Ronde van Lombardije
 Ronde van Lombardije
| ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Joaquim Rodríguez wint de Ronde van Lombardije in 2013.
| ||||
| Lokale naam | Il Lombardia | |||
| Bijnaam | La corsa delle foglie morte (De koers van de vallende bladeren) | |||
| Regio | Lombardije, Italië | |||
| Periode | Begin oktober | |||
| Organisator | RCS Sport | |||
| Classificatie | ||||
| Discipline | Weg | |||
| Type | Heuvelachtige najaarsklassieker | |||
| Internationale kalender | UCI World Tour | |||
| Geschiedenis | ||||
| Eerste editie | 1905 | |||
| Aantal edities | 117 (2023) | |||
| Eerste winnaar | Giovanni Gerbi
| |||
| Laatste winnaar |  Tadej Pogačar
| |||
| Laatste Bel. winnaar | Philippe Gilbert (2010) | |||
| Laatste Ned. winnaar | Bauke Mollema (2019) | |||
| Meeste zeges | Fausto Coppi (5 zeges) | |||
| ||||
De Ronde van Lombardije (Italiaans: Giro di Lombardia) is een eendaagse wielerklassieker die ieder najaar wordt verreden in en rond de Italiaanse regio Lombardije. Omdat de wedstrijd plaatsvindt aan het eind van het wielerseizoen, wordt hij ook wel "de koers van de vallende bladeren" (Italiaans: la corsa delle foglie morte, letterlijk "de koers van de dode bladeren") genoemd. Samen met Milaan-San Remo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en Luik-Bastenaken-Luik behoort de Ronde van Lombardije tot de Vijf monumenten.
Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
De Ronde van Lombardije werd in 1905 voor het eerst verreden onder de naam Milaan-Milaan. In 1907 werd de naam veranderd naar de huidige.
Tot 2004 behoorde de ronde tot de wereldbekerreeks en vaak werd pas in deze zware wedstrijd duidelijk wie de winnaar van de wereldbeker zou worden. Van 2005-2010 was de Ronde van Lombardije onderdeel van de UCI ProTour. Vanaf 2011 maakt hij deel uit van de UCI World Tour. Ook vroeger al was deze wedstrijd het sluitstuk van de Super Prestige en het toneel van bizarre strijd. In 1978 werd Bernard Hinault het 'slachtoffer' van samenwerkende Italiaanse ploegen die Francesco Moser aan de overwinning in de Super Prestige hielpen. Het jaar daarna nam Hinault echter sportief wraak door in slecht regenweer vroeg de aanval te zoeken en zowel de koers als de Super Prestige voor zich op te eisen.
Jarenlang was de Ronde van Lombardije de laatste klassieker van het wielerseizoen. Sinds de ronde in 2012 echter werd omgewisseld met Parijs-Tours, wordt het wielerseizoen op de weg met die koers afgesloten.
Parcours[bewerken | brontekst bewerken]
Het parcours van de Ronde van Lombardije is meerdere malen verlegd. De start-en finishplaatsen waren door de jaren heen:
| Jaren | Start | Finish |
|---|---|---|
| 1905–1960 | Milaan | Milaan |
| 1961–1984 | Milaan | Como |
| 1985–1989 | Como | Milaan (Duomo) |
| 1990–1994 | Milaan | Monza |
| 1995–2001 | Varese | Bergamo |
| 2002 | Cantù | Bergamo |
| 2003 | Como | Bergamo |
| 2004–2006 | Mendrisio (Zwitserland) | Como |
| 2007–2009 | Varese | Como |
| 2010 | Milaan | Como |
| 2011 | Milaan | Lecco |
| 2012–2013 | Bergamo | Lecco |
| 2014, 2016, 2021, 2023 | Como | Bergamo |
| 2015, 2017–2020, 2022 | Bergamo | Como |
Beklimmingen die regelmatig worden aangedaan zijn de Ghisallo (met op de top het kerkje Madonna del Ghisallo gewijd aan de beschermheilige van wielrenners), de Berbenno (665 m), de Muur van Sormano (1105 m), de Civiglio (614 m) en San Fermo della Battaglia (397 m).
Belgen en Nederlanders[bewerken | brontekst bewerken]
De wedstrijd werd twaalf keer door een Belg gewonnen. In 1917 was Philippe Thys de eerste. Na hem volgden Rik Van Looy (1959), Emile Daems (1960), Herman Van Springel (1968), Jean-Pierre Monseré (1969), Eddy Merckx (1971, 1972), Roger De Vlaeminck (1974, 1976), Fons De Wolf (1980) en Philippe Gilbert (2009, 2010). Merckx won een derde keer in 1973, maar deze overwinning werd hem enkele weken later ontnomen nadat hij positief testte op efedrine. Drie Nederlanders wonnen de koers: Jo de Roo in 1962 en 1963, Hennie Kuiper in 1981 en Bauke Mollema in 2019.
Lijst van winnaars[bewerken | brontekst bewerken]
Meervoudige winnaars[bewerken | brontekst bewerken]
| Overwinningen | Renner | Land | Jaren |
|---|---|---|---|
| 5 | Fausto Coppi | Italië |
1946, 1947, 1948, 1949, 1954 |
| 4 | Alfredo Binda | Italië |
1925, 1926, 1927, 1931 |
| 3 | Henri Pélissier |  Frankrijk |
1911, 1913, 1920 |
| Costante Girardengo | Italië |
1919, 1921, 1922 | |
| Gaetano Belloni | Italië |
1915, 1918, 1928 | |
| Gino Bartali | Italië |
1936, 1939, 1940 | |
| Seán Kelly |  Ierland |
1983, 1985, 1991 | |
| Damiano Cunego | Italië |
2004, 2007, 2008 | |
| Tadej Pogačar | Slovenië |
2021, 2022, 2023 | |
| 2 | Giovanni Brunero | Italië |
1923, 1924 |
| Aldo Bini | Italië |
1937, 1942 | |
| Mario Ricci | Italië |
1941, 1945 | |
| Jo de Roo |  Nederland |
1962, 1963 | |
| Franco Bitossi | Italië |
1967, 1970 | |
| Eddy Merckx | .svg){kind=small} België |
1971, 1972 | |
| Felice Gimondi | Italië |
1966, 1973 | |
| Roger De Vlaeminck | België |
1974, 1976 | |
| Francesco Moser | Italië |
1975, 1978 | |
| Bernard Hinault | Frankrijk |
1979, 1984 | |
| Gianbattista Baronchelli | Italië |
1977, 1986 | |
| Tony Rominger | .svg){kind=small} Zwitserland |
1989, 1992 | |
| Michele Bartoli | Italië |
2002, 2003 | |
| Paolo Bettini | Italië |
2005, 2006 | |
| Philippe Gilbert | België |
2009, 2010 | |
| Joaquim Rodríguez |  Spanje |
2012, 2013 | |
| Vincenzo Nibali | Italië |
2015, 2017 |
Overwinningen per land[bewerken | brontekst bewerken]
| Overwinningen | Land |
|---|---|
| 69 | Italië
|
| 12 | België, Frankrijk
|
| 5 | Zwitserland
|
| 4 | Ierland, Nederland
|
| 3 | Slovenië
|
| 2 | Spanje
|
| 1 |  Colombia,  Denemarken,  Litouwen,  Luxemburg,  Rusland, .svg){kind=small} Verenigd Koninkrijk
|
| Bronnen, noten en/of referenties |
· 
· 
· · 