PGA Championship (Verenigde Staten)

Amerikaans PGA Kampioenschap
Officiële naam	US PGA Championship
Plaats	Verenigde Staten
Oprichting	1916
Golfbaan	Oak Hill, East Course (2023)
Par	72
Lengte	7360 m
Tour(s)	PGA Tour; Europese Tour
Datum	mei
Deelnemers	156
Recordwinnaar	Walter Hagen; Jack Nicklaus (5x)
Portaal	Golf

Het PGA Championship is een Amerikaans golftoernooi, jaarlijks georganiseerd door de Amerikaanse PGA (Professional Golfers Association of America). Het is een van de vier Majors van het golfseizoen, naast de Masters, het US Open en het Brits Open. De winnaar ontvangt de Wanamaker Trophy.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Het toernooi werd tot 2019 altijd gespeeld in het derde weekend van augustus, voor Labor Day, en was daarmee de vierde en laatste Major van het jaar. Sinds 2019 wordt het toernooi, als tweede Major, gespeeld in mei in het weekend voor Memorial Day.

In lijn met de andere Majors, verwerft de winnaar van het PGA Championship privileges die een bepaalde zekerheid garanderen in zijn golfloopbaan. Winnaars zijn automatisch uitgenodigd voor deelname aan de drie andere Majors, alsook het Players Championship voor de volgende vijf jaar, en mogen daarnaast voor het leven deelnemen aan het PGA Championship. Ze krijgen een lidmaatschap van de PGA Tour voor de volgende vijf seizoenen en de European Tour voor de volgende zeven seizoenen.

De PGA is de enige van de vier Majors waaraan vrijwel alleen professionals deelnemen. Het toernooi wordt op wisselende locaties gehouden.

In 2020 werd het toernooi vanwege Covid-19 verplaatst naar de eerste week van augustus. Na de bestorming van het Amerikaanse Capitool in 2021 door aanhangers van president Trump besloot de PGA de editie van 2022 niet meer op de Trump National Golf Club in Bedminster te organiseren.^[1]

Formule[bewerken | brontekst bewerken]

Matchplay[bewerken | brontekst bewerken]

Het toernooi werd voor het eerst gehouden in 1916 op de Siwanoy Country Club in Bronxville, New York. Winnaar was de in Engeland geboren Jim Barnes, die in de Verenigde Staten woonde en in 1910 de Amerikaanse nationaliteit had gekregen. De formule was matchplay, de andere finalist was ook een immigrant, Jock Hutchison. In 1919 versloeg Barnes finalist Fred McLeod met 6&5.
Gene Sarazen won in 1922 op 20-jarige leeftijd, en in 1923 versloeg hij Walter Hagen met een birdie op de 38ste hole.
In 1942 won Sam Snead zijn eerste Major.

Strokeplay[bewerken | brontekst bewerken]

in 1958 schakelde men over naar strokeplay over 72 holes (4 ronden).

Meervoudige winnaars[bewerken | brontekst bewerken]

De meeste overwinningen in het PGA Championship staan op naam van de Amerikanen Walter Hagen (5 overwinningen tussen 1921 en 1927) en Jack Nicklaus (5 overwinningen tussen 1963 en 1980). Tiger Woods heeft 4 overwinningen behaald terwijl Gene Sarazen (tussen 1922 en 1933) en Sam Snead (tussen 1942 en 1951) elk 3 maal de titel wonnen.

Pádraig Harrington was na 78 jaren in 2008 de eerste Europeaan die het toernooi won.

Winnaars sinds 1958[bewerken | brontekst bewerken]

1958: Dow Finsterwald
1959: Bob Rosburg
1960: Jay Hebert
1961: Jerry Barber
1962: Gary Player
1963: Jack Nicklaus
1964: Bobby Nichols
1965: Dave Marr
1966: Al Geiberger
1967: Don January
1968: Julius Boros
1969: Ray Floyd
1970: Dave Stockton
1971: Jack Nicklaus
1972: Gary Player

1973: Jack Nicklaus
1974: Lee Trevino
1975: Jack Nicklaus
1976: Dave Stockton
1977: Lanny Wadkins
1978: John Mahaffey
1979: David Graham
1980: Jack Nicklaus
1981: Larry Nelson
1982: Ray Floyd
1983: Hal Sutton
1984: Lee Trevino
1985: Hubert Green
1986: Bob Tway
1987: Larry Nelson

1988: Jeff Sluman
1989: Payne Stewart
1990: Wayne Grady
1991: John Daly
1992: Nick Price
1993: Paul Azinger
1994: Nick Price
1995: Steve Elkington
1996: Mark Brooks
1997: Davis Love III
1998: Vijay Singh
1999: Tiger Woods
2000: Tiger Woods
2001: David Toms
2002: Rich Beem

Winnaars voor 1958[bewerken | brontekst bewerken]

1916: Jim Barnes
1917: niet gespeeld wegens WWI
1918: niet gespeeld wegens WWI
1919: Jim Barnes
1920: Jock Hutchison
1921: Walter Hagen
1922: Gene Sarazen
1923: Gene Sarazen
1924: Walter Hagen
1925: Walter Hagen
1926: Walter Hagen

1927: Walter Hagen
1928: Leo Diegel
1929: Leo Diegel
1930: Tommy Armour
1931: Tom Creavy
1932: Olin Dutra
1933: Gene Sarazen
1934: Paul Runyan
1935: Johnny Revolta
1936: Denny Shute
1937: Denny Shute

1938: Paul Runyan
1939: Henry Picard
1940: Byron Nelson
1941: Vic Ghezzi
1942: Sam Snead
1943: geannuleerd
1944: Bob Hamilton
1945: Byron Nelson
1946: Ben Hogan
1947: Jim Ferrier
1948: Ben Hogan

Jim Barnes (1886-1966) en Jock Hutchinson (1884-1977) emigreerden naar de Verenigde Staten. Hutchison kreeg in 1920 de Amerikaanse nationaliteit.

Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]

De maximaal 156 deelnemers kunnen zich op verschillende manieren plaaten:

Alle voormalige winnaars van het PGA Kampioenschap;
De winnaars van de laatste vijf US Opens;
De winnaars van de laatste vijf Masters;
De winnaars van de laatste vijf Britse Opens;
De winnaar van het US Senior PGA Kampioenschap;
De top 15 van het laatste PGA Kampioenschap;
De top 20 van het laatste Nationaal PGA Kampioenschap van Amerika;
De top 70 van de laatste WGC - Bridgestone Invitational;
Alle leden van het laatste Ryder Cup team, mits zij nog in de top 100 van de Official World Golf Ranking staan op de maandag 10 dagen voor de aanvang van het toernooi;
Alle winnaars van goedgekeurde toernooien sinds de vorige editie van het PGA Kampioenschap;
Overgebleven plaatsen worden opgevuld van vastgestelde ranglijsten.

Alle Amerikaanse deelnemers moeten lid zijn van de Amerikaanse PGA.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Portaal Golf

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Golfbond ontneemt Trump organisatie major: 'Dit is enorme teleurstelling'. nos.nl. Nederlandse Omroep Stichting (11 januari 2021). Geraadpleegd op 12 januari 2021.

[1] Golfbond ontneemt Trump organisatie major: 'Dit is enorme teleurstelling'. nos.nl. Nederlandse Omroep Stichting (11 januari 2021). Geraadpleegd op 12 januari 2021.

[1]