Warmteoverdrachtscoëfficiënt

De warmteoverdrachtscoëfficiënt (symbool $h$, uitgedrukt in W/m²K) is een maat voor de warmteoverdracht bij convectie (in tegenstelling tot warmteoverdracht door geleiding).

Voor de warmteoverdracht geldt:

$Q=hA\Delta T$

waarin $Q$ de warmtestroom is (in W), $A$ het oppervlak waardoor de warmteoverdracht plaatsvindt (in m²) en $\Delta T$ het temperatuurverschil (in K).

De waarde van $h$ wordt bepaald door de stroming van lucht langs een warmte-afgevend of warmte-ontvangend oppervlak. Hoe sterker de stroming, des te hoger $h$ zal zijn. Halverwege de vorige eeuw werd de volgende formule gebruikt voor het vaststellen van de warmteoverdrachtscoëfficiënt:

$h=10{\sqrt {v}}$

Waarbij 10 de warmte in kcal/(m²·h·°C) en v de snelheid van de lucht, getalsmatig, in meters per seconde is. Voor die formule geldt nu:

$h=12{\sqrt {v}}$ in W/(m²K).

Overzicht warmteoverdrachtscoëfficiënten in verschillende situaties volgens TNO en de Gasunie:

sitiuatie	$v$ m/s ±	$h$ W/(m²K)
net boven een radiator	0,5	8,5 .
binnenkant van een buitenmuur bij koud weer	0,25	6
buitenkant van die buitenmuur	4	24

In berekeningen wordt meestal uitgegaan van de omgekeerde waarde van de warmteoverdrachtscoëfficiënt, de overgangsweerstand (NEN 1068;2004), aangeduid door Rsi (binnen) en door Rse (buiten).

• Rsi = 1/(6 W/m²·K) = 0,166 m²·K/W ; volgens NEN 1068 Rsi = 0,13 m²·K/W.
• Rse = 1/(24 W/m²·K) = 0,04 m²·K/W ; volgens NEN 1068 Rse = 0,04 m²·K/W.

Bronnen, noten en/of referenties