3-2-1-regel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
3-2-1-regel

De 3-2-1-regel definieert het minimaal aantal contactpunten noodzakelijk om een voorwerp in een bepaalde positie en stand in de ruimte te fixeren, in combinatie met klemkrachten die het voorwerp tegen deze punten aanduwen, overeenkomstig het feit dat de positie en stand van een star lichaam samen zes vrijheidsgraden hebben.

Er zijn drie contactpunten (3 A, 3 B, 3 C) noodzakelijk om een vlak te definiëren. Vervolgens zijn met twee contactpunten (2 A, 2 B) de positie in één richting en de stand in dat vlak te bepalen. Met nog één extra contactpunt (1) is het voorwerp geheel in de ruimte geplaatst.

Toepassing[bewerken | brontekst bewerken]

De 3-2-1-regel wordt in de techniek toegepast voor het opspannen van producten tijdens de bewerking ervan. Ook wordt de 3-2-1-regel toegepast bij het construeren voor het positioneren van componenten in een samenstelling.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]