Street Fighting Man (Rolling Stones)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Street Fighting Man
Single van:
The Rolling Stones
Van het album:
Beggars Banquet
(Cover op en.wikipedia.org)
B-kant(en) No Expectations
Uitgebracht 1968
Opname maart-mei 1968
Genre folkrock
Duur 3:09
Label Decca Records
Schrijver(s) Mick Jagger, Keith Richards
Producent(en) Jimmy Miller
Hoogste positie(s) in de hitlijsten
  • (4) Zwitserland
  • (5) Nederland (top30)
  • (7) Duitsland, Oostenrijk
  • (8) Nederland (Top40)
  • (48) VS
The Rolling Stones
1968
Jumpin' Jack Flash		   1968
Street Fighting Man		   1969
Honky Tonk Women
Volgorde op Beggars Banquet
A5
Jigsaw Puzzle
   B1
Street Fighting Man
   B2
Prodigal Son
(en) MusicBrainz-pagina
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Street Fighting Man is een single van The Rolling Stones. Het is afkomstig van hun album Beggars Banquet.

Achtergrond[bewerken | brontekst bewerken]

De werktitel van het nummer was Did Everyone Pay Their Dues? met een afwijkende tekstvoering. Echter na het zien van de rellen rondom de protesten tegen de Vietnamoorlog en de Parijse studentenrevolte kreeg Jagger inspiratie voor de definitieve tekst; een soort oproep tot protest van de straat. Dit leverde de single een aantal bans op. Radiostations in Chicago wilden het bijvoorbeeld niet draaien vanwege de rellen die er waren bij de verkiezingsbijeenkomst van de Democratische Partij van 1968 (protest tegen Vietnampolitiek van Lyndon B. Johnson). Jagger was niet rouwig om de ban “The last time they banned one of our records in America, it sold a million". Hij ging ook van het standpunt uit dat een rockplaat niet tot een revolutie zou leiden, hoogstens een kleine bijdrage zou kunnen leveren. Alhoewel politiek geladen, Keith Richard was een andere mening toegedaan; hij vond het voor meerdere uitleg geschikt.

Die meerdere uitleg kan men terugvinden in een aantal artiesten die het nummer coverden. Die stonden niet altijd bekend vanwege protestliederen. Rod Stewart nam het op, net als Oasis, Mötley Crüe, Lake Trout en Tesla. Daartegenover staan de versies van band, die meerdere protestsongs leverden zoals Rage Against the Machine. Pete Townsend gebruikte het ritme voor zijn I'm free van The Who. Bruce Springsteen gebruikte Street Fighting Man vaak als een van de toegiften tijdens de Born in the U.S.A.-toer onder de aankondiging: "What can a poor boy do but sing in a rock and roll band?" Het nummer werd als icoon van de jaren 60 in een aantal films over die periode gebruikt.

Musici:

Hitnotering[bewerken | brontekst bewerken]

In de Verenigde Staten haalde Street Fighting Man toch nog de 48e plaats in de Billboard Hot 100. Het plaatje stond “slechts” zes weken genoteerd. Het origineel haalde de Britse Top 50 van 1968 niet; een heruitgave van 1971 verkocht beter; het haalde de 21e plaats in acht weken. Voor Nederland (voor België zijn er geen gegevens) lijkt de verkoop (achteraf) op een hype; de plaat kwam in beide hitlijsten relatief hoog binnen, maar viel ook vanaf een hoge plaats uit de lijst.

Nederlandse Top 40[bewerken | brontekst bewerken]

Hitnotering: week 38 t/m 42 in 1968
Week: 1 2 3 4 5
Positie: 13 8 8 11 18 uit

Nederlandse Hilversum Top 30[bewerken | brontekst bewerken]

Hitnotering: 21-9-1968 t/m 25-10-1968
Week: 1 2 3 4 5
Positie: 13 5 7 10 16 uit

Radio 2 Top 2000[bewerken | brontekst bewerken]

Nummer met notering(en)
in de NPO Radio 2 Top 2000[noot 1] 		'99'00'01'02'03'04'05'06'07'08'09'10'11'12'13'14'15'16'17'18'19'20'21'22'23
Street fighting man -------1840---------------- -
  1. ↑ Een getal geeft de plaats aan en een '-' dat het nummer niet genoteerd was. Een vetgedrukt getal geeft aan dat dit de hoogste notering betreft.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Street_Fighting_Man_(Rolling_Stones)&oldid=66526738"