Salvatore Sirigu

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Salvatore Sirigu
Salvatore Sirigu
Persoonlijke informatie
Geboortedatum 12 januari 1987
Geboorteplaats Vlag van Italië Nuoro, Sardinië, Italië
Lengte 192 cm
Been Rechts
Positie Doelman
Clubinformatie
Huidige club Vlag van Italië Napoli
Rugnummer 30
Contract tot 30 juni 2023
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2006–2011
2007–2008
2008–2009
2011–
2016–2017
2017
2017–2021
2021–2022
2022–
Vlag van Italië Palermo
Vlag van Italië US Cremonese
Vlag van Italië AC Ancona
Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
Vlag van Spanje Sevilla
Vlag van Spanje CA Osasuna
Vlag van Italië Torino
Vlag van Italië Genoa CFC
Vlag van Italië Napoli
69(0)
19(0)
15(0)
145(0)
2(0)
18(0)
141(0)
37(0)
0(0)
Interlands **
2005
2005
2007–2009
2010–2021
Vlag van Italië Italië –18
Vlag van Italië Italië –19
Vlag van Italië Italië –21
Vlag van Italië Italië
3(0)
2(0)
3(0)
27(0)

* Bijgewerkt op 13 juni 2021
** Bijgewerkt op 13 juni 2021
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Salvatore Sirigu (Nuoro, Sardinië, 12 januari 1987) is een Italiaans voetballer die speelt als doelman. In 2017 verruilde hij Paris Saint-Germain transfervrij voor Torino. Sinds het seizoen 2021 speelt hij voor Genoa CFC. Sirigu debuteerde in 2010 in het Italiaans voetbalelftal.

Clubcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Palermo[bewerken | brontekst bewerken]

Hij werd opgenomen in de jeugdopleiding van SSC Venezia, die hij in 2005 verruilde voor die van US Palermo. Hiervoor speelde hij in het seizoen 2006/07 zijn eerste wedstrijden in het betaald voetbal, in de Coppa Italia (tegen UC Sampdoria) en in de UEFA Cup (tegen Fenerbahçe). Palermo verhuurde Sirigu om ervaring op te laten doen in 2007 aan Cremonese, op dat moment actief in de Serie C1. Tijdens het seizoen 2008/09 volgde een verhuur aan Ancona, spelend in de Serie B. Sirigu werd in het seizoen 2009/10 bij Palermo doelman achter de nieuw aangetrokken Rubinho. Na een reeks tegenvallende prestaties van Rubinho gaf coach Walter Zenga Sirigu een basisplaats uit tegen SS Lazio. Die dag debuteerde hij in de Serie A met een 1–1 gelijkspel. In de wedstrijden die volgden verkoos Zenga Sirigu steeds boven Rubinho, die in januari werd verhuurd aan Livorno.

Paris Saint-Germain[bewerken | brontekst bewerken]

Sirigu verruilde Palermo in 2011 voor Paris Saint-Germain. Dat werd in 2011 eigendom van Qatar Sports Investments. In de jaren die volgden kocht Paris Saint-Germain voor honderden miljoenen euro's een team bij elkaar met onder anderen Thiago Motta, Thiago Silva, Marco Verratti, Lucas Moura, Javier Pastore, Zlatan Ibrahimović, Ezequiel Lavezzi en Edinson Cavani. Samen met hen domineerde Sirigu in de daaropvolgende seizoenen de Franse competitie, met opeenvolgende landskampioenschappen en Super Cups en overwinningen in beide Franse bekertoernooien. Ook begon PSG een factor te worden in de UEFA Champions League, waarin Sirigu met zijn ploeggenoten in 2012/13, 2013/14 en 2014/15 drie keer achter elkaar de kwartfinale haalde.[1]

Torino[bewerken | brontekst bewerken]

