Suta
| Suta | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||
| Suta suta | |||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||||
| Suta Worrell, 1961 | |||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||
Suta op  Wikispecies
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Suta is een geslacht van slangen uit de familie koraalslangachtigen (Elapidae) en de onderfamilie Elapinae.
Naam en indeling[bewerken | brontekst bewerken]
De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door Eric Worrell in 1961. De slangen werden eerder aan andere geslachten toegekend, zoals Denisonia, Unechis, Parasuta en Hoplocephalus. Er zijn elf soorten, inclusief de pas in 2020 beschreven soort Suta gaikhorstorum.[1]
Uiterlijke kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
De slangen bereiken een lichaamslengte van ongeveer 50 tot 60 centimeter. De kop is vaak duidelijk te onderscheiden van het lichaam doordat deze een donkere kleur heeft. De ogen zijn relatief klein of juist groot en hebben een donkere iris en een elliptische pupil. De slangen hebben 15 tot 19 rijen schubben in de lengte op het midden van het lichaam, zelden 21. De caudale schubben en de anale schub zijn ongepaard.[2]
Levenswijze[bewerken | brontekst bewerken]
De slangen zijn 's nachts actief en jagen op kleine gewervelde dieren zoals kikkers en hagedissen, ook kleine zoogdieren worden buitgemaakt. Alle soorten zijn levendbarend; de juvenielen komen volledig ontwikkeld ter wereld. De slangen zijn giftig en met name grotere exemplaren worden beschouwd als zeer gevaarlijk voor mensen.[2]
Verspreiding en habitat[bewerken | brontekst bewerken]
De slangen komen endemisch voor in delen van Australië en leven in de deelstaten Nieuw-Zuid-Wales, Noordelijk Territorium, Queensland, Victoria, West-Australië en Zuid-Australië.[1] De habitat bestaat uit savannen, graslanden, woestijnen en bossen.
Beschermingsstatus[bewerken | brontekst bewerken]
Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan tien soorten een beschermingsstatus toegewezen. De slangen worden beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC).[3]
Soorten[bewerken | brontekst bewerken]
Het geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.
Bronvermelding[bewerken | brontekst bewerken]
|
Referenties
Bronnen
|
· 
· 
