Masters Tournament

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf The Masters Tournament)
The Masters Tournament
Bloembed in de vorm van het logo
Plaats Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Oprichting 1934
Golfbaan Augusta National Golf Club
Par 72
Lengte 6799 meter
Tour(s) PGA Tour
Europese Tour
Japan Golf Tour
Datum april
Recordwinnaar Vlag van Verenigde Staten Jack Nicklaus (6×)
Portaal  Portaalicoon   Golf

De Masters (ook wel: The Masters Tournament of The US Masters) is een van de vier Majorgolftoernooien. Het wordt elk jaar in april gehouden op de Augusta National Golf Club in Augusta, de op een na grootste stad van de Amerikaanse staat Georgia. De andere drie Majors zijn: de US Open, The Open Championship en het Amerikaanse PGA-kampioenschap.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Het toernooi werd voor het eerst georganiseerd in 1934 onder de naam Augusta National Invitation Tournament op initiatief van Bobby Jones en Clifford Roberts. Tot het deelnemersveld behoorden de broers Joe, Mike en Willie Turnesa.

Sinds 1939 wordt de naam Masters gebruikt. In de oorlogsjaren 1943, 1944 en 1945 werd er geen toernooi georganiseerd. In 2020 werd de Masters vanwege de Covid-19 pandemie voor de eerste keer zonder publiek in november gespeeld.

De Masters wordt elk jaar op de Augusta National Golf Club gespeeld; de andere drie Majors hebben een jaarlijks wisselende locatie. De traditie wil dat de winnaar van de Masters erelid wordt van Augusta en het symbool daarvan, een groen jasje ("the green jacket"), aangereikt krijgt door de winnaar van het voorgaande jaar.[1]

Belangrijke namen op het winnaarslijstje van de Masters zijn de Amerikanen Jack Nicklaus (recordhouder met zes overwinningen), Tiger Woods (vijfde overwinning in 2019) en Arnold Palmer (vier overwinningen).

De winnaar mag levenslang aan de Masters meedoen en vijf jaar lang aan de overige Majors (US Open, The Open Championship en Amerikaanse PGA-kampioenschap).

Records[bewerken | brontekst bewerken]

  • Jack Nicklaus is de enige zesvoudige winnaar (1963, 1965, 1966, 1972, 1975 en 1986). Hij eindigde daarnaast vijftien keer in de top-5.
  • Het record na 18 holes staat sinds 1996 met -9 op naam van Greg Norman. Nick Price scoorde 63 in zijn derde ronde in 1986.
  • Het record na 36 holes stond sinds 1976 op naam van Raymond Floyd (-13) en werd in 2015 verbeterd door Jordan Spieth (-14).
  • Het record na 54 holes kwam in 2015 te staan op naam van Jordan Spieth (-16).
  • Het record na 72 holes staat met -20 sinds 2020 op naam van Dustin Johnson. Hij verbeterde het oude record van -18, dat op naam stond van Tiger Woods (1997) en Jordan Spieth (2015).
  • Vijf spelers wonnen de Masters nadat ze vier rondes aan de leiding gestaan hadden: Craig Wood (1941), Arnold Palmer (1960), Jack Nicklaus (1972), Raymond Floyd (1976) en Jordan Spieth (2015).
  • De jongste winnaar is Tiger Woods in 1997, hij was 21 jaar, 3 maanden en 14 dagen. Hij verlaagde het record van Severiano Ballesteros, die toen hij won net 23 jaar geworden was.
  • De oudste winnaar is Jack Nicklaus in 1986, hij was 46 jaar, 2 maanden en 23 dagen.
  • De winnaars met de hoogste score waren Sam Snead (1954), Jack Burke (1956) en Zach Johnson (2007), allen met 289
  • Arnold Palmer speelde de Masters onafgebroken van 1955-2004.
  • Gary Player deed 52 keer mee, voor het laatst in 2009.
  • Tiger Woods haalde in 2024 voor de 24e opeenvolgende keer de cut, en kreeg daarmee het record in handen dat hij het jaar ervoor nog deelde met Gary Player en Fred Couples (beiden 23 keer).
  • Beste amateurronde was van Ken Venturi (66), het beste eindresultaat was 281 van amateur Charlie Coe in 1961.
  • Scottie Scheffler won in 2024 zowel de Players Championship als de Masters. De enige die het eerder lukte om deze 2 toernooien in hetzelfde jaar te winnen was Tiger Woods in 2001. [2]

