Wereldkampioenschap snooker 2007

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Het World Snooker Championship van 2007 vond plaats van 21 april tot en met 7 mei 2007 in het Crucible Theatre in het Engelse Sheffield. Graeme Dott was de winnaar van 2006, en dus titelverdediger.

Vooraf[bewerken | brontekst bewerken]

Jimmy White wist zich voor het eerst in jaren niet voor het hoofdtoernooi te plaatsen.

Tweevoudig kampioen Ronnie O'Sullivan had zich na de loting hardop afgevraagd of de loting geen doorgestoken kaart was.[1] Hij was gekoppeld aan een andere favoriet, de Chinees Ding Junhui. Eerder in januari 2007 speelden ze de finale van de Masters tegen elkaar. O'Sullivan vond het verdacht dat hij in de laatste vijf edities vier keer het toernooi tegen een sterke speler moest starten.

Eerste ronde[bewerken | brontekst bewerken]

Titelverdediger Graeme Dott werd al in de eerste ronde door Ian McCulloch uitgeschakeld. Ook Ken Doherty (als derde geplaatst) en Mark Williams ruimden het veld.

Gedenkwaardig was ook de strijd tussen twee grote kampioenen uit het verleden, Steve Davis en John Parrott. Davis, 49 jaar oud en zesvoudig kampioen tussen 1981 en 1989, moest het opnemen tegen vriend en collega tv-commentator Parrott, 43 jaar oud en wereldkampioen in 1991.[2] De wedstrijd werd pas in de allerlaatste frame beslist in het voordeel van Parrott met 10-9.

Graeme Dott Vlag van Schotland 7 – 10 Vlag van Engeland Ian McCulloch
Anthony Hamilton Vlag van Engeland 10 – 3 Vlag van Hong Kong Marco Fu
Stephen Maguire Vlag van Schotland 10 – 3 Vlag van Engeland Joe Perry
Mark Williams Vlag van Wales 9 – 10 Vlag van Noord-Ierland Joe Swail
John Higgins Vlag van Schotland 10 – 4 Vlag van Engeland Michael Holt
Barry Hawkins Vlag van Engeland 9 – 10 Vlag van Ierland Fergal O'Brien
Neil Robertson Vlag van Australië 10 – 5 Vlag van Wales Ryan Day
Ronnie O'Sullivan Vlag van Engeland 10 – 2 Vlag van China Ding Junhui
Ken Doherty Vlag van Ierland 7 – 10 Vlag van Noord-Ierland Mark Allen
Matthew Stevens Vlag van Wales 10 – 2 Vlag van Ierland Joe Delaney
Steve Davis Vlag van Engeland 9 – 10 Vlag van Engeland John Parrott
Shaun Murphy Vlag van Engeland 10 – 6 Vlag van Engeland Judd Trump
Peter Ebdon Vlag van Engeland 10 – 7 Vlag van Engeland Nigel Bond
Stephen Lee Vlag van Engeland 7 – 10 Vlag van Engeland Mark Selby
Ali Carter Vlag van Engeland 10 – 4 Vlag van Engeland Andy Hicks
Stephen Hendry Vlag van Schotland 10 – 7 Vlag van Engeland Andy Gilbert

Laatste 16[bewerken | brontekst bewerken]

In de kwartfinale tussen Shaun Murphy en Matthew Stevens stond Stevens na de tweede sessie met 11-5 voor, en leek dus op een makkelijke overwinning af te stevenen. Maar door de laatste sessie met 8-1 te winnen, wist Murphy alsnog Stevens met 13-12 te verslaan.

Ook de tweevoudig kampioen en favoriet Ronnie O'Sullivan redde het niet. John Higgins, kampioen in 1998, was de sterkste.

De finale werd uiteindelijk gespeeld tussen John Higgins en Mark Selby. Selby had zich via een kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap geplaatst. Tijdens het toernooi schakelde Selby onder andere de voormalig wereldkampioenen Peter Ebdon en Shaun Murphy uit. Tijdens de finale kwam Higgins op een voorsprong van 12-4, maar Selby kwam terug tot 14-13, met nog maar één frame achterstand. Higgins wist de volgende vier frames echter te winnen en schreef voor de tweede keer in zijn carrière de wereldtitel op zijn naam.

  1/8e finale
best of 25 frames
kwartfinale
best of 25 frames
halve finale
best of 33 frames
finale
best of 35 frames
                                     
1  Vlag van Engeland Ian McCulloch 8  
16  Vlag van Engeland Anthony Hamilton 13  
     Vlag van Engeland Anthony Hamilton 7  
   
     Vlag van Schotland Stephen Maguire 13  
8  Vlag van Schotland Stephen Maguire 13
 
9  Vlag van Noord-Ierland Joe Swail 8  
     Vlag van Schotland Stephen Maguire 15  
     Vlag van Schotland John Higgins 17  
5  Vlag van Schotland John Higgins 13  
 
12  Vlag van Ierland Fergal O'Brien 4  
     Vlag van Schotland John Higgins 13
   
     Vlag van Engeland Ronnie O'Sullivan 9  
4  Vlag van Australië Neil Robertson 10
 
13  Vlag van Engeland Ronnie O'Sullivan 13  
     Vlag van Schotland John Higgins 18
     Vlag van Engeland Mark Selby 13
6  Vlag van Noord-Ierland Mark Allen 9  
11  Vlag van Wales Matthew Stevens 13  
     Vlag van Wales Matthew Stevens 12
   
     Vlag van Engeland Shaun Murphy 13  
3  Vlag van Engeland John Parrott 8
 
14  Vlag van Engeland Shaun Murphy 13  
     Vlag van Engeland Shaun Murphy 16
     Vlag van Engeland Mark Selby 17  
7  Vlag van Engeland Peter Ebdon 8  
10  Vlag van Engeland Mark Selby 13  
     Vlag van Engeland Mark Selby 13
   
     Vlag van Engeland Ali Carter 12  
2  Vlag van Engeland Ali Carter 13
15  Vlag van Schotland Stephen Hendry 6  

Century breaks[bewerken | brontekst bewerken]

Er werden 68 centuries gescoord tijdens dit toernooi:

De duizendste century in de geschiedenis van het wereldkampioenschap (sinds 1977) werd gemaakt door John Higgins in zijn halve finale tegen Stephen Maguire.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Voetnoten[bewerken | brontekst bewerken]