Wereldkampioenschappen wielrennen 2013 - Wegrit mannen elite

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Wereldkampioenschappen wielrennen 2013-Wegrit mannen elite
80e editie
Datum 29 september 2013
Startplaats Lucca
Finishplaats Florence
Totale afstand 272,2 kilometer
Eindklassementen
Regenboogtrui Eerste Vlag van Portugal Rui Costa
Tweede Vlag van Spanje Joaquim Rodríguez
Derde Vlag van Spanje Alejandro Valverde
Navigatie
← 2012     2014 →
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

De 80e editie van de wegrit voor mannen elite op de wereldkampioenschappen wielrennen werd gehouden op 29 september 2013. De wedstrijd was de afsluiter van de wereldkampioenschappen wielrennen 2013. Titelverdediger was de Belg Philippe Gilbert, maar op het zware parcours in Florence werd in de stromende regen de Portugees Rui Costa de nieuwe wereldkampioen.

Parcours[bewerken | brontekst bewerken]

Het parcours is een van de zwaarste parcoursen op een wereldkampioenschap in jaren, met bijna zestig kilometer aan klimmen en meer dan 3000 hoogtemeters.[1] De wedstrijd begint met een aanloop van 106,6 kilometer van Lucca naar Florence, in deze aanloop zijn twee colletjes, Montecarlo di Lucca (3,7 km aan 3,5%) en San Baronto (3,9 km aan 7,1%) opgenomen. Eenmaal in Florence opgenomen worden er nog tien rondes gereden over een parcours van 16,6 kilometer. Aan het begin van elke ronde wordt de klim naar Fiesole (4,4 km aan 5,2%) opgenomen en na de afdaling volgt nog de korte, maar steile Via Salviati (600 meter aan 10,2%). De finishlijn is vijf kilometer na de Via Salviati.[1]

Het parcours ging langs de beroemde kathedraal Florence Duomo en het graf van de Italiaanse oud-renner en oud-bondscoach Franco Ballerini.[2]

Favorieten[bewerken | brontekst bewerken]

Veel genoemde favorieten voorafgaand aan de race waren de Slowaakse allrounder-sprinter Peter Sagan,[1][3][4][5] thuisrijder Vincenzo Nibali,[1][3][4][5] Spanjaarden Alejandro Valverde[1][3][4][5] en Joaquim Rodríguez,[1][4][5] titelverdediger Philippe Gilbert,[1][3][4][5] tijdrijder Fabian Cancellara[1][3][5] en Tourwinnaar Chris Froome.[1][3][4] Als outsiders werden namen genoemd van wielrenners als Robert Gesink,[1][3] Bauke Mollema,[5] Chris Horner,[1][3] Daniel Martin,[3] Daniel Moreno,[4] Rui Costa,[4][5] Nairo Quintana,[1][3] Rigoberto Urán[4] en Edvald Boasson Hagen.[5]

Fietsendiefstal[bewerken | brontekst bewerken]

In de nacht van vrijdag op zaterdag anderhalve dag voor de race werden twaalf fietsen van de Russische ploeg gestolen. Het leek er even op dat de Russen niet van start zouden kunnen gaan, maar de mecaniciens van Team Katjoesja die hun uitvalsbasis in Brescia hebben gingen hard aan de slag om snel nieuwe fietsen in elkaar te zetten en uiteindelijk kon de Russische ploeg wel starten.[6][7]

Startlijst[bewerken | brontekst bewerken]

De beste tien landen van de UCI World Tour 2013-stand op 15 augustus 2013 mochten met negen rijders starten, mits ze ook minstens negen renners hadden die punten hadden behaald in die World Tour. Daarnaast konden andere landen met zes, drie of minder renners starten die verdiend werden via de continentale circuits. Omdat niet alle landen in de top tien van het World Tour-klassement ook negen rijders met punten hadden waren er maar zes ploegen die met de maximale negen man mochten starten. Een aantal andere landen kreeg de vrijgekomen startplekken. Nederland mocht vanwege de hoge klassering met negen renners starten. België viel buiten de top tien de World Tour en zou met zes renners mogen starten, maar kreeg een zevende startbewijs omdat enkele landen in de top tien niet een vol team hadden.[8]

België
Spanje
Italië
Colombia
Verenigd Koninkrijk
Nederland
Frankrijk
Australië
Verenigde Staten
Slowakije
Tsjechië
Zwitserland
Polen
Duitsland
Ierland
Oekraïne
Slovenië
Oostenrijk
Rusland
Marokko
Denemarken
Eritrea
Portugal
Kazachstan
Venezuela
Hongkong
Zweden
Maleisië
Algerije
Brazilië
Noorwegen
Kroatië
Letland
Zuid-Afrika
Estland
Mexico
Canada
Nieuw-Zeeland
Argentinië
Hongarije
Wit-Rusland
Costa Rica
Tunesië
Bulgarije
Ecuador
Servië
Moldavië
Litouwen
Roemenië
Luxemburg
Griekenland
Finland

