Michael de Jong

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Michael De Jong)
Michael de Jong
Michael de Jong bij de uitreiking van de Dutch Blues Award.
Algemene informatie
Geboren 22 januari 1945
Overleden 10 maart 2018
Land Vlag van Nederland Nederland
Werk
Jaren actief 1960-heden
Genre(s) Blues
Instrument(en) Gitaar
Officiële website
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Michael de Jong (Fontenay, 22 januari 1945Dordrecht, 10 maart 2018) was een Nederlands-Amerikaanse bluesgitarist, zanger en singer-songwriter.

Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]

De Jong werd geboren in Frankrijk uit een Franse moeder en een Friese vader. Samen met zijn ouders emigreerde hij op vijfjarige leeftijd naar de Verenigde Staten, waar hij opgroeide in Grand Rapids. Op zijn zesde kreeg hij de zangmicrobe te pakken via het kerkkoor.[1] Op zijn dertiende leerde hij zichzelf gitaar spelen na een concert van Johnny Cash bijgewoond te hebben - "Dat wil ik ook doen."[2] Op zijn achttiende startte hij zijn eerste band, The Nightwalkers.

In 1967 verhuisde hij naar Detroit, waar hij geregeld optrad op het John Sinclair's Ann Arbor Blues Festival. Tussen 1970 en 1974 reisde hij door de Verenigde Staten om uiteindelijk te belanden in New Orleans. Daar trad hij gedurende dertien maanden zo goed als iedere nacht op in de louchere buurt van Bourbon Street. In 1975 vestigde hij zich in Californië wat tot 19 september 1984 zijn nieuwe verblijfplaats zou zijn. Daar trad hij op met legio muzikanten: Jerry Garcia, Paul Butterfield, Albert Collins, John Lee Hooker, Maria Muldaur, Country Joe, Charlie Musselwhite, Albert King... Alsof dit nog niet genoeg was, sloot hij zich toen aan als gitarist bij blueslegende Jimmy Reed en band. In die tijd begon hij onder invloed van Jimmy Reed zijn eigen teksten te schrijven.

In 1981 nam hij zijn eerste album op, All Night Long, geproduceerd door Nick Gravenites (bekend van o.a. zijn samenwerking met Janis Joplin).

(en) Review door Mike Joseph, S.F. Chronicle, datum onbekend, 1983:
"Sounds like Bob Seger fronting Dire Straits, but harder. The range here is from country-western ballads to balls-out rockers, and DeJong [sic] and his bandmates show that four-set nights of load rock 'n roll are more than familiar to them."

In 1984 had hij genoeg van de Amerikaanse "geldwolf-cultuur" en, zwerend nimmer naar de Verenigde Staten terug te keren,[2] keerde hij terug naar Europa waar hij Parijs, Londen en Bremen doorkruiste om in Kopenhagen, Denemarken zich te vestigen van 1985 tot 1988. Toen schikte hij zich naar zijn Nederlandse naam en vertrok naar Nederland.

Eind jaren tachtig, begin jaren negentig leefde De Jong een eerder turbulent leven in Amsterdam. De seks, drugs en blues van die en vroegere dagen eisten uiteindelijk hun tol en rond 1992 kreeg hij het vonnis HIV-positief te horen. Zoals hij zelf zegt heeft hij zich aan alle zonden, buiten moord, schuldig gemaakt. Toch heeft hij sinds dan drank en drugs afgezworen. In 1993 vestigde hij zich in Dordrecht, waar hij tot zijn overlijden op 10 maart 2018 in zijn eerste eigen huis[3] verbleef.

Zijn eerste Europese cd was Fugitive Love Songs (Tombstone Records - 1993). Drie jaar later kwam zijn volgende studioplaat Who's Fooling Who uit onder Munich Records. Voor Munich Records nam hij zeven platen op, vaak in één take. In 2012 kwam zijn recentste studioplaat uit: Life in D-Minor.

De Jongs muziek is door de jaren heen niet helemaal hetzelfde gebleven. Waar hij in zijn vroege jaren meer beïnvloed werd door jaren vijftig blues en rockabilly, speelt hij vandaag voornamelijk solo, iets ingetogener en met een rauwe, doorleefde stem waarin lief en leed doorklinkt, begeleid door bluesy gitaarriffs. In zijn teksten durft hij nu eens het verval van de maatschappij te hekelen, dan weer vormen zijn ruwe levenservaringen en geloof een inspiratiebron. Zijn vader draagt hij op handen en wanneer hij die even vrij heeft, wijdt hij ze aan, zoals hij zelf zegt, Gods meesterwerk: de vrouw.[4] Hij is een sterke voorstander van "betaalbare" muziek. Zo stelt hij op zijn website zelfs niet langer uitgebrachte albums gratis ter beschikking.

