Palladium(II)oxide

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Palladium(II)oxide
Structuurformule en molecuulmodel
Kristalstructuur van palladium(II)oxide
 Pd2+
 O2−
Sample van palladium(II)oxide
Algemeen
Molecuulformule PdO
IUPAC-naam palladium(II)oxide
Andere namen palladiummonoxide
Molmassa 122,4194 g/mol
SMILES
[O-2].[Pd+2]
InChI
1S/O.Pd/q-2;+2
CAS-nummer 1314-08-5
EG-nummer 215-218-3
PubChem 73974
Wikidata Q421063
Beschrijving Groen-bruin kristallijn poeder
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
Schadelijk
Waarschuwing
H-zinnen H315 - H319 - H335
EUH-zinnen geen
P-zinnen P261 - P305+P351+P338
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand vast
Kleur groen-bruin
Dichtheid 8,3 g/cm³
Smeltpunt (ontleedt) 750 °C
Matig oplosbaar in koningswater
Onoplosbaar in water, zuren
Thermodynamische eigenschappen
ΔfHog 349,95 kJ/mol
ΔfHos −0,09 kJ/mol
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal  Portaalicoon   Scheikunde

Palladium(II)oxide is het oxide van palladium en heeft als brutoformule PdO. De stof komt voor als een groen-bruin kristallijn poeder, dat onoplosbaar is in water. Het wordt gebruikt bij katalytische hydrogenering.

Synthese[bewerken | brontekst bewerken]

Palladium(II)oxide kan bereid worden door metallisch palladium te laten reageren met zuurstofgas bij 350°C. Boven 900°C ontleedt de verbinding echter opnieuw in elementair palladium en zuurstofgas.

Palladium(II)oxide dat voor katalytische doeleinden moet worden gebruikt kan op 2 manieren worden bereid: