Timmy Simons

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Timmy Simons
Timmy Simons op 23 april 2015, FK Dnipro - Club Brugge, UEFA Europa League kwartfinale, return
NSK Olimpiejsky-stadion, Kiev
Persoonlijke informatie
Geboortedatum 11 december 1976
Geboorteplaats Diest, Vlag van België België
Lengte 186 cm
Been Rechts
Positie Verdedigende middenvelder (centerhalf) 1
Centrale verdediger 2
Libero (sweeper) 3
Clubinformatie
Voetbalcarrière geëindigd in 2018
Huidige club Vlag van België FC Dender
Functie Hoofdtrainer
Contract tot 2023 tot onbekend
Jeugd
1982–1988
1988–1995
Vlag van België Klein Kempen Bekkevoort
Vlag van België KTH Diest
Senioren
Seizoen Club W (G)
1995–1998
1998–2000
2000–2005
2005–2010
2010–2013
2013–2018
Vlag van België KTH Diest
Vlag van België Lommel SK
Vlag van België Club Brugge
Vlag van Nederland PSV
Vlag van Duitsland 1. FC Nürnberg
Vlag van België Club Brugge
88(3)
74(5)
165(23)
168(21)
110(14)
167(16)
Interlands
2001–2016 Vlag van België België 94(6)
Getrainde teams
2018–2019
2019–2020
2020–2021
2021–2022
2023–
Vlag van België Club Brugge (assistent)
Vlag van België Club Brugge (U16)
Vlag van België Zulte Waregem (assistent)
Vlag van België Zulte Waregem
Vlag van België FCV Dender EH
Erelijst
2001
2002
2002
2003
2003
2004
2006
2007
2007
2008
2015
2016
2016
2018
Man van het Seizoen
Beker van België Gouden Schoen
Landskampioen België Prof v/h Jaar
Beker van België
Landskampioen België
Landskampioen Nederland
Landskampioen Nederland
Johan Cruijff Schaal Landskampioen Nederland
Beker van België
Landskampioen België
Belgische Supercup
Landskampioen België
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Timmy Simons (Diest, 11 december 1976) is een Belgisch voetbaltrainer en voormalig profvoetballer die bij voorkeur als verdedigende middenvelder speelde. Simons behaalde zijn grootste successen als speler van Club Brugge en PSV. In 2001 debuteerde hij in het Belgisch voetbalelftal, waarvoor hij daarna meer dan negentig interlands speelde. Hij begon zijn trainerscarrière bij SV Zulte Waregem, sinds februari 2023 is hij trainer bij FCV Dender EH.

Spelerscarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

In 1982 begon Simons te voetballen bij jeugd van KK Bekkevoort. Simons' carrière begon bij derdeklasser KTH Diest, de ploeg waar hij zijn opleiding kreeg. Het debuteerde er in 1995 en werkte tegelijk ook nog als schrijnwerker. Voor Diest speelde hij in vier seizoenen 81 wedstrijden.

Lommel SK[bewerken | brontekst bewerken]

In 1998 belandde hij op 21-jarige leeftijd bij eersteklasser Lommel SK, waar hij zich al snel in de eerste ploeg speelde. Hij kwam samen met Wim Van Diest over van de toenmalige derdeklasser. Van Diest speelde als libero en Simons als voorstopper. Na minder dan een half jaar werd zijn naam een eerste keer aan PSV gekoppeld. Tot een transfer kwam het toen echter nog niet. Een rustig seizoen beleefde hij niet, Lommel heeft kwaliteit te kort. Trainer Clijsters gaat er halfweg uit, Jos Daerden moet na de winterstop de meubelen redden. Dat lukt, op de laatste speeldag. Even is Simons bang dat de nieuwe trainer na Nieuwjaar voor namen zal kiezen, maar hij overleeft.

Zijn tweede seizoen bij de Limburgse club brengt bevestiging. Simons valt niet meer weg te denken uit de basis, ook al staat er opnieuw een andere sportieve baas: Harm van Veldhoven. Die haalt hem na zes maanden weg uit de verdediging en maakt van Simons een zes (verdedigende middenvelder).[1]

Na twee jaar degradatievoetbal met Lommel kwamen tal van eersteklasseclubs aan de deur kloppen. Lokeren, RC Genk, KV Mechelen en nog enkele hoog aangeschreven Duitse clubs kwamen allen aan de deur kloppen. Uiteindelijk verhuisde Timmy Simons in de zomer van 2000 naar Club Brugge.[2] Hij kwam 61 keer in actie voor de Limburgers.

Club Brugge[bewerken | brontekst bewerken]

Simons de middenvelder en Simons de verdediger[bewerken | brontekst bewerken]

Simons werd qua speelstijl en carrièreverloop vaak vergeleken met clubicoon Franky Van der Elst wiens natuurlijke opvolger hij werd. Beide kwamen op hun 23ste van een ploeg die degradeerde naar Club. Simons en Van der Elst hadden hetzelfde profiel, zowel fysiek als qua polyvalentie. Simons dwong in het seizoen 2000–2001 onder de Noorse trainer Trond Sollied, meteen een plek in het eerste elftal af. Hij maakte zijn competitiedebuut voor blauw-zwart thuis tegen KAA Gent op 13 augustus 2000, een 6–2 overwinning. Hij gaf meteen twee assists. Zijn officiële debuut maakte Simons reeds drie dagen eerder op 10 augustus 2000 tegen het Estische Flora Tallinn in de heenwedstrijd van de eerste ronde in de UEFA Cup, 4–1 winst.

