Nigel Farage
| Nigel Farage | ||||
|---|---|---|---|---|
_(cropped).jpg)
| ||||
Farage in december 2018
| ||||
| Volledige naam | Nigel Paul Farage | |||
| Geboren | Farnborough, 3 april 1964 | |||
| Land | Groot-Brittannië | |||
| Partij | Conservatieve Partij (tot 1993) UK Independence Party (1993-2016) Brexit Party (2019-heden) | |||
| Functies | ||||
| 1999-2020 | Lid Europees Parlement | |||
| 2009-2014 | Fractievoorzitter EVD | |||
| 2010-2016 | Partijleider UK Independence Party | |||
| 2014-2019 | Fractievoorzitter EVDD | |||
| 2018-2021 | Partijleider Brexit Party | |||
| ||||
Nigel Paul Farage (Farnborough, 3 april 1964) is een Britse politicus. Hij is voormalig partijleider van de UK Independence Party (UKIP) en van de Brexit Party/Reform UK. Als een van de meest uitgesproken voorstanders van brexit speelde hij in 2016 een vooraanstaande rol bij de "leave"-campagne voor het referendum in het Verenigd Koninkrijk over het lidmaatschap van de Europese Unie.
Farage was van 1999 tot 31 januari 2020, toen brexit een feit werd, lid van het Europees Parlement voor Zuidoost-Engeland en medevoorzitter van de eurosceptische fractie Europa van Vrijheid en Democratie. In 2019 verliet Farage UKIP en sloot zich aan bij de Brexit Party (later Reform UK), waarvan hij partijleider werd. Op 6 maart 2021 kondigde hij zijn vertrek uit de politiek aan en trad terug als politiek leider.
Hierna werd Nigel Farage presentator voor de conservatieve Britse televisiezender GB News[1], nadat hij al eerder presentator was bij het radiostation LBC[2].
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Farage groeide op in zijn geboorteplaats Farnborough. In 1982 ging hij na het behalen van zijn middelbareschooldiploma aan het prestigieuze Dulwich College in Zuid-Londen[3] aan het werk als beurshandelaar.
UKIP[bewerken | brontekst bewerken]
In 1993 sloot hij zich aan bij de UK Independence Party. Namens die partij werd hij in 1999 in het Europees Parlement gekozen. In september 2006 werd hij partijleider. In november 2009 trad hij af om zich beter voor te kunnen bereiden op de verkiezingen voor het Britse parlement.[4] Hij werd niet verkozen en werd in november 2010 weer partijleider. Ook in de verkiezingen van 2015, waarin hij voor het district South Thanet opkwam, werd hij niet verkozen, hoewel UKIP nationaal de op twee na grootste partij was geworden. Op 8 mei 2015 trad hij wederom af als voorzitter, maar het bestuur van de partij weigerde zijn ontslag te aanvaarden, zodat hij reeds op 11 mei weer in functie was.
Op 6 mei 2010 was Farage betrokken bij een vliegtuigongeluk. Hij raakte lichtgewond toen het reclamevliegtuigje waarin hij zat neerstortte.[5] Het vliegtuigje trok een reclamesleep van Farages partij met zich mee.
Dagblad The Times noemde hem in 2014 'Brit van het Jaar'.[6]
Hij leidde mede de campagne voor de uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie, waarover op 23 juni 2016 een nationaal referendum werd gehouden. Het brexit-kamp, waartoe ook vooraanstaande politici van de Conservatieve Partij als Boris Johnson, Michael Gove en Andrea Leadsom behoorden, won het referendum, zodat Farage zijn doel bereikte. Hoewel hij tijdens de campagne beloofd had dat zijn partij er bij een brexit voor zou zorgen dat 350 miljoen pond per week extra aan de Britse nationale gezondheidszorg zou worden besteed, trok hij deze belofte na het referendum in.[7] Op 4 juli 2016, enkele dagen nadat Arron Banks, een van de voornaamste geldschieters van UKIP en de brexit-campagne, verklaard had dat Farage zijn tijd gehad had,[8] stapte Farage op als partijleider van UKIP.[9] Als reden gaf hij dat na het referendum er voor hem niets meer te winnen viel en dat hij meer privacy wilde.[10]
Farage schrijft geregeld een column in The Independent, waarin hij de Europese bureaucratie bekritiseert. In januari 2017 werd bekend dat Farage als politiek analist zou gaan werken voor Fox News.[11]
Brexit Party[bewerken | brontekst bewerken]
Eind 2018 stapte hij op bij UKIP, omdat hij niet meer op één lijn zat met de nieuwe voorzitter Gerard Batten. Volgens Farage is de partij gefixeerd geraakt op de islam en omringt die zich met extremisten zoals Tommy Robinson, een veroordeelde anti-islamactivist, een groep die Farage naar eigen zeggen steeds uit zijn partij weerde.[12]
In 2019 was Farage betrokken bij de oprichting van de Brexit Party.[13] Voor die partij werd hij kandidaat en lijsttrekker bij de Europese Parlementsverkiezingen 2019, toen die door verder uitstel van de Brexit in het VK toch doorgang vonden. Met de Brexit Party haalde Farage bij de Europese Parlementsverkiezingen 2019 29 zetels, waarmee de partij de grootste politieke partij van Groot-Brittannië werd.
