Spermabank
Een spermabank is een opslagplaats voor geconserveerd sperma. Spermabanken zijn vaak gelieerd aan een ziekenhuis. Het opgeslagen sperma wordt gebruikt voor kunstmatige inseminatie met donorsperma (KID). Lesbische stellen, alleenstaande vrouwen en echtparen waarvan de man blijvend geen levende zaadcellen produceert, kunnen na gesprekken met een psycholoog en een medische onderzoek in aanmerking komen voor een KID-programma. Bij m/v-echtparen wordt een donor (de biologische vader) gezocht, die qua uiterlijk zo veel mogelijk overeenkomt met de man die de opvoedende vader van het kind wordt. De zaaddonoren zijn gezonde mannen van 21 jaar of ouder zonder bekende erfelijke afwijkingen. Het aantal kinderen van dezelfde donor wordt beperkt gehouden. Zo wordt de kans dat kinderen van dezelfde donor elkaar later tegenkomen kleiner gemaakt. Dit zou namelijk kunnen leiden tot incest.
De Amerikaanse (eu)geneticus Hermann Joseph Muller was de eerste die het idee van een spermabank lanceerde.
Er zijn maar slechts enkele westerse landen waar men in een spermabank terecht kan. Deze landen zijn: Australië, België, Canada, Denemarken, Frankrijk, Duitsland, Hong Kong, Nederland, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Spanje, Verenigd Koninkrijk, Verenigde Staten van Amerika, Zweden en Zwitserland. De regelgeving verschilt van land tot land en in sommige gevallen van staat tot staat zoals in Australië.
Regelgeving[bewerken | brontekst bewerken]
Nederland[bewerken | brontekst bewerken]
Sinds midden jaren zeventig ontstonden in Nederland diverse spermabanken, aanvankelijk zonder veel wetgeving en met geheimhouding van de donorgegevens. Per 1 juni 2004 is er in Nederland een wet van kracht geworden aangaande donorinseminaties. Het belangrijkste gevolg hiervan is dat de donor niet meer anoniem is. Donorgegevens worden opgeslagen in een donorpaspoort en ondergebracht bij de Stichting Donorregister Kunstmatige Bevruchting. Een kind dat vanaf juni 2004 via donorinseminatie wordt verwekt kan vanaf 16-jarige leeftijd de gegevens van de donor opvragen.
In Nederland is betaald draagmoederschap verboden. Spermadonoren ontvangen enkel een onkostenvergoeding.
België[bewerken | brontekst bewerken]
In België kan men anoniem sperma doneren. Zo is het niet altijd mogelijk dat het donor kind later zijn of haar biologische vader kan opzoeken.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Tinne Claes, Zaad zonder naam. Een biografie van de spermabank, 2022. ISBN 9789401476980