Sollied zette zijn in België befaamd geworden aanvallende 4–3–3 geregeld in een 3–4–3 neer, vaak ook tijdens een wedstrijd als tactische wijziging. Als verdedigende middenvelder groeide Simons uit tot sterkhouder. In de periode 2000–2002 opteerde Sollied wel vaker voor een 3–4–3 met Philippe Clement en Gaëtan Englebert die hierbij centraal op het middenveld speelden. Simons speelde die periode regelmatig als libero, tot Sollied van Clement een centrale verdediger maakte. Simons' kenmerk was diep inzakken als balveroveraar, en dan van achter uit opbouwen. Geprezen om zijn eenvoud, positiespel, balrecuperaties en groot loopvermogen gaf Simons in de omschakeling vrijwel altijd een pass vooruit, waarmee hij dan vaak al vier tegenstanders tegelijk uitschakelde. Simons zette meestal hoog druk en dichtte de gaten op de flanken. Sollied gebruikte hem vaak als centrale verdediger. Simons was onder Sollied een moderne libero. Een aanvallende 3–4–2–1, destijds een relatief ongebruikelijke formatie met offensief ingestelde vleugelverdedigers. Sollied durfde in die formatie man op man te spelen met hem. Hij liep de gaten dicht die flankverdedigers Peter Van der Heyden en Olivier De Cock lieten omwille van hun aanvallende rushes en had daardoor als bepalende functie terugwinnen van balbezit. Sollieds "werkmansvoetbal" bleek hem bovendien op het lijf geschreven, grotendeels vanwege zijn uithouding.

Onder Sollied was het rennen. Eigenlijk waren Van der Heyden en De Cock halve buitenspelers. Ik wilde en kon mij altijd goed wegcijferen voor het team dus was het vele loopwerk helemaal geen probleem voor mij. Ik had 30 procent over om nog even door te gaan waar sommige tegenstanders aan 70 procent er doorheen zaten. Bij fysieke tests was mijn zuurstofopnamevermogen altijd ongeveer 80 procent.

— Timmy Simons bij Play Sports in 2021

Grootse successen na lang wachten[bewerken | brontekst bewerken]

Aanvankelijk leverde het spel geen titel of Beker op (het allereerste werd zelfs géén trofee gewonnen). Simons en zijn ploegmaats kwamen in de terugronde van het seizoen 2000–2001 acht keer na elkaar – negen keer in totaal – niet verder dan een gelijkspel. Club Brugge miste die terugronde met de geblesseerde Gert Verheyen evenwel een dragende speler. Anderlecht werd kampioen. Een seizoen later dong Club Brugge tot de voorlaatste speeldag mee om de titel. Genk behaalde de titel met twee schamele punten verschil. Aan het eind van dat seizoen won Club nog wel de beker, tegen Excelsior Moeskroen. Europees ging Club Brugge er twee seizoenen na elkaar uit in de 1/8ste finales van de UEFA Cup, tegen respectievelijk FC Barcelona en Olympique Lyon. In een van de bekendste wedstrijden voor Club Brugge speelde Simons niet als middenvelder, maar als "laatste man" in 5–4–1 opstelling.

In oktober 2003 won blauw-zwart op AC Milan in San Siro (groepsfase UEFA Champions League, derde speeldag). Simons speelde op befaamde wijze als een ouderwetse libero tegenover Kaká en de aanvallers Andrij Sjevtsjenko en Filippo Inzaghi. Sollied wijzigde zijn tactiek niet om zich aan te passen aan Milan. Middenvelder Gaëtan Englebert was niet fit. Het duo MaertensRozehnal fungeerde als mandekkers met Simons daar nog eens achter. Philippe Clement schoof door naar het middenveld. Inzonderheid is de uitzege belangrijk omdat AC Milan dat jaar titelverdediger was.[3] Een uitmuntende doelman Dany Verlinden, een wereldgoal [4] van Andrés Mendoza en sterke verdedigende werken van Simons later, behaalde Club een van zijn meest historische zeges ooit. Club overwinterde. Uiteindelijk werd blauw-zwart uitgeschakeld door Bordeaux in de 1/8ste finale van de UEFA Cup. Club eindigde in de Champions League als derde. In de UEFA Cup ging Debrecen voor de bijl.[5]

Met Club Brugge werd Simons twee keer landskampioen (2003 en 2005) en won hij twee keer de Belgische beker (2002 en 2004). In vijf seizoenen Club Brugge kwam hij 161 keer in actie in de competitie. In januari 2003, tijdens zijn derde seizoen in Brugge, werd Simons beloond met de Gouden Schoen 2002. Hij eindigde voor de vorige laureaat Wesley Sonck en Sint-Truiden-routinier Danny Boffin, twee creatieve spelers. De Hagelander was de eerste Bruggeling die de Gouden Schoen won sinds Franky Van der Elst in 1996.[6] Simons werd dat seizoen tevens Profvoetballer van het Jaar 2003.[7] Alles samen (inclusief Bekervoetbal en Europees) speelde hij 229 wedstrijden voor blauw-zwart.

De driehoek Simons–Čeh–Englebert[bewerken | brontekst bewerken]

In de verdediging speelde Simons samen met Hervé Nzelo-Lembi, Milan Lešnjak of Tjörven De Brul (periode 2000–2002) en Birger Maertens, Philippe Clement of David Rozehnal (periode 2002–2005). Op het middenveld speelde Simons haast routinematig in steun van Gaëtan Englebert en Nastja Čeh, maar ook in die van Tim Smolders, Alin Stoica of Serhij Serebrennikov en in zijn eerste seizoen nog Sven Vermant die in de zomer van 2001 naar het Duitse Schalke 04 vertrok.

Simons nam de positie van verdedigende middenvelder definitief over van Clement, omdat Sollied in Clement meer een centrale verdediger zag wegens diens lengte. In Simons' eerste seizoen verdween Clement zelfs permanent uit de basiself en speelde weinig wedstrijden. Simons heeft evenwel als verdediger gediend met Clement als middenvelder. Tot voorbeeld strekkend is de 7–3 thuiszege tegen KV Oostende uit januari 2005 met hattrick van Clement. Historisch relevant voor Simons' eerste Brugse periode is "Simons-Čeh-Englebert", een energiek en veelzijdig middenveld met Simons, de Sloveense vrijschopspecialist Čeh en de Luikse loper Englebert. Bijzondere chemie die later door Čeh werd aangehaald in het weekblad Sport/Voetbalmagazine. Aldus Čeh: "Ik speelde graag samen met Simons en Englebert. Vertrekken bij Club Brugge [om voor FK Austria Wien te gaan spelen] was de grootste blunder uit mijn carrière."[8] Naar het middenveld met Simons, Čeh en Englebert werd door datzelfde Sport/Voetbalmagazine ooit verwezen als de heilige driehoek of heilige drievuldigheid.[9]

Simons de leidersfiguur[bewerken | brontekst bewerken]

Simons was titularis (basisspeler) en maakt zichzelf de facto onvervangbaar (hij werd omzeggens nooit vervangen), maar was niet meteen de vaste aanvoerder. Logisch gezien zijn leeftijd en jaren die Simons bij aankomst in het Jan Breydelstadion op de teller had. Op het veld bleek hij weliswaar al snel een leidersfiguur die zijn ploegmaats goed aanstuurde wanneer nodig. De rol van aanvoerder was onder Sollied aanvankelijk weggelegd voor Gert Verheyen, Sven Vermant, Philippe Clement of Dany Verlinden. In juli 2004 erfde Simons uiteindelijk de kapiteinsband van ouderdomsdeken en clubicoon Verlinden, die er een punt achter zette op 40-jarige leeftijd. Simons' evenbeeld Franky Van er Elst was in diens tijd ook aanvoerder van het team. Simons was het voorgaande seizoen reeds vice-aanvoerder. Simons droeg derhalve de aanvoerdersband indien doelman Tomislav Butina in Verlindens plaats speelde. Het weekblad Knack omschreef Simons als "opvallend onopvallend" en "zelden slecht spelend". [10]

Simons was vanaf 2002 vaste strafschopnemer van Club Brugge. Zijn penalty's gingen er haast altijd in. Hij miste er toch één, en dan nog wel tegen rivaal RSC Anderlecht op 7 maart 2004 dewelke tevens zijn eerste gemiste strafschop was. Tristan Peersman wist de penalty tegen de staak te verwerken (wedstrijd van het relletje tussen Gert Verheyen en Olivier Deschacht). Simons nam de taak van strafschopnemer destijds over van de naar Kaiserslautern vertrokken centrale verdediger Hervé Nzelo-Lembi. Simons, Birger Maertens en Andrés Mendoza hadden er enkele genomen voordat Simons definitief de rol kreeg toegewezen.

PSV[bewerken | brontekst bewerken]

Simons tijdens zijn periode bij PSV, na een wedstrijd tegen Ajax

Simons werd op 29 juni 2005, na vijf jaar Club Brugge voor ruim €5.000.000,- overgenomen door PSV. Hij moest er de opvolger worden van Mark van Bommel die naar FC Barcelona vertrok. Voordat Simons naar PSV ging, onderhandelde hij tevens met Feyenoord, op aanraden van Bart Goor. Feyenoord kon echter moeilijk voldoen aan de vraagprijs en schoof de transfer op de lange baan na het ontslag van hoofdtrainer Ruud Gullit.[11] Hierdoor stopte Club Brugge de onderhandelingen.[12]

Bij PSV veroverde Simons direct een basisplaats. Met PSV werd hij in het seizoen 2005/2006 kampioen van Nederland. Simons werd al snel de penaltynemer van PSV. In de eredivisiewedstrijd tegen NAC Breda (op 3 december 2005) miste hij zijn eerste penalty in loondienst van PSV. Als reactie gaf Timmy Simons: "'t Was maar goed dat het een onterechte penalty was, heb ik er nog enigszins vrede mee".

Ook in zijn tweede jaar bij PSV verliep het prima met Simons. Van de totaal 49 wedstrijden die PSV speelde, in competitie, Champions League, Super Cup en Beker, speelde Simons 48 wedstrijden mee. Al deze wedstrijden speelde hij de volledige 90 minuten. De wedstrijd die Simons miste werd hem rust gegund. Hij was dus een belangrijke waarde in het kampioenschap dat behaald wordt in het seizoen 2006/07. Na het vertrek van Phillip Cocu werd hij in het seizoen seizoen 2007/08 benoemd tot aanvoerder van PSV. Na Club Brugge en het Belgisch nationale elftal werd Simons dus ook bij PSV én aanvoerder én vaste penaltynemer. Voor de wedstrijd van PSV tegen Willem II, op 6 oktober 2007 toonden de PSV-fans hun genegenheid met Simons. De gehele West-tribune was gehuld in de Belgische vlag en een spandoek werd ontrold met de tekst: "Kapitein Simons: Onze Leeuw van Vlaanderen".

Ook in het seizoen 2007/08 wordt Simons met PSV kampioen van Nederland. Zijn vierde titel op rij. Hij scoorde dat seizoen vier keer, drie keer verzilverde hij een strafschop en eenmaal scoorde middels een afstandsschot. Samen met doelman Gomes maakte Simons de meeste competitieminuten. Zij misten beiden slechts één competitiewedstrijd en speelden de andere 33 van het begin tot het einde mee. De verdedigende middenvelder kreeg het seizoen één enkele gele kaart en geen rode kaart, in de UEFA-Cup-wedstrijd PSV-Tottenham Hotspur. Zijn totaal kwam daarmee op 6 gele kaarten in 140 officiële wedstrijden voor PSV in zijn eerste drie seizoenen.

