Blauwe wijting

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Micromesistius poutassou)
Blauwe wijting
IUCN-status: Niet geëvalueerd
Postzegel met de blauwe wijting, uit de Faeröer.
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Superklasse:Osteichthyes (Beenvisachtigen)
Klasse:Actinopterygii (Straalvinnigen)
Orde:Gadiformes (Kabeljauwachtigen)
Familie:Gadidae (Kabeljauwen)
Geslacht:Micromesistius
Soort
Micromesistius poutassou
(Risso, 1827)
Originele combinatie
Merlangus poutassou Risso, 1827
Verspreiding
Synoniemen
Lijst
  • Merlangius poutassou Risso, 1827
  • Boreogadus poutassou (Risso, 1827)
  • Gadus melanostomus Nilsson, 1855
  • Gadus poutassou (Risso, 1827)
  • Merlangus albus Yarrell, 1841
  • Merlangus pertusus Cocco, 1829
  • Merlangus vernalis Risso, 1827
  • Gadus potassoa (Risso, 1827)
  • Merlangus pertusis Cocco, 1829
  • Merlangus communis Costa, 1844
  • Micromessistius poutassou (Risso, 1827)
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Blauwe wijting op Wikispecies Wikispecies
(en) World Register of Marine Species
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Vissen

De blauwe wijting (Micromesistius poutassou) is een straalvinnige vis uit de familie van kabeljauwen (Gadidae), orde kabeljauwachtigen (Gadiformes).

Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]

Levende blauwe wijtings zijn inderdaad blauw, maar verkleuren naar grijs als ze dood zijn. Van onderen zijn ze zilverwit. De vis heeft drie rugvinnen, met resp. 11-14, 10-14 en 20-26 vinstralen. De eerste twee rugvinnen zijn bijna even groot en daarin verschilt hij opvallend van de gewone wijting. De twee aarsvinnen hebben resp. 33-41 en 20-27 vinstralen.[1]

De volwassen blauwe wijting is gemiddeld 22 cm en kan maximaal 50 cm lang en 830 gram zwaar worden. De hoogst geregistreerde leeftijd is 20 jaar.

Verspreiding en leefwijze[bewerken | brontekst bewerken]

De blauwe wijting is een zoutwatervis die voorkomt in de Barentszzee, oostelijke Noorse Zee, rond IJsland en zuidelijk in de Atlantische Oceaan tot aan Afrika en in het westelijk deel van de Middellandse Zee, dan weer naar het noordwestelijke deel van de Atlantische Oceaan naar Groenland en de kusten van zuid Canada en het noorden van de VS. De diepte waarop de soort voorkomt is 150 tot 3000 meter (meestal 300 tot 400 meter). De vis verplaatst zich 's nachts richting wateroppervlak en verblijft overdag bij de bodem, soms op grote diepten op de hellingen van het continentaal plat.

De blauwe wijting is zeldzaam in de zuidelijke Noordzee, dus ook aan de kusten van de Lage Landen. Soms trekken plotseling grote scholen jonge blauwe wijtingen uit de Golf van Biskaje Het Kanaal en de Noordzee binnen. Dit gebeurde in 1954 en 1979.[1]

Jonge blauwe wijting leeft van macrofauna en zoöplankton, oude vissen eten inktvis en kleine visjes.

Relatie tot de mens[bewerken | brontekst bewerken]

Verse blauwe wijting.

De blauwe wijting is voor de beroepsvisserij van groot belang. In Nederland is de vis niet als verse vis bij de visboer te koop, maar wordt de aanvoer slechts gebruikt als typische industrievis. Blauwe wijting wordt onder meer verwerkt tot vismeel maar ook voor menselijke consumptie als kibbeling en in surimi.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]