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

  • All Night Long, Michael DeJongband (Sabine Records, for M.D.J. Productions, 1981) - Produced by Nick Gravenites[5]
  • Fugitive Love Songs (Tombstone Records, 1993) - Recorded 22-24 April 1992 at Café Max, Rotterdam, the Netherlands
  • Who's Foolin' Who (Munich, 1996) - Recorded at: Stonesound Studio, Roosendaal, NL
  • Alive (Munich, 1997) - Recorded at Cafe de Amer, Amen,NL
  • Grown Man Moan (Munich, 1998) - Recorded, Mixed & Mastered at Farmsound Studio, Heelsum, NL
  • The Waiting Game (Munich, 1999) - Recorded, Mixed & Mastered at Farmsound Studio, Heelsum, NL
  • Immaculate Deception (Munich, 2000) - Recorded at Sonic Arts Studio, Austin, Texas
  • Park Bench Serenade (Munich, 2001) - Recorded and Mixed at Arlyn Studio, Austin, Texas
  • Last Chance Romance (Munich, 2002) - Recorded at Fortress Studio, London, England
  • 23, Rue Boyer (Corazong, 2004) - Recorded at Carre, Amsterdam(NL): Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht(NL): Patronaat, Haarlem(NL): La Maroguinerie, Paris(FR)
  • Imaginary Conversation (Corazong, 2004) - Recorded at Studio van Schuppen, Veenendaal,NL
  • Echo From The Mountain (Mink Records, 2005) - Recorded at Nighttown, Rotterdam(NL): De Kleine Komedie, Amsterdam(NL): Odeon, Zwolle(NL): Oosterpoort, Groningen(NL): 013, Tilburg(NL)
  • The Great Illusion (Music & Words, 2006) - Recorded at: Eurosound Studio, Herveld, NL: All Ears Studio, Amsterdam, NL: Farmsound Studio, Heelsum, NL
  • For Madmen Only (Music & Words, 2009) - Recorded & Mastered at Farmsound Studio, Heelsum, NL
  • Life in D-Minor (MW Records. 2012) - Mixed & Mastered at Farmsound Studio, Heelsum,NL
  • Lone Wolf Howling (Live Tour 2012) (Dutch Uncle Music) - Recorded at The Netherlands?
  • Michael de Jong Band Live - 30 Year Anniversary (Dutch Uncle Music, 2013) - Recorded Live At The Stone, San Francisco, CA, November 19, 1983 / Mastered at Farmsound studio, Heelsum, NL
  • Something For The Pain (Dutch Uncle Music, 2014) - Mixed & Mastered at Farmsound Studio, Heelsum,NL
  • Requiem For The Lonely (Dutch Uncle Music, 2016) - Recorded at Farmsound studio, Heelsum, NL / Rubber Room Studio, Frederick, MA, USA / Life Song Studio, Santa Cruz, CA, USA / Route 44 Studio, Sebastopol, CA, USA
  • Reclusion (Dutch Uncle Music, 2018) - Recorded, Mixed & Mastered at Farmsound Studio, Heelsum,NL
  • Homegrown (Sheephead Records, 2020) - Recorded, arranged, mixed & produced between 2012 - 2020

Weetjes[bewerken | brontekst bewerken]

  • Op zijn zesde zong De Jong het "Ave Maria" in het jongenskoor van de kerk. In schril contrast hiervan bracht hij zijn negende verjaardag in een jeugdinstelling door. Hier belandde hij nadat hij zijn school in lichterlaaie had gezet. Dit gebeurde nadat hij voor de klas te kijk was gezet als zijnde een slechte katholiek, omdat zijn ouders niet genoeg geld hadden gedoneerd aan de parochie. Tot zijn spijt werd hij snel gevat, anders hadden de kerk, het klooster en de pastorie het ook moeten ontgelden.[6][7]
  • De Jong was nooit Jimmy Reeds woorden vergeten:
"It ain't how you sing the song boy,
it's how you live your life...
and if you ain't lived the life,
how can you sing the song."- Jimmy Reed
De Jong, vergezeld door Steve Gordon (manager-uitbater van Savoy Tivoli, een concertzaaltje in San Francisco), zou uiteindelijk degene zijn die Jimmy Reed dood aantrof in Oakland (VS) kort na Reed's laatste optreden.[2]
  • Het album The Waiting Game was oorspronkelijk opgenomen met een volledige band, maar De Jong was ontevreden over de opnamen en "met een simpele druk op de rode knop was alles weg".[8]
  • Het album Immaculate Deception werd in amper drie dagen opgenomen, het mixen ervan namen slechts twee dagen in beslag.[8]
  • Een overeenkomst met Universal ging uiteindelijk niet door toen De Jong hoorde dat men van plan was een soort artiestennaam, "Michael Young", op de cd-hoes te zetten. Op die manier zou zijn muziek beter verkopen, beweerden ze. Voor De Jong, die juist zijn vaders naam hoog wilde houden, was dit ondenkbaar.[7][9]
  • Op de cd-hoes van The Waiting Game staat een foto, genomen in 1947 in Alkmaar, van de twee jaar oude De Jong.[7]
  • Begin 2017 berichtte de Dutch Blues Foundation (een organisatie die jaarlijks de Dutch Blues Awards uitreikt aan mensen die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de blues in Nederland) dat De Jong zou worden opgenomen in de Dutch Blues Hall of Fame,[10] wat op 16 juni 2017 gebeurde.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Noten[bewerken | brontekst bewerken]