In zijn laatste seizoen bij PSV verloor Simons zijn basisplaats aan de jonge Ibrahim Afellay. Ook de komst van Orlando Engelaar verminderde zijn speelminuten.[13][14] Aangezien PSV in financieel zwaar weer zat en hij een van de grootverdieners van de selectie was, besloot PSV Simons een transfervrije overgang naar 1. FC Nürnberg, een club die uitkomt in de Bundesliga te geven.[15] Hij tekende in eerste instantie voor twee seizoen, met de afspraak dat Simons na die twee jaar, en het beëindigen van zijn carrière, zou terugkeren naar PSV in een technische functie.[16]

1. FC Nürnberg[bewerken | brontekst bewerken]

Timmy Simons bij 1. FC Nürnberg

Ook bij zijn nieuwe Duitse ploeg 1. FC Nürnberg leek Simons van groot belang, zowel met zijn leiderskwaliteiten en zijn groot loopvermogen. In twee seizoenen was Simons de speler die het meest speelde in de Bundesliga. Hij speelde er 102 officiële competitiewedstrijden na elkaar, zonder onderbreking door blessures of schorsingen. Dat is in de Bundesliga nog altijd een record. In het seizoen 2010/11 miste hij zelfs geen minuut.

Ook bij Nürnberg werd hij aanvoerder. Door zijn uitstekende resultaten kwam hij in 2012 in de belangstelling van zijn oude ploeg Club Brugge maar ook van Anderlecht. Hij drukte die speculaties de kop in door zijn contract dat in de zomer van 2013 afliep te verlengen tot 2014.[17][18] Simons behaalde met zijn ploeg respectievelijk de 6e en 2 keer de 10de plaats in de Bundesliga.

Club Brugge[bewerken | brontekst bewerken]

Simons met Club Brugge in 2013

Op 12 juni 2013 tekende Simons, na drie jaar gespeeld te hebben bij Nürnberg, een contract voor twee jaar met de optie om nadien in een technische functie bij Club te blijven. Hij is dan 37 jaar. Met hem erbij werden ook 2 landstitels binnen gehaald: 2015/16 & 2017/18.[19][20] Tijdens de eerste competitiewedstrijd van het seizoen 2013/14 maakte Simons zijn comeback voor blauw-zwart. Hij kreeg op speeldag 1 al na 21 minuten een discutabele rode kaart na een overtreding op Charleroispeler Ederson. Op 15 mei 2016 stak hij als kapitein, net als precies dag op dag 11 jaar daarvoor, de veertiende landstitel voor Club Brugge in de lucht na een 4-0 overwinning tegen RSC Anderlecht.[21]

Zijn eerste coach bij zijn terugkeer was de Spanjaard Juan Carlos Garrido, maar die werd in september 2013 op de keien gezet en opgevolgd door Michel Preud'homme. Preud'homme bracht de glorietijden van weleer weer naar Jan Breydel en Club Brugge won in twee seizoenen eerst de beker en dan de titel. Simons was als vanouds aanvoerder van het elftal, zoals in zijn laatste seizoen onder Trond Sollied. Hij speelde doorgaans als verdedigende middenvelder in een 4–5–1 / 4–2–3–1 / 4–3–3 punt naar voren. In het kampioenenjaar 2015–2016 kreeg Simons hierbij Ruud Vormer of de Braziliaan Claudemir naast zich op het middenveld.[21]

[in 2016] Iedereen volgde Timmy, voor de jonge spelers een voorbeeld omdat hij altijd hard werkte en gedisciplineerd was. Daarom is het niet verrassend dat hij op zijn leeftijd, 39 jaar, nog altijd speelt.

David Rozehnal, ex-ploegmaat bij Club Brugge. [22]

[in 2017] Ik zie hem nu niet stoppen en de hele dag ergens in de zon koffie drinken. Timmy is gewoon een werker, dat zit in zijn natuur. Altijd meer en beter willen.

Philippe Clement, ex-ploegmaat bij Club Brugge. [23]

Simons speelde op 29 januari 2017 tegen KAA Gent zijn 1.000ste wedstrijd als profvoetballer. Club verloor die wedstrijd wel met 2-0. Hij was de eerste Belgische speler die de mijlpaal van 1.000 wedstrijden wist te bereiken.[23] Op 25 februari 2018 brak Simons het dan 93-jarige record van de oudste veldspeler ooit in de Belgische eerste klasse. Bij zijn invalbeurt tegen Standard Luik was hij 41 jaar, 2 maanden en 14 dagen oud. Hij verbrak het record van Charles Cambier (41 jaar en 7 dagen). Simons besefte dat pas achteraf. Simons, ludiek: “We waren volledig gefocust op de match. Het was niet moeilijk om plots te spelen. [Trainer Ivan] Leko riep me naar de bank. Brandon Mechele had een pijntje, maar die kon verder. Uiteindelijk viel ik toch nog in [voor Jordy Clasie ]. Denken jullie [journalisten] dat ik stilzit op training misschien? Ik blijf elke dag werken en probeer het record nog scherper te stellen. Ik ben er trots op.”[24] Opmerkelijk is dat Simons ondanks zijn hoge leeftijd in méér competitiewedstrijden aantrad dan in zijn eerste periode. Op 13 mei 2018, na het behalen van zijn zevende titel als speler, verkondigde Simons dat hij een einde maakte aan zijn actieve spelerscarrière. Er werd meegedeeld dat hij in de toekomst een functie kon opnemen in het kader van de club.[25]

Clubstatistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Club Land Competitie Competitie Beker Supercup Internationaal Totaal
Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp.
1994/95 KFC Diest Vlag van België Tweede Klasse 3 0 0 0 3 0
1995/96 20 0 1 0 21 0
1996/97 Derde Klasse B 29 2 1 1 30 3
1997/98 30 0 4 0 34 0
1998/99 Lommel SK Eerste klasse 32 1 2 0 4 0 38 1
1999/00 32 4 2 0 34 4
2000/01 Club Brugge 34 2 1 1 8 1 43 4
2001/02 34 3 6 0 8 1 48 4
2002/03 33 7 3 0 12 2 48 9
2003/04 33 4 7 0 1 0 12 0 53 4
2004/05 29 7 5 1 1 0 9 1 44 9
2005/06 PSV Vlag van Nederland Eredivisie 32 2 4 1 1 0 8 0 45 3
2006/07 34 5 3 3 1 0 10 1 48 9
2007/08 33 4 1 0 1 0 11 1 46 5
2008/09 34 3 1 0 1 0 6 1 42 4
2009/10 25 0 3 0 9 1 37 1
2010/11 FC Nürnberg Vlag van Duitsland Bundesliga 34 2 4 3 38 5
2011/12 34 4 3 0 37 4
2012/13 34 5 1 0 35 5
2013/14 Club Brugge Vlag van België Eerste klasse 38 7 2 0 2 0 42 7
2014/15 40 7 6 0 16 0 62 7
2015/16 34 2 6 0 1 0 8 0 49 2
2016/17 35 0 1 0 1 0 4 0 41 0
2017/18 8 0 0 0 1 0 9 0
Carrière totaal 724 71 65 9 8 0 128 8 922 88

Interlandcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Timmy Simons bij de Rode Duivels

Op 28 februari 2001 wordt Simons een eerste keer Rode Duivel. België wint met 10-1 van San Marino, Simons komt wel niet van de bank. Dat doet hij evenmin voor de 2-2 in Schotland, een maand later. Maar als de Belgen eind april vriendschappelijk gaan spelen in Praag, bij Tsjechië, mag hij in de basis debuteren. Simons debuteerde net als Peter Van der Heyden. Het wordt 1-1 en Simons is op het middenveld de vervanger van Yves Vanderhaeghe. Bij de nationale ploeg was hij al gauw een vaste waarde en onder bondscoach René Vandereycken en werd hij aanvoerder. Hij maakte deel uit van de selectie voor het WK 2002 in Japan en Zuid-Korea, waar hij alle vijf de wedstrijden speelde. Onder bondscoach Aimé Anthuenis speelt Simons meestal als verdediger, terwijl hij bij Club Brugge vaker op het middenveld acteert.

Onder bondscoach Dick Advocaat werd hij opzijgeschoven. Als die aan het roer van de Duivels komt, laat hij Simons vallen. Van september 2009 tot september 2010 is hij niet één keer international. Advocaat belt hem wel om het te zeggen, maar dat telefoontje is zo kort en krachtig dat Simons te verbouwereerd is om uitleg te vragen. Vanaf 2001 t.e.m. 2011 verzamelde Simons 88 caps. Die leveren hem dan ook een plaats in de top 5 van de meeste interlands. In september 2010, hij is dan speler van Nürnberg, wordt hij onder kersvers bondscoach Georges Leekens terug opgeroepen. Ook onder het bewind van diens opvolger Marc Wilmots vinden we Simons terug in de selectie, al is dit wegens extra-sportieve redenen. Hij veroverde op 16 oktober 2012, als eerste Rode Duivel ooit, een 100e selectie.

Na zijn niet-selectie voor het wereldkampioenschap voetbal 2014, leek de interlandcarrière van Simons voorbij. Voorafgaand aan de eerste interland na dit WK (een vriendschappelijke wedstrijd tegen Australië) werd hij samen met Daniel Van Buyten in de bloemetjes gezet voor zijn verdiensten bij de nationale ploeg.[26]. Op 13 november 2016 werd Simons, na het uitvallen van Kabasele, in extremis toegevoegd aan de selectie voor de interland tegen Estland. In die wedstrijd mocht hij zelfs nog zeven minuten invallen. Hierdoor werd hij met 39 jaar, 11 maanden en 2 dagen de oudste Rode Duivel ooit die aantrad in een officiële wedstrijd. Hiermee brak hij het record uit 1930 van doelman Jan De Bie.[27] Simons verzamelde 94 caps in 114 selecties. Hierin trof hij zes maal raak. Simons was 36 keer aanvoerder van de nationale ploeg.

Interlands[bewerken | brontekst bewerken]

