Leni Mengelberg

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Leni Mengelberg
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Volledige naam Helena Edmunda Maria (Leni) Mengelberg
Geboren 8 augustus 1903
Geboorteplaats Utrecht
Overleden 1 januari 1984
Overlijdensplaats Amsterdam
Land Vlag van Nederland Nederland
Portaal  Portaalicoon   Literatuur

Helena Edmunda Maria (Leni) Mengelberg (Utrecht, 8 augustus 1903 - Amsterdam, 1 januari 1984) was een Nederlandse die samen met haar echtgenoot Lou Lichtveld onder het pseudoniem Marion Bekker kookboeken schreef.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Leni Mengelberg was een lid van de familie Mengelberg. Op 20 juli 1927[1] trouwde ze Lou Lichtveld, alias Albert Helman. Ze kregen drie kinderen: Cecilia (1928-2018), Noni (1929-2017) en Peter Lichtveld (1930-2010). Het gezin verhuisde in 1932 naar Sant Cugat del Vallès in Barcelona waar Lichtveld werkte als correspondent.[2][3] Om geld te besparen verbouwde ze groenten.[4] Om geld te verdienen schreven ze onder het collectief pseudoniem Marion Bekker kookboeken.[5] Het was geen gelukkig huwelijk: Lichtveld had meerdere buitenechtelijke relaties maar omdat ze financieel van hem afhankelijk was blijft Mengelberg zijn manuscripten uittypen en onderhoudt ze het contact met de uitgevers. In oktober 1936, na het uitbreken van de Spaanse Burgeroorlog, keert ze met de kinderen terug naar Nederland. In 1937 is de echtscheiding een feit.[3]

In 1940 trouwde ze de Amsterdamse stadsarchitect Benjamin Merkelbach.[6] Tijdens de oorlogsjaren zit het gezin ondergedoken in Landsmeer met haar broer Karel en zijn vrouw, Rahel, de schrijvers Maurits Dekker en Willem de Geus, de schilder Wim Schuhmacher, fotograaf Carel Blazer, graficus Jan Bons en Hanny Veldkamp, logopediste van de Amsterdamse Toneelschool. Haar oudste dochter Cecilia publiceerde in 2002 het boek "Tussen doktershuis en stropaleis" over deze periode.[7]

Op haar aandringen gaat Merkelbach in 1957 in op het verzoek van de gemeente Amsterdam om Huize Frankendael als dienstwoning aan te nemen. Dit sterk vervallen 17e-eeuws pand bracht namelijk de mogelijkheid om een grote tuin te onderhouden.[4]


Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]