Louise Henriëtte van Nassau
| Louise Henriëtte van Nassau | ||
|---|---|---|
| 1627 – 1667 | ||
| ||
| Vader | Frederik Hendrik van Oranje | |
| Moeder | Amalia van Solms | |
| Dynastie | Oranje-Nassau | |
Louise Henriëtte van Nassau (Den Haag, 7 december 1627 — Cölln, 18 juni 1667), gravin van Nassau, keurvorstin van Brandenburg, was de oudste dochter van Frederik Hendrik van Oranje en Amalia van Solms.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Louise Henriëtte groeide op aan het stadhouderlijke hof. Haar liefde voor Henri Charles de la Trémoille, prins van Talmant, haar achterneef en kleinzoon van Charlotte Brabantina van Nassau moest ze opgeven. Het paar schreef elkaar heimelijke brieven. Een citaat uit een van haar brieven:
- 't Is te beklagen dat ick om sijn geltz wil en een weinich landt soo ongeluckig moet sijn en verkogt worden. Och, wast ick doch doot of wast ick eene bouerin soo mocht ick doch iemantz nemen die ick kende nae mijn sinn en die ick liefhad.
Haar moeder Amalia van Solms probeerde een koninklijk huwelijk voor Louise te realiseren. Uiteindelijk ging de verloving met de prins van Wales, de latere koning Karel II van Engeland, niet door en werd zij tegen haar zin gedwongen tot een huwelijk met keurvorst Frederik Willem I van Brandenburg.
Pas de dag voor haar huwelijk ging zij akkoord met een huwelijk met de keurvorst, op voorwaarde dat ze thuis bij haar ouders mocht blijven totdat haar vader overleden was.[1] Frederik Hendrik kwakkelde steeds meer met zijn gezondheid en was op de huwelijksdag niet in staat om te lopen. In een stoel werd hij de feestzaal ingedragen. Louise Henriëtte trouwde op 7 december 1646. Enkele maanden later, op 14 maart, overleed haar vader.
Haar echtgenoot schonk haar een landgoed waar zij een kasteel liet bouwen in Nederlandse stijl, het latere Oranienburg. Ze liet het tussen 1653 en 1655 door de kunstschilder Jan Lievens decoreren.
De eerste paar jaren van het huwelijk woonde het paar in Kleef, maar in 1648 werd verhuisd naar Brandenburg, het stamland van Frederik Willem.
Aangezien Louise Henriëtte lange tijd kinderloos bleef, legde zij een gelofte af dat als zij een kind zou krijgen, ze een weeshuis zou stichten. Bij de geboorte van haar zoon opende zij bij Oranienburg Duitslands eerste weeshuis. Na een lang ziekbed overleed Louise Henriette in 1667 tot groot verdriet van haar man.
Huwelijk en kinderen[bewerken | brontekst bewerken]
Louise Henriette trouwde op 7 december 1646, haar negentiende verjaardag, in de balzaal van Het Oude Hof te 's-Gravenhage met Frederik Willem I van Brandenburg. Uit dit huwelijk werden zes kinderen geboren. Alleen Frederik werd ouder dan 21 jaar:
- Willem Hendrik (1648-1649)
- Karel Emiel, kroonprins van Brandenburg (1655-1674)
- Frederik III (1657-1713), later Frederik I van Pruisen, gehuwd met Elisabeth Henriëtte van Hessen-Kassel
- Amalia (1664-1665)
- Hendrik (1664-1664)[2]
- Lodewijk (1666-1687), trouwde op 7 januari 1681 in Königsberg met prinses Louise Charlotte Radziwill (1667-1695), enige dochter en erfgename van prins Boguslaw Radziwill. Na zijn huwelijk verbleef Lodewijk voor langere tijd te Utrecht.
Stamboom[bewerken | brontekst bewerken]
| Stamboom Louise Henriëtte van Nassau | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Grootouders |
Willem van Oranje (1533-1584)
|
Johan Albrecht I van Solms-Braunfels
| ||||||
| Ouders |
Frederik Hendrik van Oranje (1584-1647)
| |||||||
|
Louise Henriëtte van Nassau (1627-1667) | ||||||||
Externe link[bewerken | brontekst bewerken]
- Das Schloss Oranienburg
- Dit artikel is gedeeltelijk gebaseerd op: "Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek" van Drs. Reinildis van Ditzhuyzen
| Bronnen, noten en/of referenties |
