Sant'Ignazio
| Sant'Ignazio | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Sant’Ignazio te Rome, façade
| ||||
| Plaats | Rome | |||
| Denominatie | Rooms-katholiek | |||
| Gewijd aan | Ignatius van Loyola | |||
| Coördinaten | 41° 54′ NB, 12° 29′ OL | |||
| Gebouwd in | 17e eeuw | |||
| Architectuur | ||||
| Architect(en) | Orazio Grassi Carlo Maderno | |||
| Bouwmateriaal | travertijn | |||
| Stijlperiode | Barok | |||
| Kerkprovincie | ||||
| Titulair kardinaal | Luis Ladaria Ferrer | |||
| Afbeeldingen | ||||
| ||||
schijnkoepel in de Sant’Ignazio
| ||||
| Officiële website (en) Atlas Obscura-pagina | ||||
| ||||
De kerk van Sant'Ignazio di Loyola in Campo Marzio (kortweg: de Sant’Ignazio) in de wijk Campus Martius te Rome is een van de belangrijkste barokkerken van Rome. Ze hoort bij het Collegio Romano, een van de gebouwen van de Pontificia Università Gregoriana. Onder meer Sint-Jan Berchmans ligt in de kerk begraven.
Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
De Sant’Ignazio werd gebouwd in de loop van de 17e eeuw, op de plek waar vanaf 1566 een andere kerk stond, de SS. Annunziata. Deze kerk bleek te klein voor het aantal studenten aan het Collegio Romano, en werd op last van Paus Gregorius XV afgebroken om plaats te maken voor een grotere kerk. De nieuwe kerk werd vernoemd naar de in 1622 heilig verklaarde Ignatius van Loyola, stichter van de Jezuïeten. Architecten waren o.a. Orazio Grassi en Carlo Maderno.
Exterieur van de kerk[bewerken | brontekst bewerken]
De gevel van de kerk is gebouwd in travertijn, een in Rome veelgebruikte steensoort. De gevel van de kerk van Il Gesù, de nabijgelegen hoofdkerk van de Jezuïeten, stond model voor de gevel van de Sant'Ignazio. Het plein waaraan de Sant’Ignazio gelegen is, kent een intiem karakter, en bevat verder ook vele andere gevels uit de barok.
Interieur van de kerk[bewerken | brontekst bewerken]
De Sant’Ignazio is een eenbeukige kerk met zijkapellen. Het interieur ademt barokke sfeer uit, en staat ook bekend vanwege de uitstekende akoestiek. In de kerk worden dan ook veel concerten gegeven. Een bijzonderheid is dat de koepel, oorspronkelijk wel voor deze kerk bedacht, ontbreekt. Door ingenieus schilderwerk van het plafond met een sterk effect van trompe-l'oeil lijkt het echter alsof er wél een koepel aanwezig is, een fraai voorbeeld van schijnarchitectuur. Wie van achter uit de kerk naar voren loopt en omhoog kijkt, ziet als het ware de zuilen van de koepel zich verlengen. Op een bepaald punt in de kerk lijkt het alsof er daadwerkelijk een koepel boven het hoofdaltaar is, terwijl het plafond toch echt tonvormig is.
In de voorlaatste zijkapel aan de linkerkant is het graf van Sint-Jan Berchmans.
Plafondschildering[bewerken | brontekst bewerken]
Vóór de pseudo-koepel is het plafond van de kerk beschilderd met een enorme afbeelding van de “Triomf van Ignatius”. Deze schildering in fresco-techniek werd in 1685 gemaakt door Andrea Pozzo. Ook hier werd met trompe-l'oeil gewerkt.
-
Het graf van Jan Berchmans in de Sant'Ignazio te Rome
Titeldiakonie[bewerken | brontekst bewerken]
In 1991 werd de kerk als titeldiakonie ingesteld.
Titularissen[bewerken | brontekst bewerken]
- 1991-1999: Paolo Dezza
- 2001-2015: Roberto Tucci (2011-2015 pro hac vice titelkerk)
- 2018-heden: Luis Ladaria Ferrer
Referentie[bewerken | brontekst bewerken]
- Giovanni Sale, The Jesuits and the arts, 1540-1773, John W. O'Malley en Gauvin Alexander (vert.) (2005; oorspronkelijke uitgave 2003)
- Tweede deel van Twee grote jezuïetenkerken in Rome (Nederlandstalige youtube-film van 8'09").
· 
· 
