Jochem Slothouwer

Jochem Slothouwer
	foto: Sebastian Huydts ; Jochem Slothouwer met Edith Grosz
Algemene informatie
Geboren	3 september 1938
Overleden	16 augustus 2009
Land	Nederland
Werk
Genre(s)	symfonische muziek, HaFaBramuziek
Beroep	componist, muziekpedagoog en musicus
Portaal	Muziek

Jochem Slothouwer (Utrecht, 3 september 1938 – Amsterdam, 16 augustus 2009) was een hedendaags Nederlands componist, muziekpedagoog en musicus.

Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]

Jochem Slothouwer studeerde piano en cello aan het Muzieklyceum te Amsterdam en directie en compositie aan de Universität für Musik und Darstellende Kunst "Mozarteum" te Salzburg. Tevens studeerde hij compositie aan het Oberlin College in Oberlin, Ohio, en privé bij Hans Werner Henze.

Als dirigent was hij in dienst aan het theater in Ulm en in Keulen. Hij was tevens assistent van Hans Werner Henze, maar had daarnaast ook werkzaamheden in Italië en de Verenigde Staten. Als gastdirigent was hij verbonden met de Nederlandse Opera, de omroepen in Hilversum en in het buitenland.

Gedurende enige jaren was hij directeur van het Muzieklyceum te Amsterdam. Na de fusie van de twee scholen trok hij zich uit het academische leven terug, en was sinds 1980 freelance componist en uitvoerend musicus. Alhoewel hij niet geregeld doceerde, besteedde hij gaarne tijd en energie aan jonge componisten en musici, en stimuleerde hen door zijn heldere observaties, sprankelende uitleg en doeltreffende suggesties.

Sinds het begin van de jaren tachtig leefde hij samen met pianiste Edith Grosz, met wie hij in 2008 in het huwelijk trad, in Amsterdam. Samen met haar en violist Isidor Lateiner, vormde hij voor meer dan 25 jaar de vaste kern van de populaire muziekserie "Rondje Romantiek".

Als componist schreef hij o.a. twee opera's, werken voor orkest, een pianoconcert, een celloconcert, tal van liederen, belangrijke bijdragen aan de piano literatuur, en veel kamermuziek. Zijn stijl kenmerkt zich door een opvallend melodische lyriek, ondersteund door een verwijd tonale, kleurrijke harmonische achtergrond en een vaak levendige en opzwepende ritmiek. Zijn werken vergen grote virtuositeit van de uitvoerder, in het bijzonder zijn solowerken voor cello en piano.

Composities[bewerken | brontekst bewerken]

Werken voor solo-instrument en orkest[bewerken | brontekst bewerken]

1977 Il ritorno d'Orfeo, voor cello solo, harp en strijkers
2008 Tarantula : a dance, voor piano en orkest

Werken voor harmonieorkest[bewerken | brontekst bewerken]

1987 Concert variations, voor piano en harmonieorkest
1991 Hymns and dances II
1. Poco adagio
2. Allegro
3. Adagio
4. Vivace
5. Poco adagio

Muziektheater[bewerken | brontekst bewerken]

Opera's[bewerken | brontekst bewerken]

Voltooid in	titel	aktes	première	libretto
1977-1978	Trionfo d'amore sulla magia	3 aktes		Annemarie Schlaebitz, naar Calderon de la Burca «el Mayor Encanto Amor» in de Italiaanse vertaling van Umberto Gandini
1981?	Daradiridatumtarides	2 aktes		Annemarie Schlaebitz "naar thema's van Andreas Gryphius" - Nederlandse vertaling: Pieter Goemans

Werken voor koren[bewerken | brontekst bewerken]

1987 Hymns and dances, voor piano solo, gemengd koor en slagwerk

Vocale muziek[bewerken | brontekst bewerken]

1977 L' oroyson nostre-dame, voor mezzosopraan, dwarsfluit, harp, viool, altviool en cello - tekst; Christine de Pizan
1984 5 Fugetive songs, voor tenor en piano - tekst: John Keats
1987 Pole star, voor bas/bariton en piano - tekst: Archibald MacLeish