Interlands van Timmy Simons
Datum Wedstrijd Uitslag Soort wedstrijd Doelpunten
Als speler van Vlag van België Club Brugge
1. 25 april 2001 Vlag van Tsjechië Tsjechië - België Vlag van België 0 – 0 Vriendschappelijk -
2. 2 juni 2001 Vlag van België België - Letland Vlag van Letland 3 – 1 Kwalificatie WK 2002 -
3. 15 augustus 2001 Vlag van Finland Finland - België Vlag van België 4 – 1 Vriendschappelijk -
4. 05 september 2001 Vlag van België BelgiëSchotland Vlag van Schotland 2 – 0 Kwalificatie WK 2002 -
5. 10 november 2001 Vlag van België BelgiëTsjechië Vlag van Tsjechië 1 – 0 Play-Offs WK Kwalificatie 2002 -
6. 14 november 2001 Vlag van Tsjechië TsjechiëBelgië Vlag van België 0 – 1 Play-Offs WK Kwalificatie 2002 -
7. 13 februari 2002 Vlag van België België - Noorwegen Vlag van Noorwegen 1 – 0 Vriendschappelijk -
8. 27 maart 2002 Vlag van Griekenland Griekenland - België Vlag van België 3 – 2 Vriendschappelijk -
9. 17 april 2002 Vlag van België België - Slowakije Vlag van Slowakije 1 – 1 Vriendschappelijk -
10. 14 mei 2002 Vlag van België België - Algerije Vlag van Algerije 0 – 0 Vriendschappelijk -
11. 18 mei 2002 Vlag van Frankrijk Frankrijk - België Vlag van België 1 – 2 Vriendschappelijk -
12. 26 mei 2002 Vlag van België België - Costa Rica Vlag van Costa Rica 1 – 0 Vriendschappelijk -
13. 4 juni 2002 Vlag van Japan Japan - België Vlag van België 2 – 2 WK 2002 -
14. 10 juni 2002 Vlag van Tunesië Tunesië - België Vlag van België 1 – 1 WK 2002 -
15. 14 juni 2002 Vlag van België België - Rusland Vlag van Rusland 3 – 2 WK 2002 -
16. 17 juni 2002 Vlag van Brazilië Brazilië - België Vlag van België 2 – 0 WK 2002 -
17. 21 augustus 2002 Vlag van Polen Polen - België Vlag van België 1 – 0 Vriendschappelijk -
18. 7 september 2002 Vlag van België België - Bulgarije Vlag van Bulgarije 0 – 2 Kwalificatie EK 2004 -
19. 12 oktober 2002 Vlag van Andorra Andorra - België Vlag van België 0 – 1 Kwalificatie EK 2004 -
20. 16 oktober 2002 Vlag van Estland Estland - België Vlag van België 0 – 1 Kwalificatie EK 2004 -
21. 12 februari 2003 Vlag van Algerije Algerije - België Vlag van België 1 – 3 Vriendschappelijk -
22. 29 maart 2003 Vlag van Kroatië Kroatië - België Vlag van België 4 – 0 Kwalificatie EK 2004 -
23. 30 april 2003 Vlag van België België - Polen Vlag van Polen 3 – 1 Vriendschappelijk -
24. 7 juni 2003 Vlag van Bulgarije Bulgarije - België Vlag van België 2 – 2 Kwalificatie EK 2004 -
25. 11 juni 2003 Vlag van België België - Andorra Vlag van Andorra 3 – 0 Kwalificatie EK 2004 -
26. 20 augustus 2003 Vlag van België België - Nederland Vlag van Nederland 1 – 1 Vriendschappelijk -
27. 10 september 2003 Vlag van België België - Kroatië Vlag van Kroatië 2 – 2 Kwalificatie EK 2004 -
28. 11 oktober 2003 Vlag van België België - Estland Vlag van Estland 2 – 2 Kwalificatie EK 2004 -
29. 18 februari 2004 Vlag van België België - Frankrijk Vlag van Frankrijk 0 - 2 Vriendschappelijk -
30. 28 april 2004 Vlag van België België - Turkije Vlag van Turkije 2 - 3 Vriendschappelijk -
31. 29 mei 2004 Vlag van Nederland Nederland - België Vlag van België 0 - 1 Vriendschappelijk -
32. 18 augustus 2004 Vlag van Noorwegen Noorwegen - België Vlag van België 2 - 2 Vriendschappelijk -
33. 04 september 2004 Vlag van België België - Litouwen Vlag van Litouwen 1 – 1 Kwalificatie WK 2006 -
34. Aanvoerder 17 november 2004 Vlag van België België - Servië en Montenegro Vlag van Servië en Montenegro 0 – 2 Kwalificatie WK 2006 -
35. Aanvoerder 5 februari 2005 Vlag van Egypte Egypte - België Vlag van België 4 – 0 Vriendschappelijk -
36. Aanvoerder 4 juni 2005 Vlag van België België - Bosnië en Herzegovina Vlag van Bosnië en Herzegovina 4 – 1 Kwalificatie WK 2006 -
37. Aanvoerder 30 maart 2005 Vlag van San Marino San Marino - België Vlag van België 1 – 2 WK Kwalificatie 2006 Goal 18' (pen.)
Als speler van Vlag van Nederland PSV
38. Aanvoerder 17 augustus 2005 Vlag van België België - Griekenland Vlag van Griekenland 2 – 0 Vriendschappelijk -
39. Aanvoerder 03 september 2005 Vlag van Bosnië en Herzegovina Bosnië en Herzegovina - België Vlag van België 1 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
40. 7 september 2005 Vlag van België België - San Marino Vlag van San Marino 8 – 0 Kwalificatie EK 2008 Goal 34' (pen.)
41. 8 oktober 2005 Vlag van België België - Spanje Vlag van Spanje 0 – 2 Kwalificatie EK 2008 -
42. 12 oktober 2005 Vlag van Litouwen Litouwen - België Vlag van België 1 – 1 Kwalificatie EK 2008 -
43. Aanvoerder 1 maart 2006 Vlag van Luxemburg LuxemburgBelgië Vlag van België 0 – 2 Vriendschappelijk -
44. Aanvoerder 11 mei 2006 Vlag van België BelgiëSaoedi-Arabië Vlag van Saoedi-Arabië 2 – 1 Vriendschappelijk -
45. Aanvoerder 20 mei 2006 Vlag van Slowakije SlowakijeBelgië Vlag van België 1 – 1 Vriendschappelijk -
46. Aanvoerder 24 mei 2006 Vlag van België België - Turkije Vlag van Turkije 3 – 3 Vriendschappelijk -
47. Aanvoerder 16 augustus 2006 Vlag van België België - Kazachstan Vlag van Kazachstan 0 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
48. Aanvoerder 6 september 2006 Vlag van Armenië Armenië - België Vlag van België 0 – 1 Kwalificatie EK 2008 -