Na weinig succesvolle huurperiodes bij Sevilla en Osasuna keerde Sirigu in de zomer van 2017 terug in Italië, bij Torino. Vanaf zijn eerste seizoen bij Torino was hij meteen ook basisspeler. Hij was vier seizoenen lang de eerste keeper van Torino en kwam tot 152 wedstrijden voor de Turijnse club, waarin hij 42 keer de nul hield. Op 3 maart 2019 verbrak hij clubrecord van meeste minuten zonder tegengoal, dat eerst nog in handen was van Luciano Castellini (517 minuten). Sirigu hoefde uiteindelijk 598 minuten achter elkaar niet te vissen. In de zomer van 2021 werd het nog tot 2023 durende contract met wederzijdse toestemming verscheurd.

Genoa[bewerken | brontekst bewerken]

In de zomer van 2021 tekende hij een contract voor één seizoen bij Genoa, dat dat seizoen degradeerde naar de Serie B. Sirigu miste slechts één competitiewedstrijd dat seizoen.

Napoli[bewerken | brontekst bewerken]

Na het vertrek van David Ospina trok Napoli Sirigu aan als reservekeeper achter Alex Meret. Hij tekende een contract voor één seizoen met een optie voor nog een seizoen.

Spelersstatistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Club Competitie Competitie Beker Internationaal Overig Totaal
Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp.
2006/07 Palermo Vlag van Italië Serie A 0 0 1 0 1 0 0 0 2 0
2007/08 Cremonese Vlag van Italië Serie C1 20 0 0 0 0 0 3 0 23 0
2008/09 Ancona Vlag van Italië Serie B 15 0 0 0 0 0 0 0 15 0
2009/10 Palermo Vlag van Italië Serie A 32 0 1 0 0 0 0 0 33 0
2010/11 37 0 5 0 3 0 0 0 45 0
2011/12 Paris Saint-Germain Vlag van Frankrijk Ligue 1 38 0 2 0 1 0 0 0 41 0
2012/13 33 0 0 0 10 0 0 0 43 0
2013/14 37 0 1 0 10 0 1 0 49 0
2014/15 34 0 10 0 0 0 1 0 45 0
2015/16 3 0 9 0 0 0 0 0 12 0
2016/17 Sevilla Vlag van Spanje Primera División 2 0 1 0 0 0 0 0 3 0
Osasuna 18 0 0 0 0 0 0 0 18 0
2017/18 Torino Vlag van Italië Serie A 37 0 1 0 0 0 0 0 38 0
2018/19 36 0 2 0 0 0 0 0 38 0
2019/20 36 0 2 0 6 0 0 0 44 0
2020/21 32 0 0 0 0 0 0 0 32 0
2021/22 Genoa 37 0 0 0 0 0 0 0 37 0
2022/23 Napoli 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0
Carrière totaal 447 0 25 0 31 0 5 0 508 0

Bijgewerkt tot en met 5 oktober 2022

Interlandcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

In een vriendschappelijke interland tegen Ivoorkust (0–1) op 10 augustus 2010 maakte Sirigu zijn debuut in het Italiaans voetbalelftal.[2] Sindsdien is hij een vaste waarde in de Italiaanse selectie, met name als reservedoelman achter Gianluigi Buffon.[3] Op 23 mei 2016 werd hij opgenomen in de selectie voor het Europees kampioenschap voetbal 2016 in Frankrijk.[4] Italië werd in de kwartfinale na strafschoppen uitgeschakeld door Duitsland. Hij werd ook opgenomen in de selectie voor het EK 2020.

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie
Aantal Jaren
Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
Kampioen Ligue 1 4x 2012/13, 2013/14, 2014/15, 2015/16
Coupe de France 1x 2015/16
Coupe de la Ligue 2x 2013/14, 2015/16
Trophée des Champions 3x 2013, 2014, 2015
Competitie Winnaar Runner-up Derde
Aantal Jaren Aantal Jaren Aantal Jaren
Vlag van Italië Italië
EK voetbal 1x Goud 2020 1x Zilver 2012
Confederations Cup 1x Brons 2013

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]