Saljoet 7

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Saljoet 7 (DOS-6)
Saljoet 7
Missiegegevens
Lancering 19 april 1982 19:45:00 UTC
Lanceerplatform LC200-41, Kosmodroom Bajkonoer
Terugkeer 7 februari 1991
Bemanningen 10
Bemand 816 dagen
In baan 3216 dagen
Aantal omlopen 51.917
Apogeum 375 km
Perigeum 219 km
Inclinatie 51,6°
Afgelegde afstand ~2.106.297.129 km
Massa 19.824 kg
Lijntekening van Saljoet 7. Uiterlijk was het station een kopie van de voorgaande Saljoet 6.
Portaal  Portaalicoon   Ruimtevaart

Saljoet 7 (Russisch: Салют-7) was het laatste ruimtestation uit het Saljoet-programma voordat de Sovjet-Unie begon met de bouw van de Mir. Het ontwerp was sterk gebaseerd op de voorgaande Saljoet 6, maar er waren nog enkele verbeteringen aan uitgevoerd, met name ter bevordering van het comfort voor de bemanning. Zo beschikte het over de mogelijkheid om extra zonnepanelen te bevestigen en had de bemanning aan boord beschikking over een elektrisch fornuis, een koelkast, continu warm water en nieuw ontworpen zittingen.

Behalve kosmonauten uit de Sovjet-Unie en andere Oostblok-landen zijn er in de Saljoet 7 voor het eerst ook ruimtevaarders uit Frankrijk en India aan boord geweest. Naast veel experimenten en observaties heeft men met de laatste Saljoet veel ervaring opgedaan die later bij de Mir van pas zou komen. Op 7 februari 1991 verbrandde de laatste Saljoet in de atmosfeer. Hierbij kwamen brokstukken terecht in onbewoonde gebieden van Chili.

Missies en bemanning[bewerken | brontekst bewerken]


Voorganger:
Saljoet 6
Saljoet-programma Opvolger:
Geen, laatste missie
Zie de categorie Salyut 7 van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.