Jérémy Chardy

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Jérémy Chardy
Jérémy Chardy
Persoonlijke informatie
Nationaliteit Vlag van Frankrijk Franse
Geboorteplaats Vlag van Frankrijk Pau
Geboortedatum 12 februari 1987
Woonplaats Vlag van België Luik
Lengte 1,88 m
Profdebuut 2006
Slaghand rechts (dubbelhandige backhand)
Totaal prijzengeld 10.857.975 US dollar
Coach Benjamin Ebrahimzadeh, Nicolas Escudé
Profiel (en) ATP-site
Enkelspel
Winst-verliesbalans 298–307
Titels 1
Hoogste positie 25e (28 januari 2013)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open kwartfinale (2013)
Vlag van Frankrijk Roland Garros 4e ronde (2008, 2015)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 4e ronde (2014)
Vlag van Verenigde Staten US Open 4e ronde (2015)
Dubbelspel
Winst-verliesbalans 176–188
Titels 7
Hoogste positie 39e (14 september 2015)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open 3e ronde (2013)
Vlag van Frankrijk Roland Garros finale (2019)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 1e ronde (2008, 2010)
Vlag van Verenigde Staten US Open 3e ronde (2010, 2016)
Laatst bijgewerkt op: 8 februari 2021
Portaal  Portaalicoon   Tennis

Jérémy Chardy (Pau, 12 februari 1987) is een Frans tennisser.

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Junioren[bewerken | brontekst bewerken]

In 2005 won hij als junior de titel van Wimbledon voor jongens en werd hij verliezend finalist op het US Open voor jongens.

2006[bewerken | brontekst bewerken]

Chardy maakte zijn debuut op een grandslamtoernooi in 2006, toen hij een wild card kreeg voor Roland Garros. Daar versloeg hij Jonas Björkman in drie sets en verloor in de tweede ronde van de Spanjaard David Ferrer.

2008[bewerken | brontekst bewerken]

In 2008 presteerde Chardy het best tot dan toe. Nadat hij in de challenger van Marrakesh in de finale verloor van Gaël Monfils, haalde hij de achtste finale van Roland Garros. Hij kwam daar binnen met een wild card en won in de tweede ronde van de nummer 6 geplaatste David Nalbandian met 3-6, 4-6, 6-2, 6-1, 6-2. In de derde ronde versloeg hij Dmitri Toersoenov in drie sets om vervolgens in de achtste finale met 6-7, 6-7, 5-7 te verliezen van Nicolás Almagro.

2009[bewerken | brontekst bewerken]

Het jaar 2009 begon Chardy met een eerste ronde verlies in het ATP-toernooi van Doha tegen Richard Gasquet. Op het Australian Open verloor hij in de tweede ronde van Novak Đoković met 5-7, 1-6, 3-6.
Op zijn volgende toernooi, het ATP-toernooi van Johannesburg, haalde hij zijn eerste ATP-finale door eerst drie keer met twee sets te winnen en vervolgens in de halve finale David Ferrer met 1-6, 7-6, 7-6 te verslaan. In de finale verloor hij van zijn landgenoot Jo-Wilfried Tsonga met 4-6, 6-7.

Na een eerste ronde verlies in Marseille haalde hij de halve finale van het ATP-toernooi van Delray Beach, door als zevende geplaatste achtereenvolgens Tommy Haas, Andrej Goloebev en Marcos Baghdatis te verslaan. In de halve finale verloor hij van de latere winnaar Mardy Fish met 4-6, 1-6.

In juli 2009 behaalde Chardy zijn tweede finale in een ATP-toernooi ooit. Hij speelde in de finale van het ATP-toernooi van Stuttgart tegen de Roemeen Victor Hănescu. Met een overwinning van 1-6, 6-3, 6-4 werd dit zijn eerste toernooizege op ATP niveau.

2014[bewerken | brontekst bewerken]

In Rome verslaat hij in de tweede ronde de als vierde geplaatste Roger Federer.[1]

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Legenda
Grand Slam
Olympische Spelen
tot 2009 vanaf 2009
Tennis Masters Cup ATP Finals
ATP Masters Series ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold ATP Tour 500
ATP International Series ATP Tour 250

Enkelspel[bewerken | brontekst bewerken]