Winnaars[bewerken | brontekst bewerken]

Augusta National Invitation Tournament
Masters

Play-off[bewerken | brontekst bewerken]

In de periode dat het toernooi nog uit 36-holes bestond, is slechts één keer een play-off nodig geweest:

Na de oorlog werd de play-off ingekort tot 18 holes:

Daarna werd de sudden-death play-off geïntroduceerd, waarbij de eerste extra hole al een winnaar kan opleveren:

Hole-in-one

Amateur Ross Somerville (6x Canadees Amateur en eerste Canadese winnaar van het US Amateur) maakte als eerste speler een hole-in-one tijdens de eerste Masters. In de loop der jaren zijn de volgende holes-in-one tijdens de Masters gemaakt:

Geen van hen won vervolgens de Masters.

Deelnemers[bewerken | brontekst bewerken]

De Masters is van oorsprong een invitatietoernooi, en heeft het kleinste deelnemersveld van alle Majors. Invitaties gebeuren hoofdzakelijk op basis van vastgestelde kwalificatiecriteria, maar de organisatie behoudt zich nog steeds het recht voor om naar eigen inzicht spelers uit te nodigen. Deelnemers kunnen zich op de volgende manier kwalificeren:[3]

Amateurs[bewerken | brontekst bewerken]

De Masters is opgericht door de amateurkampioen Bobby Jones en het toernooi heeft nog steeds de traditie om het amateurgolf te eren. Elk jaar mogen daarom een aantal amateurgolfers meedoen; de winnaar van het Brits Amateurkampioenschap, de winnaar en runner-up van het US Amateurkampioenschap en de winnaar van het Mid-Amateur Golfkampioenschap. Sinds 2010 mag ook de winnaar van het Aziatische Amateur Kampioenschap deelnemen[4], en sinds 2015 de winnaar van het Latin America Amateur Kampioenschap.[5]

In 1954 begon amateur Billy Joe Patton met rondes van 70 en 74 en kwam daarmee aan de leiding. Zijn derde ronde was niet erg goed maar in de vierde ronde stond hij weer aan de leiding toen hij bij hole 13 kwam. Daar speelde hij naar de verkeerde green en kwam terecht in een beek. Hij miste op één slag de play-off waarin Sam Snead won van Ben Hogan.

In 1956 kwam Ken Venturi tot de tweede plaats, nadat hij in ronde 1 een score van 66 had gemaakt, nog steeds een amateurrecord bij de Masters[6]. Sinds 1970 is geen enkele amateur meer in de toptien beland.

De Nederlandse golfer Rolf Muntz deed in 1991 mee, maar miste de cut. In 2010 miste Reinier Saxton als beste amateur de cut (T58).

De laagst scorende amateur, die tevens de cut haalt (Low Amateur), krijgt een zilveren trofee, de Silver Cup. De Low Amateur runner-up krijgt een zilveren medaille. Een aantal amateurs werd na het winnen van de Silver Cup een vaste waarde in de top van het profcircuit. Er zijn zes spelers die eerst Low Amateur waren en vervolgens als prof het toernooi wonnen: Cary Middlecoff, Jack Nicklaus, Ben Crenshaw, Phil Mickelson, Tiger Woods en Sergio García


Winnaars Silver Cup (Low Amateur)[7]

  • 1934: Vlag van Verenigde Staten Charlie Yates (T21)
  • 1935:
  • 1936:
  • 1937:
  • 1938:
  • 1939:
  • 1940:
  • 1941:
  • 1942:
  • 1943-45: W.O.II
  • 1946:
  • 1947:
  • 1948:
  • 1949:
  • 1950:
  • 1951:
  • 1952:
  • 1970:
  • 1971:
  • 1972:
  • 1973:
  • 1974:
  • 1975:
  • 1976:
  • 1977: Vlag van Verenigde Staten Bill Sander (49)
  • 1978:
  • 1979:
  • 1980:
  • 1981:
  • 1982:
  • 1983:
  • 1984:
  • 1985:
  • 1986:

MC = Missed cut; geen van de amateurs behaalde de cut
W = Won later als prof het toernooi

The Georgia Cup[bewerken | brontekst bewerken]

De winnaar van het Brits Amateur en het Amerikaans Amateur spelen enkele dagen voor de Masters 18 holes matchplay om de Georgia Cup op de Golf Club of Georgia in Alpharetta. De opbrengsten van dit toernooi gaan naar het Yates studiefonds van de Georgia State Golf Stichting.