Verslag[bewerken | brontekst bewerken]

Om tien uur werd in het regenachtige Lucca het startschot gegeven. Na een onrustige openingsfase ontstond er een kopgroep van vijf man: de Pool Bartosz Huzarski, de Tsjech Jan Bárta, de Oostenrijker Matthias Brändle, de Tunesiër Rafaâ Chtioui en de Venezolaan Yonder Godoy. Na de formering van deze kopgroep keerde in het peloton snel de rust terug, de voorsprong van het kwintet liep op tot boven de acht minuten terwijl oud-wereldkampioen Mark Cavendish een van de renners was die het tempo in het peloton bepaalde.

Nadat het peloton in de stromende regen de lokale rondes in Florence op draaide gooide de Italiaanse ploeg de eerste kolen op het vuur en door de tempoversnelling ontstonden er valpartijen en breuken in het peloton. De Italiaanse ploeg bleef vervolgens kilometers langs elke klim en afdaling het tempo omhoog gooien waardoor de verschillen snel opliepen en enkele grote namen (waaronder Matti Breschel, Cadel Evans, Chris Froome, Chris Horner, Nicolas Roche en Samuel Sánchez) moesten opgeven. Vooraan intussen bleven van de kopgroep van vijf alleen Huzarski en Bárta, in het dagelijks leven collega's bij Team NetApp-Endura, over. Toen het flink uitgedunde peloton weer wat rustiger aan ging doen konden de Pool en de Tsjech weer uitlopen tot meer dan drie minuten.

Terwijl Bartosz Huzarski zijn medevluchter Bárta loste, ging vier renners in de tegenaanval. Van de tegenaanvallers bereikte alleen de Italiaan Giovanni Visconti koploper Huzarski waarna de Belgen en Colombianen het nog steeds verder uitdunnende pelotonnetje op sleeptouw namen en het leidende duo opraapte.

Op de laatste beklimming Fiesole reden de Spanjaard Joaquim Rodríguez en de Italiaan Vincenzo Nibali de andere favorieten uit het wiel. Nibali trapte echter op zijn adam en moest Rodríguez laten rijden. Nibali werd ingelopen door een andere Spanjaard, Alejandro Valverde, en de Portugees Rui Costa. Het drietal kon Rodríguez inhalen, maar die toonde een enorme strijdlust, tot tweemaal toe probeerde hij alsnog weg te rijden. Bij een derde keer ging Nibali eindelijk voor de bijl, Rodríguez leek gewonnen spel te hebben, maar Rui Costa, de betere tijdrijder, beende hem in en versloeg Rodríguez in de sprint. Valverde bolde als derde over de meet. Een volledig Iberisch podium dus, met op het hoogste schavotje de nieuwe wereldkampioen Rui Costa.

Rituitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Wegrit mannen elite
Plaats Naam Tijd
1 Vlag van Portugal Rui Costa 7u25'43"
2 Vlag van Spanje Joaquim Rodríguez z.t.
3 Vlag van Spanje Alejandro Valverde +16"
4 Vlag van Italië Vincenzo Nibali z.t.
5 Vlag van Oekraïne Andrij Hryvko +31"
6 Vlag van Slowakije Peter Sagan +34"
7 Vlag van Australië Simon Clarke z.t.
8 Vlag van Kazachstan Maksim Iglinski z.t.
9 Vlag van België Phillipe Gilbert z.t.
10 Vlag van Zwitserland Fabian Cancellara z.t.
11 Vlag van Nederland Bauke Mollema z.t.
12 Vlag van Noorwegen Lars Petter Nordhaug z.t.
13 Vlag van Spanje Daniel Moreno z.t.
14 Vlag van Duitsland Simon Geschke z.t.
15 Vlag van Colombia Sergio Henao z.t.
16 Vlag van Italië Michele Scarponi z.t.
17 Vlag van Italië Filippo Pozzato + 1' 05"
18 Vlag van Frankrijk Arthur Vichot z.t.
19 Vlag van Polen Maciej Paterski z.t.
20 Vlag van Noorwegen Edvald Boasson Hagen z.t.
Zie de categorie 2013 UCI Road World Championships – Men's road race van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wereldkampioenschappen_wielrennen_2013_-_Wegrit_mannen_elite&oldid=66256857"