49. Aanvoerder 7 oktober 2006 Vlag van Servië Servië - België Vlag van België 1 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
50. Aanvoerder 11 oktober 2006 Vlag van België België - Azerbeidzjan Vlag van Azerbeidzjan 3 – 0 Kwalificatie EK 2008 Goal 24'
51. Aanvoerder 15 november 2006 Vlag van België België - Polen Vlag van Polen 0 – 1 Kwalificatie EK 2008 -
52. 7 februari 2007 Vlag van België België - Tsjechië Vlag van Tsjechië 0 – 2 Vriendschappelijk -
53. Aanvoerder 2 juni 2007 Vlag van België BelgiëPortugal Vlag van Portugal 1 – 2 Kwalificatie EK 2008 -
54. Aanvoerder 6 juni 2007 Vlag van Finland FinlandBelgië Vlag van België 2 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
55. Aanvoerder 22 augustus 2007 Vlag van België BelgiëServië Vlag van Servië 3 – 2 Kwalificatie EK 2008 -
56. Aanvoerder 12 september 2007 Vlag van Kazachstan KazachstanBelgië Vlag van België 2 – 2 Kwalificatie EK 2008 -
57. Aanvoerder 13 oktober 2007 Vlag van België België - Finland Vlag van Finland 0 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
58. Aanvoerder 17 oktober 2007 Vlag van België België - Armenië Vlag van Armenië 3 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
59. Aanvoerder 26 maart 2008 Vlag van België België - Marokko Vlag van Marokko 1 – 4 Vriendschappelijk -
60. Aanvoerder 30 mei 2008 Vlag van Italië Italië - België Vlag van België 3 – 1 Vriendschappelijk -
61. Aanvoerder 20 augustus 2008 Vlag van Duitsland Duitsland - België Vlag van België 2 – 0 Vriendschappelijk -
62. Aanvoerder 6 september 2008 Vlag van België België - Estland Vlag van Estland 3 – 2 Kwalificatie WK 2010 -
63. Aanvoerder 10 september 2008 Vlag van Turkije TurkijeBelgië Vlag van België 1 – 1 Kwalificatie WK 2010 -
64. Aanvoerder 11 oktober 2008 Vlag van België BelgiëArmenië Vlag van Armenië 2 – 0 Kwalificatie WK 2010 -
65. Aanvoerder 15 oktober 2008 Vlag van België België - Spanje Vlag van Spanje 1 – 2 Kwalificatie WK 2010 -
66. Aanvoerder 19 november 2008 Vlag van Luxemburg Luxemburg - België Vlag van België 1 – 2 Kwalificatie WK 2010 -
67. Aanvoerder 11 februari 2009 Vlag van België België - Slovenië Vlag van Slovenië 1 – 1 Kwalificatie WK 2010 -
68. Aanvoerder 28 maart 2009 Vlag van België BelgiëBosnië en Herzegovina Vlag van Bosnië en Herzegovina 2 – 4 WK Kwalificatie 2010 -
69. Aanvoerder 1 april 2009 Vlag van Bosnië en Herzegovina Bosnië en HerzegovinaBelgië Vlag van België 2 – 1 WK Kwalificatie 2010 -
70. Aanvoerder 29 mei 2009 Vlag van Chili ChiliBelgië Vlag van België 1 – 1 Kirin Cup 2009 -
71. Aanvoerder 31 mei 2009 Vlag van Japan JapanBelgië Vlag van België 4 – 0 Kirin Cup 2009 -
72. 12 augustus 2009 Vlag van Tsjechië Tsjechië - België Vlag van België 3 – 1 Vriendschappelijk -
73. Aanvoerder 5 september 2009 Vlag van Spanje Spanje - België Vlag van België 5 – 0 Kwalificatie WK 2010 -
74. Aanvoerder 9 september 2009 Vlag van Armenië Armenië - België Vlag van België 2 – 1 Kwalificatie WK 2010 -
Als speler van Vlag van Duitsland 1. FC Nürnberg
75. 3 september 2010 Vlag van België België - Duitsland Vlag van Duitsland 0 – 1 Kwalificatie EK 2012 -
76. 7 september 2010 Vlag van Turkije Turkije - België Vlag van België 3 – 2 Kwalificatie EK 2012 -
77. 8 oktober 2010 Vlag van Kazachstan Kazachstan - België Vlag van België 0 – 2 Kwalificatie EK 2012 -
78. 12 oktober 2010 Vlag van België BelgiëOostenrijk Vlag van Oostenrijk 4 – 4 kwalificatie EK 2012 -
79. 17 november 2010 Vlag van Rusland Rusland - België Vlag van België 0 – 2 Vriendschappelijk -
80. 9 februari 2011 Vlag van België België - Finland Vlag van Finland 1 – 1 Vriendschappelijk -
81. 25 maart 2011 Vlag van Oostenrijk Oostenrijk - België Vlag van België 0 – 2 Kwalificatie EK 2012 -
82. 29 maart 2011 Vlag van België België - Azerbeidzjan Vlag van Azerbeidzjan 4 – 1 Kwalificatie EK 2012 Goal 32'
83. 3 juni 2011 Vlag van België BelgiëTurkije Vlag van Turkije 1 – 1 kwalificatie EK 2012 -
84. 10 augustus 2011 Vlag van Slowakije Slowakije - België Vlag van België 0 – 0 Vriendschappelijk -
85. 2 september 2011 Vlag van Azerbeidzjan AzerbeidzjanBelgië Vlag van België 1 – 1 kwalificatie EK 2012 Goal 55'
86. 6 september 2011 Vlag van België BelgiëVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 0 Vriendschappelijk -
87. 7 oktober 2011 Vlag van België België - Kazachstan Vlag van Kazachstan 4 – 1 Kwalificatie EK 2012 Goal 40'
88. 11 oktober 2011 Vlag van Duitsland Duitsland - België Vlag van België 2 – 1 Kwalificatie EK 2012 -
89. 15 november 2011 Vlag van Frankrijk Frankrijk - België Vlag van België 0 – 0 Vriendschappelijk -
90. 25 mei 2012 Vlag van België BelgiëMontenegro Vlag van Montenegro 2 – 2 Vriendschappelijk -
91. 2 juni 2012 Vlag van Engeland EngelandBelgië Vlag van België 1 – 0 Vriendschappelijk -
92. 6 februari 2013 Vlag van België België - Slowakije Vlag van Slowakije 2 – 1 Vriendschappelijk -
93. 29 mei 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenBelgië Vlag van België 2 – 4 Vriendschappelijk -
Als speler van Vlag van België Club Brugge
94. 13 november 2016 Vlag van België BelgiëEstland Vlag van Estland 8 – 1 Kwalificatie WK 2018 -
Totaal 6