Nr. Datum Toernooi Ondergrond Tegenstander in finale Score Details
Gewonnen finales
1. 19 juli 2009 Vlag van Duitsland ATP Stuttgart Gravel Vlag van Roemenië Victor Hănescu 1-6, 6-3, 6-4 Details
Verloren finales
1. 2 februari 2009 Vlag van Zuid-Afrika ATP Johannesburg Hardcourt Vlag van Frankrijk Jo-Wilfried Tsonga 4-6, 6-7 Details
2. 17 juni 2018 Vlag van Nederland ATP Rosmalen Gras Vlag van Frankrijk Richard Gasquet 3–6, 6–7(5) Details
Gewonnen challengers
1. 11 juni 2007 Vlag van Slowakije Košice Gravel Vlag van Duitsland Denis Gremelmayr 4-6, 7-6, 6-4
2. 22 oktober 2007 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barnstaple Hardcourt Vlag van Zwitserland Stéphane Bohli 7-6, 6-7, 7-5
3. 2 augustus 2008 Vlag van Oostenrijk Graz Gravel Vlag van Argentinië Sergio Roitman 6-2, 6-1
4. 26 september 2011 Vlag van Spanje Madrid Gravel Vlag van Spanje Daniel Gimeno Traver 6-1, 5-7, 7-63
5. 2 januari 2012 Vlag van Frankrijk Nouméa Hardcourt Vlag van Spanje Adrián Menéndez Maceiras 6-4, 6-3

Dubbelspel[bewerken | brontekst bewerken]

Nr. Datum Toernooi Ondergrond Partner Tegenstanders in finale Score Details
Gewonnen finales herendubbel
1. 10 januari 2010 Vlag van Australië ATP Brisbane Hardcourt Vlag van Frankrijk Marc Gicquel Vlag van Tsjechië Lukáš Dlouhý
Vlag van India Leander Paes 		6-3, 7-6 Details
2. 15 juli 2012 Vlag van Duitsland ATP Stuttgart Gravel Vlag van Polen Łukasz Kubot Vlag van Slowakije Michal Mertiňák
Vlag van Brazilië André Sá 		6-1, 6-3 Details
3. 26 juli 2015 Vlag van Zweden ATP Båstad Gravel Vlag van Polen Łukasz Kubot Vlag van Colombia Juan Sebastián Cabal
Vlag van Colombia Robert Farah Maksoud 		6-7(6), 6-3, [10-8] Details
4. 7 januari 2017 Vlag van Qatar ATP Doha Hardcourt Vlag van Frankrijk Fabrice Martin Vlag van Canada Vasek Pospisil
Vlag van Tsjechië Radek Štěpánek 		6-4, 7-6(3) Details
5. 17 februari 2019 Vlag van Nederland ATP Rotterdam Hardcourt (i) Vlag van Finland Henri Kontinen Vlag van Nederland Jean-Julien Rojer
Vlag van Roemenië Horia Tecău 		7-6(5), 7-6(4) Details
6. 24 februari 2019 Vlag van Frankrijk ATP Marseille Hardcourt (i) Vlag van Frankrijk Fabrice Martin Vlag van Japan Ben McLachlan
Vlag van Nederland Matwé Middelkoop 		6-3, 6-7(4), [10-3] Details
7. 5 mei 2019 Vlag van Portugal ATP Estoril Gravel Vlag van Frankrijk Fabrice Martin Vlag van Verenigd Koninkrijk Luke Bambridge
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jonny O'Mara 		7-5, 7-6(3) Details
Verloren finales herendubbel
1. 1 november 2009 Vlag van Rusland ATP Sint-Petersburg Hardcourt Vlag van Frankrijk Richard Gasquet Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Fleming
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Skupski 		6-2, 5-7, [4-10] Details
2. 27 juli 2010 Vlag van Duitsland ATP Hamburg Gravel Vlag van Frankrijk Paul-Henri Mathieu Vlag van Spanje Marc López
Vlag van Spanje David Marrero 		3-6, 6-2, [8-10] Details
3. 27 februari 2011 Vlag van Verenigde Arabische Emiraten ATP Dubai Hardcourt Vlag van Spanje Feliciano López Vlag van Oekraïne Serhij Stachovsky
Vlag van Rusland Michail Joezjny 		6-4, 3-6, [3-10] Details
4. 29 april 2012 Vlag van Roemenië ATP Boekarest Gravel Vlag van Polen Łukasz Kubot Vlag van Zweden Robert Lindstedt
Vlag van Roemenië Horia Tecău 		6(2)-7, 3-6 Details
5. 13 juli 2014 Vlag van Zweden ATP Bastad Gravel Vlag van Oostenrijk Oliver Marach Vlag van Zweden Johan Brunström
Vlag van Verenigde Staten Nicholas Monroe 		6-4, 6-7(5), [7-10] Details
6. 26 oktober 2014 Vlag van Spanje ATP Valencia Hardcourt (i) Vlag van Zuid-Afrika Kevin Anderson Vlag van Nederland Jean-Julien Rojer
Vlag van Roemenië Horia Tecău 		4-6, 2-6 Details
7. 7 mei 2017 Vlag van Duitsland ATP München Gravel Vlag van Frankrijk Fabrice Martin Vlag van Colombia Juan Sebastián Cabal
Vlag van Colombia Robert Farah Maksoud 		3-6, 3-6 Details
8. 8 juni 2019 Vlag van Frankrijk Roland Garros Gravel Vlag van Frankrijk Fabrice Martin Vlag van Duitsland Kevin Krawietz
Vlag van Duitsland Andreas Mies 		2-6, 6-7(3) Details
9. 20 september 2020 Vlag van Italië ATP Rome Gravel Vlag van Frankrijk Fabrice Martin Vlag van Spanje Marcel Granollers
Vlag van Argentinië Horacio Zeballos 		4-6, 7-5, [8-10] Details
10. 7 februari 2021 Vlag van Australië ATP Melbourne 2 Hardcourt Vlag van Frankrijk Fabrice Martin Vlag van Kroatië Nikola Mektić
Vlag van Frankrijk Mate Pavić 		6-7(2), 3-6 Details
Gewonnen challengers herendubbel
1. 7 april 2007 Vlag van Mexico San Luis Potosi Gravel Vlag van Brazilië Marcelo Melo Vlag van Chili Jorge Agilar
Vlag van Colombia Pablo Gonzalez 		6-0, 6-3

