HCT die bij hem waren aangetroffen onvoldoende om echt prestatiebevorderend te werken. In juli 2010 werd echter bekend dat het TAS de vrijspraak van de Belgische wielerbond ongedaan had gemaakt en Keisse alsnog schorste voor de periode van twee jaar.^[1] Door zijn nieuwe ploeg Quick Step werd hij op non-actief gezet.^[1] De schorsing ging met terugwerkende kracht in, en omdat Keisse al elf maanden buitenspel stond, mocht hij vanaf 7 augustus 2011 weer koersen.^[1] Op 12 november werd echter bekend dat de straf van het TAS werd opgeschort tot april 2011.^[2] In een tussenarrest bepaalde het Hof van Beroep dat Keisse tot die tijd mag deelnemen aan wedstrijden. Hij werd uiteindelijk na wat juridisch getouwtrek geschorst tot januari 2012. Keisse ondernam gerechtelijke stappen om het financieel verlies van zijn dopingschorsing te drukken en met succes, in maart 2012 raakte bekend dat de UCI Keisse 100.000 euro schadevergoeding moest betalen.

Door deze doping-perikelen werd Keisse door zijn wielerploeg Topsport Vlaanderen begin 2009 ontslagen. Na een jaar zonder ploeg gezeten te hebben, tekende hij met ingang van het wielerseizoen 2010 een tweejarig contract bij Quick-Step. Hij zou zich vanaf nu meer gaan toeleggen op het Wegwielrennen. In zijn tijd bij Topsport Vlaanderen had Keisse al bewezen dat hij ook op de weg uit de voeten kon. Zo werd hij in 2007 derde in Kuurne-Brussel-Kuurne, achter Tom Boonen en Marcel Sieberg. Door de juridische strijd in verband met de dopingbeschuldigingen reed hij in de seizoenen 2010 en 2011 niet veel wedstrijden. Op 28 april 2012 boekte Keisse zijn eerste grote overwinning op de weg. Tijdens de zevende etappe van de Ronde van Turkije reed hij weg uit de vroege vlucht. In de laatste bocht op één kilometer van de finish kwam Keisse ten val.^[3] Hij bleef echter net het aanstormende peloton voor en won voor Marcel Kittel. Later dat jaar kwam hij ook aan de start van zijn eerste monument: Parijs-Roubaix, maar hij reed deze niet uit. In de seizoenen die daarop volgde groeide Keisse uit tot een gewaardeerd knecht tijdens klassiekers en Massasprints. Zo werd hij al drie maal gelauwerd met de Kristallen Zweetdruppel voor beste helper. Hij won in 2014, 2015 en 2016. Af en toe krijgt hij in wedstrijden ook zijn eigen kans. Zo won hij in 2014 de Châteauroux Classic de l'Indre, en de Ronde van Zeeland Seaports in 2015. Zijn meest prestigieuze overwinning boekte hij tijdens de Ronde van Italië 2015. Tijdens de slotetappe met aankomst in Milaan trok hij op 30 kilometer van de streep ten aanval samen met de Australiër Luke Durbridge. Ze hielden verrassend stand en in de spurt met twee bleef Keisse de Australiër voor.^[4] In 2020 voegde hij bijna een tweede prestigieuze zege aan zijn palmares toe. Tijdens de Belgische kampioenschappen eindigde hij als tweede, op amper zes seconden van de uiteindelijke kampioen Dries De Bondt.

Tijdens zijn periode bij Deceuninck–Quick-Step reed Keisse in de winter nog geregeld wedstrijden op de piste. Hij won nog verschillende zesdaagses met grote namen zoals: Mark Cavendish (Zürich 2014), Michael Mørkøv (Gent 2015), Niki Terpstra (Amsterdam 2011 en Rotterdam 2013, 2014 & 2015) en Elia Viviani (Gent 2018). Ook werd hij nog één keer Europees kampioen ploegkoers. Dit gebeurde eind 2011 te Apeldoorn. Samen met Kenny De Ketele, het was hun tweede titel samen.

Iljo Keisse was gedurende zijn carrière twee maal actief op de Olympische Zomerspelen. Zowel in 2004 als 2008 kwam hij uit voor zijn land op de Spelen. In Athene 2004 werd hij in combinatie met Matthew Gilmore 11e tijdens de ploegkoers. Vier jaar later in Peking 2008 nam hij deel aan twee onderdelen. In de puntenkoers werd hij achtste. Als duo met Kenny De Ketele reed hij naar de vierde plaats tijdens de ploegkoers.

