Jan Loones
| Jan Loones | ||||
|---|---|---|---|---|
| Volledige naam | Jan Florent Maria Loones | |||
| Geboren | Diksmuide, 2 juni 1950 | |||
| Kieskring |  West-Vlaanderen
| |||
| Regio |  Vlaanderen
| |||
| Land | .svg){kind=small} België
| |||
| Functie | Politicus Advocaat | |||
| Partij | 1982 - 2001 VU 2001 - heden N-VA | |||
| Functies | ||||
| 1982 - 2018 | Gemeenteraadslid Koksijde | |||
| 1989 - 1991 | Volksvertegenwoordiger | |||
| 1989 - 1991 | Lid Vlaamse Raad | |||
| 1991 - 1995 | Provinciaal senator West-Vlaanderen | |||
| 1993 - 1999 | Fractievoorzitter Senaat | |||
| 1995 - 1999 | Rechtstreekse verkozen senator[1] | |||
| 1995 - 2018 | Eerste schepen Koksijde | |||
| 1999 - 2008 | Vlaams Parlementslid[2] | |||
| Website | ||||
| ||||
Jan Florent Maria Loones (Diksmuide, 2 juni 1950) is een Belgisch advocaat en politicus voor N-VA.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Hij is de zoon van Honoré Loones en Rosette Dewitte, beiden burgemeester van Oostduinkerke.
Hij liep school aan de Rijksuniversiteit Gent waar hij afstudeerde als licentiaat in de rechten. Daarnaast is hij eveneens licentiaat in het notariaat, behaald aan de VUB. Daar verwierf hij tevens een bijzondere licentie in het verzekeringsrecht. Ten slotte behaalde hij het diploma Fiscale Hogeschool aan het Sint-Aloysius. Van beroep werd hij advocaat.
In 1975 werd Loones lid van de Volksunie, maar brak met de partij ten tijde van het Egmontpact. In het kader van de verruimingsoperatie van partijvoorzitter Jaak Gabriëls keerde hij in 1987 naar de partij terug.[3]
Van 1983 tot 2018 was Loones gemeenteraadslid van Koksijde, eerst voor een lokale lijst, daarna voor de Volksunie en uiteindelijk voor de N-VA. Van 1995 tot 2018 was hij er eerste schepen. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 was hij geen kandidaat meer ten voordele van zijn zoon Sander.[4]
Van januari 1989 tot november 1991 zetelde hij voor het arrondissement Veurne-Diksmuide-Oostende in de Kamer van volksvertegenwoordigers, als opvolger van Julien Desseyn. In diezelfde periode had hij als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook zitting in de Vlaamse Raad. De Vlaamse Raad was de voorloper van het huidige Vlaams Parlement.
In 1991 werd hij aangesteld als provinciaal senator voor de provincie West-Vlaanderen. Bij de volgende federale verkiezingen van mei 1995 werd hij rechtstreeks verkozen in de Senaat. Vanaf 1993 was hij er fractievoorzitter voor de Volksunie.
Bij de tweede rechtstreekse verkiezingen voor het Vlaams Parlement van 13 juni 1999 werd hij verkozen in de kieskring Veurne-Diksmuide-Ieper-Oostende. Van juli 1999 tot september 2002 maakte hij als secretaris deel uit van het Bureau (dagelijks bestuur) van het Vlaams Parlement. In 2001, tijdens de implosie van de Volksunie, koos hij voor de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA).
Hij werd bekend als indiener van het duinenakkoord. Daarnaast was hij samen met Luc Van den Brande de grondlegger voor het CD&V-N-VA-projectontwerp van Vlaamse grondwet. Op 11 juni 2004 kreeg hij de titel officier in de Leopoldsorde.
Ook na de volgende deelstaatverkiezingen van 13 juni 2004 legde hij op 22 juli 2004 in opvolging van Vlaams minister Geert Bourgeois de eed af als Vlaams volksvertegenwoordiger. In 2008 kwam hij in opspraak doordat hij een aantal boetes voor overdreven snelheid niet had betaald. De parketten van Brugge en Veurne vroegen toen de opschorting van Loones' parlementaire onschendbaarheid.[5] Op 1 oktober van dat jaar gaf hij zijn mandaat in het Vlaams Parlement door aan Gino De Craemer.[6] Sinds 17 november 2008 mag hij zich eresecretaris van het Vlaams Parlement noemen. Die eretitel werd hem toegekend door het Bureau (dagelijks bestuur) van diezelfde assemblee.
Zijn zoon Sander trad in zijn voetsporen en die van zijn grootouders en is eveneens een N-VA-politicus.
Externe link[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 