Long Distance Voyager

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Long Distance Voyager
Album van Moody Blues
(Albumhoes op en.wikipedia.org)
Uitgebracht LP: 1981
CD: mei 1986
Opgenomen 1980/1981
Genre symfonische rock
Duur 46 min
Label(s) Threshold Records
Producent(en) Pip Williams
Chronologie
1978
Octave
  LP: 1981
CD: mei 1986
Long Distance Voyager
  1985
The Present

(en) MusicBrainz-pagina
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Long Distance Voyager was het elfde studiomuziekalbum van de Moody Blues. Het was de langverwachte echte opvolger van Seventh Sojourn dat haast 10 jaar eerder verscheen. Na hun sabbatical was Octave een verzameling van werken voor hun soloalbums. Dat zou bij dit album anders zijn. Mike Pinder vertrok naar de Verenigde Staten om zich verder in het geloof te verdiepen en aan zijn gezin te wijden. Als opvolger werd Patrick Moraz aangesteld of aangetrokken, dat is nooit duidelijk geweest. Destijds was het vreemd dat Moraz die toch had meegewerkt aan het uiterst complexe Relayer van Yes, zich liet voegen in de "eenvoudige" muziek van de Moodies. Zijn partij zit over het hele album goed verstopt, slechts een enkele keer breekt Moraz door. Het geluid lijkt op die van het Electric Light Orchestra, net als bij de andere albums van Moody Blues uit eind jaren 70/begin jaren 80.

Musici[bewerken | brontekst bewerken]

In het dankwoord wordt nog een aantal onbekende namen genoemd, onduidelijk is wat ze bijgedragen hebben aan het album. Alleen B.J. Cole klinkt bekend; hij bespeelt de slidegitaar op tientallen albums en is ook hier te horen. Pip Williams verzorgde ook de orkestratie van The New World Philharmonic (een gelegenheidsorkest).

Composities[bewerken | brontekst bewerken]

  1. The voice (JH) (5:11)
  2. Talking out of turn (JL)(7:17)
  3. Gemini Dream (JH,JL)(4:05)
  4. In my world (JH)(7:17) met B.J.Cole
  5. Meanwhile (JH)(4:07)
  6. 22.000 days (GE)(5:24)
  7. Nervous (JL)(5:40)
  8. Painted smile (RT)(3:22)
  9. Reflective smile (RT)(0:36)
  10. Veteran cosmic rocker (RT)(3:09)

Gemini Dream was de single, met een door de MB-fans verafschuwde discodreun. Wat wel in goede aarde viel waren de drie slotnummers van Ray Thomas. Een inleiding, een gedicht en een finalestuk; een rudiment uit de oude tijd van de Moodies. Painted smile (een Engelse wals) gaat vloeiend over in het gedicht en gaat dan vloeiend over in Veteran cosmic rocker. De laatste track is een van de publiekslievelingen geworden; het is de Moody Blues in optima forma; melodieus en een beetje somber. Vaak wordt beweerd dat het nummer over henzelf gaat, maar een bevestiging daarvan is niet te vinden.

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Het album is een van de albums die verafschuwd wordt door de punkbeweging; lange composities, met hier en daar een solootje en romantische teksten. Wat dat betreft past het in de rij van Hotel California van The Eagles, The Wall van Pink Floyd en albums van Genesis eind jaren 70 van de 20e eeuw. Het album is opgenomen in hun eigen Threshold Studios. Mastering heeft plaatsgevonden bij Strawberry Mastering, dat zou best eens de studio van 10cc geweest kunnen zijn, die hadden immers ook de Strawberry Studio. In 2008 verscheen een geremasterde versie met een bonustrack; de singleversie van The Voice (4:37).