Jaar Baan Brits Amateur Uitslag US Amateur
1998 Lakeside Vlag van Schotland Craig Watson verliest met 3&1 van Vlag van Verenigde Staten Matt Kuchar
1999 Lakeside Vlag van Spanje Sergio García wint met 5&4 van Vlag van Verenigde Staten Hank Kuehne
2000 Lakeside Vlag van Engeland Graeme Storm verliest met 3&2 van Vlag van Verenigde Staten David Gossett
2001 Creekside Vlag van Finland Mikko Ilonen wint met 6&4 van Vlag van Verenigde Staten Jeff Quinney
2002 Lakeside Vlag van Noord-Ierland Michael Hoey wint met 4&2 van Vlag van Verenigde Staten Bubba Dickerson
2003 Lakeside Vlag van Spanje Alejandro Larrazábal verliest met 4&2 van Vlag van Verenigde Staten Ricky Barnes
2004 Creekside Vlag van Engeland Gary Wolstenholme wint met 4&2 van Vlag van Australië Nick Flanagan
2005 Creekside Vlag van Engeland Stuart Wilson verliest met 2/1 van Vlag van Verenigde Staten Ryan Moore
2006 Lakeside Vlag van Ierland Brian McElhinney wint met 3/2 van Vlag van Italië Edoardo Molinari
2007 Lakeside Vlag van Frankrijk Julien Guerrier verliest met 2&1 van Vlag van Schotland Richie Ramsay
2008 Lakeside Vlag van Verenigde Staten Drew Weaver verliest met 2&1 van Vlag van Verenigde Staten Colt Knost
2009 Lakeside Vlag van Nederland Reinier Saxton verliest met 2&1 van Vlag van Nieuw-Zeeland Danny Lee
2010 Creekside Vlag van Italië Matteo Manassero wint met 5&4 van Vlag van Zuid-Korea Byeong-Hun An
2011 Lakeside Vlag van Zuid-Korea Jin Jeong verliest met 4/2 van Vlag van Verenigde Staten Peter Uihlein
2012 Lakeside Vlag van Australië Bryden MacPherson wint met 2/1 van Vlag van Verenigde Staten Kelly Kraft
2013 Lakeside Vlag van Noord-Ierland Alan Dunbar wint met 1 up van Vlag van Verenigde Staten Steven Fox
2014 Lakeside Vlag van Engeland Garrick Porteous wint met 3&2 van Vlag van Engeland Matthew Fitzpatrick
2015 Lakeside Vlag van Zuid-Korea Gunn Yang wint met 3&2 van Vlag van Schotland Bradley Neil
2016 Lakeside Vlag van Verenigde Staten Bryson DeChambeau wint met 4&3 van Vlag van Frankrijk Romain Langasque

In 2004 werd de Georgia Cup voor het eerste gespeeld zonder Amerikaanse deelnemer. In 2014 speelden voor het eerst twee landgenoten tegen elkaar.
De deelnemers van 2010 waren samen 33 jaar oud, het jongste winnaarsduo ooit. Manassero is de jongste winnaar ooit.

Par 3 Contest[bewerken | brontekst bewerken]

Hole 9

Sinds 1960 wordt de dag voor de start van het Masters Tournament de Par 3 Contest gehouden, een traditionele en prestigieuze wedstrijd waaraan deelnemers van het hoofdtoernooi, voormalig winnaars en eregenodigden mogen deelnemen. De wedstrijd wordt gehouden op een baan met 9 holes (par:27). Tussen 1960 en 2008 is de winnaar van de Par 3 Contest er nog nooit in geslaagd in hetzelfde jaar het Masters Tournament te winnen.[8]

In 2012 moest de Contest door slecht weer voortijdig worden afgebroken. Padraig Harrington en Jonathan Byrd wonnen met een score van -5. Mark Wilson en Thomas Bjørn maakten een hole-in-one.

De meeste winnaars hadden een score van 22 of 23, vandaar dat er zo vaak een play-off gespeeld wordt, het record van 21 slagen staat op naam van Louis Oosthuizen.

Winnaars

De jaartallen achter de naam geven aan wanneer die speler de Masters won:

po = gewonnen na play-off

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Masters_Tournament&oldid=67382168"