Bijgewerkt t/m 7 december 2020[28]

Trainerscarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Club Brugge[bewerken | brontekst bewerken]

Op 31 mei 2018 werd Simons aangesteld door Club Brugge als assistent van hoofdtrainer Ivan Leko voor het seizoen 2018-19.[29] In juni 2019, na de terugkeer van Philippe Clement naar de club als hoofdcoach, ging Simons de U16 van Club Brugge trainen.[30]

Zulte Waregem[bewerken | brontekst bewerken]

In juni 2020 vertrok Simons naar Zulte Waregem om er assistent te worden van hoofdtrainer Francky Dury.[31] Dury werd half december 2021 ontslagen waarop Simons en Davy De fauw als duo hoofdtrainers werden voor de rest van het seizoen 2021-22.[32] Op 17 mei 2022, werd Mbaye Leye aangesteld als nieuwe hoofdcoach. De West-Vlaamse ploeg probeerde te onderhandelen met Simons om hem een nieuwe functie aan te bieden binnen de ploeg, maar deze liepen af zonder overeenkomst.[33]

FCV Dender EH[bewerken | brontekst bewerken]

Op maandag 13 februari 2023 startte hij als trainer bij FCV Dender EH, dat na afloop van de reguliere competitie in Eerste klasse B een einde had gemaakt aan de samenwerking met trainer Regi Van Acker.[34] Hij moet de ploeg door de play-downs van de competitie loodsen en ervoor zorgen dat ze niet degraderen. Dender was onder Van Acker tiende geëindigd in de reguliere competitie, met vijf punten meer dan hekkensluiter Excelsior Virton.[34]

Op de eerste speeldag van de play-downs won Dender onder leiding van Simons met 2-1 van Virton, waardoor de kloof tussen beide clubs aandikte tot acht punten.[35][36]

In maart 2023 haalde hij zijn UEFA Pro License-trainersdiploma.[37]

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

  • Tussen 2002 en 2008 werd Simons vijfmaal kampioen in zes seizoenen, tweemaal met Brugge (in 2003 en 2005) en driemaal met PSV (in 2006, 2007 en 2008). Aangezien Simons met Club Brugge in 2002 en 2004 de Beker van België won, won Simons tussen 2002 en 2008 elk jaar een prijs.
  • Simons was, met het oog op het nakende einde van zijn voetballersloopbaan, mede-eigenaar geworden van het wielerteam Vastgoedservice-Golden Palace Cycling Team en investeerde in een woonpark voor senioren in Neurenberg.[38]
  • Simons werd op 25 februari 2018 de oudste veldspeler ooit in de Belgische eerste klasse. Bij zijn invalbeurt tegen Standard Luik was hij 41 jaar, 2 maanden en 14 dagen oud, waardoor hij het 93 jaar oude record van Charles Cambier (41 jaar en 7 dagen) verbrak.[39]
  • Een personage uit de Britse Channel 4-soap Hollyoaks kreeg de naam Timmy Simons. Het personage was te zien in 2021.[40]
  • In 2023 werd Simons onthuld als “Groot Licht” in het VTM-programma The Masked Singer.[41]

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie
Aantal Jaren
Vlag van België Club Brugge
Landskampioen België 4x 2002/03, 2004/05, 2015/16, 2017/18
Beker van België 3x 2001/02, 2003/04, 2014/15
Belgische Supercup 4x 2002, 2003, 2004, 2016
Vlag van Nederland PSV
Landskampioen Nederland 3x 2005/06, 2006/07, 2007/08
Johan Cruijff Schaal 1x 2008
Individueel
Man van het Seizoen 1x 2001
Gouden Schoen 1x 2002
Profvoetballer van het Jaar 1x 2003

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Timmy Simons.
Voorganger:
Wesley Sonck
Gouden Schoen
2002
Opvolger:
Aruna Dindane
Voorganger:
Wesley Sonck
Profvoetballer van het Jaar
2003
Opvolger:
Aruna Dindane
Voorganger:
Yves Vanderhaeghe
Man van het Seizoen
2001
Opvolger:
Danny Boffin
Voorganger:
Dany Verlinden
Aanvoerder van Club Brugge
2004-2005
Opvolger:
Gert Verheyen
Voorganger:
Carl Hoefkens
Ryan Donk
Aanvoerder van Club Brugge
2013-2017
Opvolger:
Ruud Vormer