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Zesdaagse[bewerken | brontekst bewerken]

Nr.	Jaar	Zesdaagse van	Samen met
1	2005	Fiorenzuola	Matthew Gilmore
2	2005	Grenoble
3	2005	Gent
4	2006	Hasselt
5	2007	Rotterdam	Robert Bartko
6	2007	Amsterdam
7	2007	Gent
8	2008	Bremen
9	2008	Stuttgart	Robert Bartko Leif Lampater
10	2008	München	Robert Bartko
11	2008	Gent	Robert Bartko
12	2010	Rotterdam	Danny Stam
13	2010	Gent	Peter Schep
14	2011	Amsterdam	Niki Terpstra
15	2011	Grenoble	Morgan Kneisky
16	2011	Zürich	Franco Marvulli
17	2012	Kopenhagen	Marc Hester
18	2012	Grenoble	Kenny De Ketele
19	2012	Gent	Glenn O'Shea
20	2013	Rotterdam	Niki Terpstra
21	2013	Zürich	Silvan Dillier
22	2014	Rotterdam	Niki Terpstra
23	2014	Zürich	Mark Cavendish
24	2015	Rotterdam	Niki Terpstra
25	2015	Gent	Michael Mørkøv
26	2017	Bremen	Marcel Kalz
27	2018	Gent	Elia Viviani
28	2019	Bremen	Jasper De Buyst

Aantal	Samen met
7	Robert Bartko
4	Matthew Gilmore Niki Terpstra
1	Mark Cavendish Jasper De Buyst Kenny De Ketele Silvan Dillier Marc Hester Marcel Kalz Morgan Kneisky Leif Lampater Franco Marvulli Michael Mørkøv Glenn O'Shea Peter Schep Danny Stam Elia Viviani

Baanwielrennen[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar	BK	EK	WK	WB	Overig
Nieuwelingen
1998	1 achtervolging 2 omnium 2 puntenkoers 2 sprint 2 500m
Junioren
1999	1 ploegkoers 2 achtervolging 2 puntenkoers
2000	1 achtervolging 1 omnium 1 ploegkoers 1 puntenkoers 1 km
Beloften
2001		3 ploegkoers
2002		3 ploegkoers
2003		3 ploegkoers			UIV Cup: Amsterdam Dortmund Munchen
2004		1 ploegkoers			UIV Cup: Stuttgart Berlijn
Elite
2001	1 puntenkoers 2 ploegsprint 3 sprint 3 km
2002	2 achtervolging 2 km 3 puntenkoers 3 scratch
2003	1 achtervolging 1 puntenkoers 2 derny 2 omnium 2 ploegkoers 2 scratch 2 km
2004	2 ploegkoers			Moskou: 1 ploegkoers
2005		1 ploegkoers	3 ploegkoers		International Track GP: ploegkoers
2006	1 puntenkoers	1 derny
2007	1 puntenkoers 1 ploegkoers	2 derny	2 puntenkoers
2008	1 puntenkoers 1 ploegkoers	1 ploegkoers		Manchester: 2 ploegkoers 3 puntenkoers
2009	1 puntenkoers 1 ploegkoers			Cali: 2 puntenkoers
2010	1 derny
2011	1 derny 1 ploegkoers 1 scratch	1 ploegkoers
2012
2013	1 ploegkoers 1 scratch 2 puntenkoers				Internal parløb: ploegkoers
2014					Memorial Dimitri De Fauw Gent
2015					Revolution Series Londen: puntenkoers en ploegkoers Revolution Series Manchester: ploegkoers
2016					Revolution Series Manchester: scratch Revolution Series Londen: scratch
2017
2018					GP Odense: ploegkoers
2019					100km Kopenhagen: ploegkoers

Wegwielrennen[bewerken | brontekst bewerken]

Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

2004: 6e etappe Ronde van Loir-et-Cher; Burnie
2005: GP Lucien Van Impe; Aalter
2007: Internatie Reningelst; Textielprijs Vichte
2008: Waregem; Derny Festival Wetteren; Textielprijs Vichte
2009: Wachtebeke; GP Frans Melckenbeeck
2012: 7e etappe Ronde van Turkije
2013: GP Lucien Van Impe; Omloop Mandel-Leie-Schelde; GP Marcel Kint
2014: Châteauroux Classic de l'Indre
2015: Ronde van Zeeland Seaports; 21e etappe Ronde van Italië; 1e etappe Ronde van Tsjechië (TTT); Derny Deurne
2016: Derny Sint-Niklaas
2017: Omloop Mandel-Leie-Schelde; Derny Liere; Textielprijs Vichte
2018: 1e etappe Criterium Herzele; 's Gravenwezel Derny

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
2007
2011
2012
2013	159e
2014	139e
2015	145e (1)		148e
2016		139e
2017	144e
2018
2019
2020	122e
2021	121e
2022

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Milaan-San Remo	Gent-Wevelgem	Ronde van Vlaanderen	Parijs-Roubaix	E3 Harelbeke	Kuurne-Brussel-Kuurne	WK op de weg	Wereldranglijsten
2007						3 ↑
2011					opgave
2012				opgave	opgave
2013			50e	38e	opgave
2014	opgave	71e	26e	opgave	94e
2015			83e	buit.tijd	opgave	99e	opgave	132e (UWT)
2016			99e	105e	103e		41e
2017		64e	83e	44e	32e			332e (UWT)
2018	125e		76e	50e	opgave	25e		333e (UWT)
2019			105e	opgave	60e
2020						100e
2021
2022		opgave				opgave

Ploegen[bewerken | brontekst bewerken]

2004 –

Jong Vlaanderen 2016

2005 –

Chocolade Jacques-T Interim

2006 –

Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen

2007 –

Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen

2008 –

Topsport Vlaanderen

2010 –

Quick Step

2011 –

Quick Step Cycling Team

2012 –

Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team

2013 –

Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team

2014 –

Omega Pharma-Quick-Step

2015 –

2016 –

2017 –

2018 –

2019 –

Deceuninck–Quick-Step

2020 –

Deceuninck–Quick-Step

2021 –

Deceuninck–Quick-Step

2022 –

Quick Step-Alpha Vinyl

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

(en) Profiel van Iljo Keisse op ProCyclingStats

Profiel op de Wielersite

Officiële website

Bronnen, noten en/of referenties

↑ ^a ^b ^c "TAS zet Keisse toch 2 jaar aan de kant", De Wielersite, 7 juli 2010. Gearchiveerd op 23 november 2018.
↑ "Iljo Keisse mag starten in Zesdaagse van Gent", De Wielersite, 12 november 2010. Gearchiveerd op 23 november 2018.
↑ "Iljo Keisse wint in Ronde van Turkije ondanks val in slotkilometer", Het Nieuwsblad, 28 april 2012
↑ "Iljo Keisse zorgt voor verrassende derde Belgische ritzege in de Giro", Het Nieuwsblad, 31 mei 2015

Voorganger: Alexander Aeschbach Franco Marvulli 2004	Europees kampioen ploegkoers 2005 Dalmine (samen met Matthew Gilmore)	Opvolger: Franco Marvulli Bruno Risi 2006
Voorganger: Jens Mouris Peter Schep 2007	Europees kampioen ploegkoers 2008 Alkmaar (samen met Kenny De Ketele)	Opvolger: Robert Bartko Roger Kluge 2009
Voorganger: Martin Bláha Jiří Hochmann 2010	Europees kampioen ploegkoers 2011 Apeldoorn (samen met Kenny De Ketele)	Opvolger: Martin Bláha Jiří Hochmann 2012

Voorganger:

Aleksej Sjmidt
2005

Europees kampioen derny
2006
Ballerup

Opvolger:

Matthé Pronk
2007

[TAS-1] "TAS zet Keisse toch 2 jaar aan de kant", De Wielersite, 7 juli 2010. Gearchiveerd op 23 november 2018.

[Tussenarrest-2] "Iljo Keisse mag starten in Zesdaagse van Gent", De Wielersite, 12 november 2010. Gearchiveerd op 23 november 2018.

[3] "Iljo Keisse wint in Ronde van Turkije ondanks val in slotkilometer", Het Nieuwsblad, 28 april 2012

[4] "Iljo Keisse zorgt voor verrassende derde Belgische ritzege in de Giro", Het Nieuwsblad, 31 mei 2015

[1]

[2]

[3]

[4]