Bij de Lagerhuisverkiezingen van 12 december 2019, die geen zetels opleverde voor de Brexit Party, had Farage zich niet zelf kandidaat gesteld. Hij zei zich te willen richten op landelijk campagne voeren met de Brexit Party tegen de uittredingsovereenkomst die premier Johnson met de EU was overeengekomen.[14]
Op 6 januari 2021 wijzigde de Brexit Party haar naam in Reform UK. De reden voor de naamswijziging was dat het Verenigd Koninkrijk op 31 januari 2020 de EU had verlaten, en dat het doel 'Brexit' daarmee was bereikt. Als Reform Party streeft de partij naar hervorming van het kiessysteem, het Hogerhuis, de BBC en enkele andere Britse instellingen. Ook steunt de partij de Verklaring van Great Barrington, waarin wordt gepleit voor een alternatieve benadering van de coronapandemie en tegen grootschalige lockdowns.[15]
Op 6 maart 2021 kondigde Farage aan dat hij zich ging terugtrekken uit de politiek. Hij droeg het leiderschap van Reform UK over aan Richard Tice.[16]
Controverses[bewerken | brontekst bewerken]
.jpg)
Farages standpunten worden gekenmerkt door zijn controversiële en sceptische opmerkingen jegens de Europese Commissie (EC).
In 2004 voerde Farage actie om te voorkomen dat de Fransman Jacques Barrot Europees commissaris werd, omdat hij in 2000 veroordeeld werd wegens verduistering van overheidsgeld en daardoor twee jaar geen publiek ambt mocht bekleden. Barrot werd in 2004 toch verkozen als eurocommissaris.
In 2005 verzocht Farage de Europese Commissie om bekend te maken waar de commissarissen hun vakantie hadden doorgebracht. De EC weigerde dit op basis van de privacy van de commissarissen. De Duitse krant Die Welt onthulde dat de president van de EC, José Manuel Barroso, een week had doorgebracht op het jacht van een studievriend van de London School of Economics, de Griekse scheepsmagnaat Spiro Latsis. Een week later ontving het bedrijf van Latsis steun van de EC ter waarde van 10,3 miljoen euro. De boottocht bleek echter plaats te hebben gevonden vóórdat Barroso zijn ambt aanvaardde en de steunmaatregel was al goedgekeurd door de vorige Europese Commissie.[17] Niettemin overtuigde Farage 75 Europarlementariërs een motie van wantrouwen in te dienen tegen Barroso. Deze motie werd behandeld op 12 mei 2005, waardoor Barroso voor het parlement moest verschijnen. De motie werd verworpen.
Farages partij onthulde vlak na de verkiezing van Joseph Daul, leider van de Franse boeren, in de Europese Volkspartij en Europese Democraten dat Daul onderwerp is van een strafrechtelijk onderzoek in Frankrijk. Het onderzoek richtte zich op vermeend misbruik van belastinggeld ter waarde van zestien miljoen euro door Franse boerenvakbonden.[18] Op 5 december 2008 werden Daul en de zijnen door het correctionele hof in Parijs van alle verdenkingen vrijgesproken.[19]
Na een toespraak door de Britse kroonprins Charles voor het Europees Parlement, waarin Charles de EU opriep een leidende rol te nemen tegen de klimaatverandering, bleef Farage als enige zitten tijdens het applaus. Farage noemde de adviseurs van de prins naïef en dwaas.[20] Farage vroeg zich openlijk af hoe iemand als prins Charles naar het Europarlement mocht komen met de mededeling dat hij vindt dat het EP meer macht moet krijgen.
In 2009 bekritiseerde hij de hoge vergoedingen die Europarlementariërs krijgen. Ook maakte hij bekend dat de campagne om de Ieren te overtuigen voor het Verdrag van Lissabon te stemmen bij het referendum over het verdrag ongeveer 440 miljoen euro gekost had en bekostigd was door de Europese Commissie.
Op 24 februari 2010, na een toespraak van Herman Van Rompuy, beledigde Farage in het Europees Parlement Van Rompuy door te zeggen dat Van Rompuy het charisma van een natte dweil en de uitstraling van een tweederangs bankmedewerker heeft.[21] Farage ging verder met de melding dat hij er geen twijfel over heeft dat Van Rompuy de intentie heeft om de stille moordenaar te worden van de Europese democratie en de Europese lidstaten. Ook noemde Farage België een 'non-country'. Na dit incident verzocht de Belgische Eerste Minister Yves Leterme Farage om zijn excuses aan te bieden, hetgeen hij weigerde; hij 'verontschuldigde' zich enkel bij alle bankbedienden in de wereld. Hiervoor ontnam de voorzitter van het Europees Parlement Jerzy Buzek Farage zijn onkostenvergoeding voor tien dagen, wat overeenkomt met een 'boete' van ongeveer 3000 euro.[22]
Tijdens het leiderschapsdebat met zeven partijvoorzitters in de aanloop naar de verkiezingen van 2015 beschuldigde hij de BBC ervan de zaal met linkse sympathisanten te hebben gevuld.
