Selenigzuur

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Selenigzuur
Structuurformule en molecuulmodel
Structuurformule van selenigzuur
Molecuulmodel van selenigzuur
Algemeen
Molecuulformule H2SeO3
IUPAC-naam selenigzuur
Andere namen diwaterstofseleniet, waterstofseleniet
Molmassa 128,97408 g/mol
SMILES
O[Se](=O)O
CAS-nummer 7783-00-8
EG-nummer 231-974-7
PubChem 1091
Wikidata Q413722
Beschrijving Kleurloze kristallen
Vergelijkbaar met chlorigzuur
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
ToxischSchadelijk voor de gezondheidMilieugevaarlijk
Gevaar
H-zinnen H301 - H331 - H373 - H410
EUH-zinnen geen
P-zinnen P261 - P273 - P301+P310 - P311 - P501
Hygroscopisch? ja
Opslag Gescheiden van voeding en voedingsmiddelen. Droog en in een goed verluchte ruimte bewaren.
EG-Index-nummer 034-002-00-8
VN-nummer 3283
ADR-klasse Gevarenklasse 6.1
MAC-waarde 0,05 mg/m³
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand vast
Kleur kleurloos
Dichtheid 3,0 g/cm³
Smeltpunt 70 °C
Dampdruk (bij 15°C) 266 Pa
Oplosbaarheid in water (bij 20°C) 1670 g/L
Goed oplosbaar in water, ethanol
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal  Portaalicoon   Scheikunde

Selenigzuur of (di)waterstofseleniet (H2SeO3) is het oxozuur van seleen. De stof komt voor als kleurloze hygroscopische kristallen, die zeer goed oplosbaar zijn in water.

De stof is qua structuur vergelijkbaar met zwaveligzuur.

Synthese[bewerken | brontekst bewerken]

Selenigzuur kan bereid worden uit een reactie van seleendioxide en water:

Een alternatieve methode is de oxidatie van zuiver seleen met salpeterzuur:

Toepassingen[bewerken | brontekst bewerken]

Selenigzuur wordt gebruikt bij organische syntheses, onder andere bij de bereiding van 1,2-diketonen (bijvoorbeeld glyoxaal).

Toxicologie en veiligheid[bewerken | brontekst bewerken]

De stof ontleedt bij verhitting, met vorming van giftige dampen van seleendioxide.

De stof is corrosief voor de ogen, de huid en de luchtwegen. Inademing van kan longoedeem veroorzaken. Seleentrioxide kan negatieve effecten hebben op de ogen, met als gevolg een allergie-achtige reactie van de oogleden (roze ogen).

De stof kan bij langdurige blootstelling effecten hebben op de luchtwegen, het maag-darmstelsel, het centraal zenuwstelsel en de lever, met als gevolg neusirritatie, blijvende lookgeur, maagpijn, zenuwachtigheid en een verstoorde werking van de lever.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]