Wang Shixiang
| Wang Shixiang 王世襄 | ||||
|---|---|---|---|---|
| Persoonsgegevens | ||||
| Geboren | Peking, 25 mei 1914 | |||
| Overleden | 28 november 2009 | |||
| Geboorteland | Volksrepubliek China | |||
| Beroep(en) | Onderzoeker Kunstverzamelaar | |||
| Oriënterende gegevens | ||||
| Stijl(en) | Traditionele Chinese cultuur | |||
| ||||
Wang Shixiang (Hanzi: 王世襄 pinyin: wáng shìxiāng) (Peking, 25 mei 1914 - 28 november 2009) was een Chinees onderzoeker van traditionele Chinese cultuur, vooraanstaand kunstverzamelaar, dichter en Hanzi-kalligraaf.[1][2][3]
Leven[bewerken | brontekst bewerken]
Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]
Wang werd geboren in een welvarende familie. Zo was zijn vader diplomaat en was het zijn moeder mogelijk geweest om in het buitenland te studeren. Zijn voorouders dienden drie generaties aan het hof van de Chinese Qing-dynastie. Zijn herkomst wordt beschreven als een van de redenen voor zijn talent en fijngevoeligheid voor het herkennen van elementen uit de klassieke Chinese cultuur. Vanaf zijn puberteit tot de leeftijd van ca. 25 jaar leidde hij het leven van een dandy; hij ging bijvoorbeeld niet naar school, hield van straatspelen als krekelgevechten en het fokken en trainen van duiven en adelaars. Toen op zijn vijfentwintigste zijn moeder overleed, veranderde zijn leven radicaal. Hij liet het losbollige leven achter zich en ging zich bezighouden met studie en schrijven.[4]
Zijn kunstverzameling vormde al tijdens zijn leven een inspiratiebron voor ambachtslieden en wetenschappers wereldwijd. Tijdens de Culturele Revolutie (1966-1976) werd zijn verzameling in beslag genomen door de Chinese autoriteiten. Na afloop van de revolutie werd zijn verzameling weer teruggegeven. Anno 2003 maakt zijn verzameling deel uit van het Chinese nationale erfgoed.[5]
Zijn leven lang bleef hij een verwoed fan van duiven. In Engelse werken als Beijing Pigeon Whistles uit 1999 schreef hij over zijn passie. Toen hem de Prins Claus Prijs in 2003 in Peking werd uitgereikt werden enkele duiven losgelaten als geste naar de laureaat.[3][4]
Loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]
Wang begon zijn loopbaan na afloop van de Tweede Chinees-Japanse Oorlog (1937-1945). Hij werkte in deze tijd aan het Paleismuseum in de Verboden Stad in Peking en werd later lid van het prestigieuze Centrale Onderzoeksinstituut voor Cultuur en Geschiedenis.[4]
Later werd hij onderzoeker voor het Staatsbestuur voor Cultureel Erfgoed. Gedurende de jaren tachtig leverde hij regelmatig bijdragen aan de krant China Daily. Maar ook via andere kanalen publiceerde hij veel over het onderzoek dat hij verrichtte, zoals in tientallen boeken die hij naliet. Zijn publicaties zijn in sommige gevallen de enige beschikbare informatie over bepaalde onderwerpen.[3][5]
Werk[bewerken | brontekst bewerken]
Wang werd internationaal bekend vanwege zijn uitgebreide studie naar een breed scala aan culturele relikwieën, kunstvoorwerpen en uitingen, waaronder meubels, Chinese lakkunst, bamboehoutsnijwerk, duivenfluitjes, een groot aantal traditionele ambachten en muziek. Zijn kennis strekt zich uit van alledaagse zaken tot esoterie, van Chinese manuscripten en objecten tot niet tastbare culturele zaken.[1][4]
Bij elkaar publiceerde hij meer dan veertig boeken. Het boek Classic Chinese Furniture: Ming and Early Qing Dynasties wordt beschouwd als zijn meest invloedrijke werk. Het is een nauwgezet en precies werk dat al zijn studie omvat die hij verrichtte naar Chinees meubilair.[4]
Bibliografie (Engelstalige selectie)[bewerken | brontekst bewerken]
- 1989: Bamboo Carving of China, met Wan-go Weng, ISBN 978-0295967936
- 1990: Connoisseurship of Chinese Furniture: Ming & Early Qing Dynasties, met Shih-Hsiang Wang, ISBN 978-9620408199
- 1991: Classic Chinese Furniture: Ming and Early Qing Dynasties, ISBN 978-1878529022
- 1993: The Charms of the Gourd, ISBN 978-9625770048
- 1995: Master Pieces from the Museum of Classical Furnitures, met Shih-Hsiang Wang & Curtis Evarts, ISBN 978-1883662028
- 1998: Classical and Vernacular Chinese Furniture in the Living Environment, met Kai-Yin Lo, ISBN 978-1878529473
- 1999: Beijing Pigeon Whistles, ISBN 978-7538256369
- 2000: Beyond the Screen: Chinese Furniture of the 16th and 17th, met Craig Clunas & Malcolm Rogers, ISBN 978-0878464340
- 2000: Qing Dynasty Craft Rules, deel 1 (ISBN 7534723965) en deel 2 (ISBN 7534723973)
Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]
Wang won in 1985 een prijs van het Chinees Ministerie van Cultuur waarin hij werd omschreven als een van de meest onderscheidende personen op het gebied van cultuur, geschiedenis en museumstudies.[4]
Wang ontving in 2003 de Grote Prins Claus Prijs "als erkenning voor zijn nauwgezette onderzoek naar de populaire cultuur en kunstnijverheid van de Chinese Volksrepubliek. Door kennis van tradities en vaardigheden te documenteren en te verspreiden heeft hij een bijdrage geleverd aan het herstel van de ontwrichting die door de Culturele Revolutie was veroorzaakt, om op die manier voor hedendaagse en toekomstige generaties het cultureel erfgoed te bewaren en over te dragen." Gewoonlijk worden de hoofdprijzen van de Prins Claus Prijs in Nederland uitgereikt. In 2003 was Wang 89 jaar, waardoor de prijsuitreiking ditmaal door de ambassade in Peking werd georganiseerd.[5][6]
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Zhou Chen (2002) Biography of Wang Shixiang, ISBN 7501013225
Bronnen, noten en/of referenties
|