Resultaten grote toernooien[bewerken | brontekst bewerken]

Legenda
g.t. geen toernooi gehouden
l.c. lagere categorie
– niet deelgenomen
G uitgeschakeld in de groepsfase
1R uitgeschakeld in de eerste ronde
2R uitgeschakeld in de tweede ronde
3R uitgeschakeld in de derde ronde
4R uitgeschakeld in de vierde ronde
KF uitgeschakeld in de kwartfinale
HF uitgeschakeld in de halve finale
F de finale verloren
W het toernooi gewonnen
w-v winst/verlies-balans

Enkelspel[bewerken | brontekst bewerken]

toernooi 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021
grandslamtoernooien
Australian Open – – – – 2R 1R 1R 1R KF 3R 2R 2R 2R 1R 2R 1R 1R
Roland Garros – 2R – 4R 3R 1R 2R 2R 3R 2R 4R 3R 2R 2R 1R 1R 1R
Wimbledon – – – 2R 1R 3R 1R 2R 3R 4R 1R 2R 1R 1R 2R g.t. 2R
US Open – – – 2R 1R 2R – 3R 2R 2R 4R 2R 1R 2R 2R 1R
ATP Masters 1000
Indian Wells – – – – 3R 2R 1R 1R 2R 2R 2R 2R 2R 4R 1R g.t.
Miami – – – – 1R 3R 1R 1R 2R 2R 3R 2R 3R 4R 3R g.t. 1R
Monte Carlo – – – – 1R 1R 1R – 1R 2R 2R 2R 2R 1R 1R g.t. 2R
Madrid l.c. 2R 1R 1R – 2R 2R 1R 1R – – 3R g.t. 1R
Rome – – – – 1R 2R – – 3R KF 2R 3R – – 2R – –
Montreal/Toronto – – – – 2R KF 1R 3R 1R 2R HF 1R – 1R – g.t.
Cincinnati – – – – 3R 2R – KF 2R 1R 2R 1R – 2R – –
Shanghai l.c. 1R 3R – 1R 2R 1R 1R – 1R 2R 2R g.t.
Parijs – – – 1R 1R – 2R 2R 1R 2R 2R – 2R 1R 3R –
olympisch
Olympische Spelen g.t. – g.t. – g.t. – g.t. KF
statistieken
totaal aantal titels 0 0 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0
eindejaarsranking 577 262 188 73 32 45 103 32 34 29 31 69 78 40 51 75

Dubbelspel[bewerken | brontekst bewerken]

toernooi 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021
grandslamtoernooien
Australian Open – – – – 1R 1R 2R – 3R – 2R 1R 2R 3R 2R 1R 1R
Roland Garros 1R 1R 1R 1R 1R – 1R 1R 1R 2R 3R 1R 1R 1R F 3R 2R
Wimbledon – – – 1R – 1R – – – – – – – – – g.t. 3R
US Open – – – 1R 1R 3R – 1R – – 2R 3R 3R 3R 3R 1R
ATP Masters 1000
Indian Wells – – – – 1R – – – – 1R 1R KF – – 1R g.t.
Miami – – – – 1R – – – – – KF KF – – 1R g.t. 1R
Monte Carlo – – – – 1R – 2R – – 2R 1R 1R – – – g.t. 1R
Madrid l.c. – 1R – – HF – 2R 1R – – 1R g.t. 1R
Rome – – – – 1R 1R – – 1R – HF 1R – – 2R F –
Montreal/Toronto – – – – 1R – – 2R 1R – 1R – – 1R KF g.t.
Cincinnati – – – – 2R – – – 2R – 1R 1R – – 1R 1R
Shanghai l.c. – – – – – 1R 2R – – – 1R g.t.
Parijs – – – – 1R – – 1R 2R 1R – – – – KF –
olympisch
Olympische Spelen g.t. 1R g.t. 2R g.t. – g.t. 2R
statistieken
totaal aantal titels 0 0 0 0 0 1 0 1 0 0 1 0 1 0 3 0 0
eindejaarsranking 960 487 230 438 136 76 137 87 92 66 46 105 93 135 30 34

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Jérémy Chardy.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jérémy_Chardy&oldid=66037466"