Thermo-mechanische analyse
| Thermo-mechanische analyse | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Proefmonster in een Gleeble-machine
| ||||
| Kenmerken | ||||
| acroniem | TMA | |||
| type | thermische analyse | |||
| materie | metaal, polymeer | |||
| ||||
Thermo-mechanische analyse (TMA) is een thermische analysemethode waarbij men de afmeting van een monster meet tijdens verhitting.
Het principe is eenvoudig. Het monster wordt gelegd op een klein plateautje gemaakt van een vuurvast en inert materiaal, bijvoorbeeld kwarts of aluminiumoxide. Er wordt een sonde opgezet en een oven wordt om het plateautje omhooggebracht. Een thermokoppel vlak naast het monster meet de temperatuur. De positie van de sonde wordt gemeten in afhankelijkheid van de temperatuur in de oven.
Uitvoering[bewerken | brontekst bewerken]
Bij moderne TMA-instrumenten is de temperatuur computer-gestuurd en wordt met een constante snelheid verhoogd. De positie van de sonde wordt elektronisch gemeten en op gezette tijden naar de computer gestuurd. Typische temperaturen zijn van -150 °C tot 500 °C. De ruimte rond het meetmechaniek en het monster worden meestal gespoeld met zuiver stikstofgas om oxidatie te voorkomen. Rond het monster kan ook een ander gas worden geleid, zoals helium om de warmteoverdracht naar het monster te verbeteren, of een reactief gas (bijvoorbeeld zuurstofgas) om een reactie te bewerkstelligen. Het meetmechaniek kan maar beter onder stikstofgas blijven om beschadiging te voorkomen.
De sonde heeft een bekend oppervlak en kan met een bekende kracht op het monster worden gezet, zodat de resultaten kwantitatief beoordeeld kunnen worden. De sonde kan ook zodanig worden uitgevoerd dat niet alleen verweking kan worden gemeten, maar bv. ook buiging, rek of krimp.
Resultaten[bewerken | brontekst bewerken]
De afmetingen van een materiaal kan veranderen als er bijvoorbeeld een ontledingsreactie of verweking of smelt plaatsvindt. De temperatuur waarbij een en ander plaatsvindt is vaak kenmerkend voor de stof(fen) waaruit het monster bestaat. Ook kan men nagaan hoe zwaar een bepaalde (kunst-)stof nog belast kan worden bij hogere temperaturen en waar bijvoorbeeld rek in garens zodanig is dat er in autobanden een ander weefsel moet worden gebruikt.
IJking[bewerken | brontekst bewerken]
De temperatuuraanwijzing kan geijkt worden door een materiaal door z'n smelttemperatuur te programmeren, bijvoorbeeld een klein stukje indium of tin. De krachtmeting kan geijkt worden door het te vergelijken met aangebrachte ijkgewichtjes.
