Yttriumoxide

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
yttrium(III)oxide
Algemeen
Molecuulformule Y2O3
IUPAC-naam yttrium(III)oxide
Andere namen yttriumoxide, diyttriumtrioxide, yttria
Molmassa 225,81 g/mol
CAS-nummer 1314-36-9
EG-nummer 215-233-5
Wikidata Q414685
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
Hygroscopisch? ja
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand vast
Kleur wit
Dichtheid 5,03 g/cm³
Smeltpunt 2410 °C
Kookpunt 4300 °C
Goed oplosbaar in verdunde zuren
Onoplosbaar in water
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal  Portaalicoon   Scheikunde

Yttriumoxide of yttrium(III)oxide is een stabiele verbinding (oxide) van yttrium en zuurstof.

Voorkomen en ontginning[bewerken | brontekst bewerken]

Yttriumoxide komt in sommige yttriumhoudende mineralen voor. Technisch wordt het bereid uit yttriumoxalaat dat neergeslagen wordt uit een zwavelzuuroplossing van yttriumhoudende mineralen als xenotiem en monaziet. Door verhitting van het oxalaat in aanwezigheid van zuurstof bij 750 °C ontstaat yttriumoxide:

Toepassingen[bewerken | brontekst bewerken]

Yttriumoxide heeft een aantal industriële toepassingen, onder meer:

  • als grondstof voor andere yttriumverbindingen;
  • in toepassingen waar bestendigheid tegen hoge temperaturen nodig is, bijvoorbeeld als bekleding van grafietstaven in kernreactoren of in gesinterende elektroden voor de productie van metalen via elektrochemische weg;[1]
  • stabilisator bij hoge temperaturen van keramische materialen;
  • voor de fabricage van rood fosforescerende lagen (zogenaamde "fosfors") op beeldbuizen van kleurentelevisies;[2]
  • voor de fabricage van yttrium-ijzer granaten die goede microgolffilters zijn;
  • via depositie kunnen transparante en isolerende films van Y2O3 op een substraat (bijvoorbeeld fotovoltaïsche cellen[3]) aangebracht worden. Bekledingen van yttriumoxide zijn zeer hard en slijtvast;
  • het is een van de grondstoffen van de hogetemperatuursupergeleiders YBCO (opgebouwd uit Y, Ba, Cu en O).[4]